Δεν υπάρχει πιο διασκεδαστικό πράγμα από την Διατίμηση. Τα πράγματα επαναλαμβάνονται στερεότυπα...Μια καλή πρωία ο κύριος του σπιτιού διαβάζει στην εφημερίδα τον κατάλογο των νέων διατιμήσεων. Καλεί αμέσως την υπηρέτρια και της παραγγέλνει:-Να προσέξεις όταν θα ψωνίσεις! Από σήμερα η ντομάτα έχει τόσο, το αρνάκι τόσο, το τυρί τόσο. Πρόσεξε λοιπόν μη σε γελάσουν, και πάρε μια οκά αρνάκι να το κάνουμε με πατάτες στο φούρνο, μια οκά ντομάτες και τρακόσια δράμια φέτα. Α! μη ξεχάσεις και τον πάγο...
Η καλή μας Μαρία καρφώνει στο μυαλό της τις νέες τιμές και εκστρατεύει για να εκτελέσει τις διαταγές του κυρίου της. Μετά από δύο ώρες γυρίζει με το καλάθι άδειο!
-Κύριε, δεν υπάρχει ούτε αρνάκι, ούτε ντομάτες. Δεν υπάρχει τυρί, ούτε πάγος! Αλώνισα όλη την Αγορά. Αδύνατον να βρω πουθενά!
Ο κύριος σχολιάζει:
-Να τους πάρει ο Διάολος και αυτούς και τις διατιμήσεις τους!
και επειδή είναι άνθρωπος με φιλοσοφική διάθεση προσπαθεί να βρει τι είναι τέλος πάντων αυτή η Διατίμηση. Στο τέλος καταλήγει στην εξής διατύπωση:
¨Διατίμηση καλείται ο προσδιορισμός της τιμής ανύπαρκτων πραγμάτων¨
Αλλά πως θέλετε να υπάρξουν; Πώς να υπάρξει λόγου χάριν η ντομάτα; Ως νωπή έχει διατίμηση, ως πελτές ή ως κονσέρβα δεν έχει. Ως νωπή ντομάτα υποχρεώνεται να πουληθεί προς 3.80 η οκά. Ως πελτές έχει όλη την ελευθερία να πουληθεί προς 35 δραχμές. Πέντε οκάδες ντομάτες μας δίνουν μία οκά πελτέ, που στοιχίζει στον κατασκευαστή 19 δραχμές. Άρα στις 5 οκάδες ντομάτες βγάζει κέρδος 16 δραχμές. Γιατί λοιπόν να πουληθεί η ντομάτα νωπή και όχι ως πελτές ή κονσέρβα, με ακόμα μεγαλύτερο κέρδος;
Κουτός ήταν, τον περασμένο χειμώνα, να φτάσει ο χοίρος στο χασάπικο; Ως χοίρος ήταν υποχρεωμένος να πουληθεί προς 26 δραχμές η οκά. Ως σαλάμι είχε όλη την ελευθερία να πουληθεί προς 70 και 80 ακόμα δραχμές η οκά. Γινότανε λοιπόν σαλάμι! Φαντάζομαι και ο καθένας στη θέση του θα προτιμούσε να γίνει σαλάμι!
Αυτά και μερικά άλλα σχετικά πράγματα ακόμη είναι τόσο απλά, ώστε οι εγκέφαλοι του Υπουργείου είναι απόλυτα δικαιολογημένοι που δεν τα καταλαβαίνουν. Βλέπετε, όταν ο νους του ανθρώπου συνηθίσει να λύνει τα μεγάλα και δύσκολα προβλήματα, τα μικρά και τα εύκολα του ξεφεύγουν!
Διότι αν συνέβαινε διαφορετικά ο κύριος διατιμητής θα φώναζε κάθε κατεργάρη και θα του έλεγε:
-Σου διατιμώ τόσο την ντομάτα, αλλά μη βιάζεσαι. Σου διατιμώ και τόσο τον πελτέ, και τόσο την κονσέρβα της ντομάτας. Σου διατιμώ τόσο το χοιρινό. Αλλά, περίμενε, σου διατιμώ και τόσο τα σαλαμικά και τόσο τα λουκάνικα.
Και η Αγορανομία, η οποία έχει τις στοιχειώδεις γνώσεις να ερμηνεύει την ξαφνική εξαφάνιση των αγαθών, θα έκανε την σύντομη αυτή σκέψη:
-Στη Φύση ¨ουδέν απόλλυται, ουδέν κερδαίνεται¨. Τα πράγματα απλώς μεταβάλλουν σύσταση και θέση στο διάστημα. Για να μη βρίσκονται λοιπόν σήμερα στη θέση τους αυτά που άφησα χτες εκεί, σημαίνει ότι κάπου αλλού θα βρίσκονται...
Και όχι μόνο θα εύρισκε που βρίσκονται, αλλά θα τα επανέφερε στη θέση τους, ενώ ταυτόχρονα θα έστελνε τους κατεργάρηδες στο Αισχροδικείο!
Μόνο τότε η Διατίμηση δεν θα ήταν προσδιορισμός τιμών ανύπαρκτων πραγμάτων!
Αλλά οι αρμόδιοι καταγίνονται με τα ¨διασκεδαστικά¨ πειράματά τους!
Και πρέπει να παραδεχτούμε πως το πείραμα της Διατίμησης δεν λαθεύει ποτέ. Πως τα καταφέρνουν οι διάβολοι; Δεν λαθεύει ποτέ!
(βασισμένο σε χρονογράφημα της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ το 1925)
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου