Τα βλέπετε στους δρόμους; Τα νέα καπέλα κυριάρχησαν πέρα για πέρα.
Η κυρία Ασπασία σηκώθηκε ένα πρωί έξαλλη:-Αγησίλαε, θα πάμε σήμερα να ψωνίσω καπέλο.
Ο κ. Αγησίλαος συνοφρυώθηκε:
Κλείσιμο -Άλλο καπέλο Ασπασία; Έχεις τέσσερα!
Αλλά η κυρία Ασπασία σε ζητήματα της εμφάνισης δεν δέχεται συζητήσεις:
-Αγησίλαε έχω δεκατέσσερα... άλλο ζήτημα! Καπελίνο, καβουράκι, Πομπαδούρ. Στα ζητήματα των φιγουρινιών είσαι νούλα. Σκασμός λοιπόν, μη με συγχύζεις, τίποτε άλλο!
Και το μοιραίον συντελέσθηκε...
Η μόδα των καινούργιων καπέλων διαδόθηκε με αστραπιαία ταχύτητα. Δεν έμεινε θηλυκό πού να μην έσπευσε να καλλωπιστή με το νέο βάσανο. Τι εμφανίσεις ύψιστε!... Το ύφος κυμαίνεται πλέον μεταξύ μαρκησίας της Αυλής των Λουδοβίκων και παλαιού κουτσαβάκη, που έλυσε το ζωνάρι του για καυγά!Πολλοί σταυροκοπούνται: Μα γιατί μας έφεραν φέτος οι γυναίκες τόσο γρήγορα τις αποκριές; Και έχουν δίκιο. Η φετινή μόδα των καινούργιων καπέλων έχει κάτι το αποκριάτικο.
Άλλοτε τα θηλυκά έσπευδαν να αναστήσουν την μακαρίτισσα Πομπαδούρ μόνο στις εβδομάδες της απόκριας. Τα καπέλα αυτά τα βλέπαμε μονάχα στους μεγάλους χορούς και τις αποκριάτικες κοσμικές συγκεντρώσεις. Η κοσμική στήλη μας πληροφορούσε: Πολύ καλή η κυρία Ψωμοτύρι με εμφάνιση στυλ Πομπαδούρ…
Σήμερα η ίδια εμφάνιση αποτελεί το σοβαρό ντύσιμο της κυρίας. Το καπελίνο μαζεμένο σε μια οξεία γωνία προς το μπροστινό μέρος πέφτει ελαφρώς στραβά προς το ένα μάτι.
Και ο αθηναϊκός δρόμος μας προσφέρει πέρα για πέρα το πλέον παράδοξο θέαμα των θηλυκών, που, ασχέτως ηλικίας, ωραιότητας, κοινωνικής τάξης, κομψότητας και διαστάσεων, έχουν καπελωθεί με τα καπέλα της τελευταίας λέξης της μόδας.
-Ωραία σου πηγαίνει, καημένη Νίτσα. Από πού το πήρες;
-Από την οδό Ερμού...
Και σπεύδουν δρομαίως άπαντα τα θηλυκά προς την οδό Ερμού...
Περάσατε από την οδό Ερμού και τις παρόδους της τον τελευταίο καιρό; Βρίθει από πελατεία θηλυκών που κάνουν τις προμήθειες τους. Τα καπελάδικα δεν προφταίνουν να ετοιμάζουν τις παραγγελίες και να αναπληρώνουν το εμπόρευμα που φεύγει. Το πρώτο μέρος του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης δεν προφταίνει να ανταποκριθεί στο δεύτερο.
Πόσες χιλιάδες γυναικείες κεφαλές πρέπει να καλυφθούν; Αμέτρητες.
Τι τραγωδία όμως η στιγμή της εκλογής. Η πελατεία που γεμίζει τα καπελάδικα είναι ανυπόμονη, ανήσυχη, βασανίζεται από το μέγα πρόβλημα:-Μου πάει;
-Δεν μου πάει;
-Κατέβασέ μου ένα άλλο.
