Καφενόβιοι

 
Σήμερα θα ασχοληθούμε με το ανδρικό φύλο, και μάλιστα στο δικό του αποκλειστικό χώρο: το καφενείο.Μιλάμε για αυτούς που ελλιμενίζονται στα καφενεία από το πρωί μέχρι το βράδυ, και δεν ξεκολλάνε από την καρέκλα τους παρά την ώρα που τα γκαρσόνια θα αρχίσουνε το βραδινό σκούπισμα, και αυτό με χίλια βάσανα!

Ίσως αναρωτηθείτε πως υπάρχουν τέτοιοι τύποι με αυτή τη νοοτροπία. Και όμως έτσι είναι. Φτάνει να ρίξετε μια ματιά από την τζαμόπορτα του καφενείου. Ακόμα και αν οι καπνοί των τσιγάρων δεν σας επιτρέψουν να δείτε πολλά πράγματα, ωστόσο θα διακρίνετε την παρουσία τους, την υψηλή τους προσωπικότητα μέσα στους καπνούς των θυμιαμάτων...



Και αυτοί οι τύποι δεν είναι ούτε ένας ούτε δύο, είναι λεγεώνες. Από πού κρατάει η σκούφια τους; τι κάνουν; τι τρώνε; που μένουν; Κανείς δεν ξέρει. Μήτε το γκαρσόνι, μήτε ο άτυχος καταστηματάρχης, που το μαγαζί του μεταβλήθηκε σε ναό της τεμπελιάς και του παρασιτισμού!

Καταπλέουν πρωί-πρωί μόλις χαράξει. Διαλέγουν θέση να μη τους φυσάει στην πλάτη και... παραγγέλνουν καφέ. Αν και μάλλον θα ήταν περιττό αφού το γκαρσόνι ξέρει τα γούστα τους απέξω και ανακατωτά. Εξάλλου η παραγγελία δίνεται πάντα ονομαστικά –Ένα γλυκύ βραστό του Κου Κώστα- και ο ψήστης –ο περιβόητος ταμπής- ξέρει τα χούγια του καθενός. Τυχόν λάθος αποκλείεται.



Ακολουθούν καταιγιστικές εντολές προς τον σερβιτόρο: Παραγγελία εφημερίδας, σπίρτων και φυσικά πληροφόρηση για την ώρα, όχι ότι θα χρησιμέψει σε κάτι, αλλά έτσι από συνήθεια –σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Ύστερα αφοσιώνονται στο ξεκοκάλισμα της εφημερίδας. Σκύβουν και βυθίζονται στο έντυπο πέλαγος, διαβάζοντας από το κύριο άρθρο μέχρι την πιο ασήμαντη αστυνομική είδηση, προς μεγάλη απελπισία των διπλανών τους, που θέλουν και αυτοί να διαβάσουν εφημερίδα.

Όταν τελειώνει το διάβασμα αρχίζει το χάζεμα του δρόμου. Νοιώθουν, φαίνεται μεγάλη ηδονή να κοιτάζουν τη ζωή του δρόμου, παίζοντας ταυτόχρονα το κομπολόι τους. Κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει στο καφενείο, αυτούς καρφί δεν τους καίγεται, εκεί καρφωμένοι στην καρέκλα τους που από την θερμότητα πάει να ραγίσει!





Έτσι φτάνουμε σιγά-σιγά στο μεσημέρι. Έρχονται και οι απογευματινές εφημερίδες με τα τελευταία νέα. Νέος καφές, δεύτερο διάβασμα. Το γκαρσόνι αγανακτεί. Εφημερίδα αγκαζέ από εδώ, αγκαζέ και από εκεί. Για τους καινούργιους πελάτες δεν υπάρχει πλέον καμιά εφημερίδα. Ο καφενόβιος ζει σε άλλες σφαίρες, δεν βλέπει δεν ακούει τίποτα, με εξαίρεση όταν σχολιάζονται τα νέα της ημέρας...

Μπροστά του οι γόπες γίνονται στοίβα, τα σπίρτα εξαντλούνται αυτός εκεί ατράνταχτος, μεγαλοπρεπής, ασύδοτος.

Αν ήρθε ο φίλος του θα παίξουν το τάβλι τους –όποιος φτάσει στους 7 βαθμούς κερνάει λουκούμι. Αν η παρέα είναι μεγαλύτερη θα παίξουν το χαρτάκι τους

Όταν πλησιάσουν τα μεσάνυχτα, κατεβούν τα ρολά, αναβοσβήνουν τα φώτα, και το γκαρσόνι τον κοιτάζει άγρια, σηκώνει το σερβίτσιο, σφουγγαρίζει το μάρμαρο και βήχει με νόημα, ε τότε μόνο καταλαβαίνει πως έφτασε η ώρα να φύγει.

Προσωρινά φυσικά, αύριο πρωί-πρωί θα επανέλθει δριμύτερος...