-Ένα γκρι.
-Ένα μπεζ.
Η στιγμή της πρόβας σου δίνει την εντύπωση σκηνής ζωγραφισμένης από το χέρι συγγραφέα με βαθύτατη δραματική φλέβα. Διότι μέσα από το καπελάδικο παρελαύνουν θηλυκά της πιο ποικίλης σωματικής κατασκευής και τα καπέλα, αλλοίμονο, είναι ανιαρώς ομοιόμορφα.
Κάθε φορά η νέα μόδα λανσάρει πολυπληθείς τύπους, από τους οποίους κάθε κεφάλι διαλέγει ό, τι του αρμόζει περισσότερο.
Αλλά εφέτος;... Οι τύποι των νέων καπέλων είναι όλοι σχεδόν οι ίδιοι, με ελάχιστες διαφορές, και πρέπει να πηγαίνουν σε όλα τα θηλυκά θέλοντας και μη!
Μια κυρία ψηλόλιγνη, σαν θλιβερό κυπαρίσσι, του νεκροταφείου, αγωνίζεται μια ώρα τώρα μπροστά στον καθρέφτη. Πλάι της προβάλλει στον άλλον καθρέφτη μία κυρία με καταφανή ντοκουμέντα προχωρημένης υδρωπικίας. Η πρώτη είναι αδύνατον να βρει τη φόρμα της. Το κορίτσι του μοδιστράδικου παρόλη την προθυμία του αρχίζει να χάνει την υπομονή. Η κυρία όμως συνεχίζει απεγνωσμένα τον αγώνα της επικράτησης.
-Δώσε μου εκείνο εκεί με το φτερό...
Και το καπελίνο με το φτερό προσφέρεται εις την κυρία. Καθώς το τοποθετεί όμως πάνω στο κεφάλι, Ύψιστε, μοιάζει καταπληκτικά με στύλο, από εκείνους που τοποθετούν στα χωράφια για τον εκφοβισμό ανεπιθύμητων επισκεπτών.
Αλλά και η τύχη της δεύτερης δεν είναι καλύτερη. Μπροστά της έχει παραταχτεί σωρεία μοντέλων όλων των χρωμάτων, χωρίς κανένα εν τούτοις να βρει ανάπαυση επί της κεφαλής της.
-Πως σας φαίνομαι μ’ αυτό;
-Καλό είναι μαντάμ. Πρώτης τάξεως.
-Τι λέτε, μου πηγαίνει;
-Αν σας πηγαίνει!...
Και όμως με τις κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις της υπαλλήλου του καταστήματος, διαφωνεί ριζικά το καπέλο, που δίνει την εντύπωση αεροπλάνου που προσγειώθηκε σε αεροπλανοφόρο.
Ας επανέλθουμε όμως στην κ. Ασπασία και τον κ. Αγησίλαο, που βρίσκονται ήδη σε καπελάδικο, με εκείνον να κάθεται σε μια γωνιά απ’ όπου –άσημος κομπάρσος- παρακολουθεί το δράμα της επιλογής που παίζεται μπροστά του. Η κ. Ασπασία σε ζητήματα μόδας δεν του επιτρέπει να έχει γνώμη, και όμως, στην δύσκολη αυτή καμπή της ζωής της ζητά την συνδρομή του συζύγου:
-Πως σου φαίνομαι Αγησίλαε;
Και ο Αγησίλαος, ο οποίος έχει έτοιμο το χέρι στο πορτοφόλι, επί του οποίου ξεσπούν όλα τα καπρίτσια και οι λόξες της τρυφερής συμβίας, αναστενάζει:
-Ωραία σου πηγαίνει, Ασπασία μου!
Και το μοιραίον συντελείται...
(βασισμένο σε χρονογράφημα του ¨Σονόρ¨ για τα «Αθηναϊκά Νέα», 1931)
... και μη ξεχνάτε αγα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου