Παρά το γεγονός ότι διασταυρώνονται τα πυρά των Ισραηλινών και της Χεζμπολάχ στον Λίβανο, ο λαός της χώρας απορρίπτει κατηγορηματικά τόσο την επιβολή συγκρούσεων του Ιράν όσο και τους βομβαρδισμούς της κυβέρνησης του Τελ Αβίβ. Η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Λιβάνου υπό την ηγεσία της σιιτικής οργάνωσης εξηγεί ότι ο πόλεμος αυτός δεν αφορά τη χώρα του, όπως αναφέρει σε άρθρο του ο ιστότοπος Politico. Ο Fadi Nicholas Nassar, διευθυντής του Ινστιτούτου Κοινωνικής Δικαιοσύνης και Επίλυσης Συγκρούσεων, και διευθυντής του Προγράμματος του Λιβάνου στο Ινστιτούτο της Μέσης Ανατολής, όπως και ο Ronnie Chatah, πολιτικός σχολιαστής και γιος του δολοφονημένου Λιβανέζου διπλωμάτη, Mohamad Chatah, αντάλλαξαν τις απόψεις τους για την εκρηκτική κατάσταση που μαίνεται στη Μέση Ανατολή.
Από την πλευρά τους, ο πρωθυπουργός του Λιβάνου Najib Mikati και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Nabih Berri ζητούν κατάπαυση του πυρός μεταξύ της Χεζμπολάχ και του Ισραήλ.
Αυτό είναι ένα τέχνασμα που στοχεύει στην εκμετάλλευση της διεθνούς απροθυμίας να αντιμετωπίσει την αλήθεια που ενοχλεί: ότι ο Λίβανος δεν είναι ένα κράτος που καταπολεμά τη διαφθορά και την αναποτελεσματική ηγεσία, αλλά και είναι αναγκασμένος να αποτύχει από την ισχυρότερη παραστρατιωτική δύναμη στον κόσμο.
Η κυβέρνηση του Λιβάνου υπονόμευσε σκοπίμως τις ευκαιρίες που παρέχονται από το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας 1701, το οποίο συντάχθηκε με στόχο να τερματίσει τον πόλεμο του 2006 μεταξύ Χεζμπολάχ και Ισραήλ, και δημιούργησαν ένα status quo που εξασφάλισε έναν διαρκή κύκλο πολέμου μεταξύ του Λιβάνου και του Ισραήλ.
Και για το 2024, ενεπλάκησαν στο στοίχημα της Χεζμπολάχ για να μετατρέψουν τη χώρα σε πεδίο μάχης, με το πρόσχημα της συμπόρευσης με τη Χαμάς.
Οι επαφές με την Ουάσινγκτον αναπόφευκτα περιστρέφονται γύρω από το ίδιο ερώτημα: «Ποια είναι η εναλλακτική λύση;»
Πολύ συχνά, αυτό το αφήγημα έδειχνε ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να βοηθήσουν τον Λίβανο αν οι Λιβανέζοι δεν βοηθήσουν τον εαυτό τους. Αλλά αυτός ο τρόπος σκέψης σημαίνει αποποίηση ευθυνών.
Οι πολιτικοί εταίροι που η Ουάσινγκτον ισχυρίζεται ότι θα διαγράψει στον Λίβανο, έχουν διαγραφεί μεθοδικά, οι ηγέτες τους δολοφονήθηκαν από τη Χεζμπολάχ, ενώ ο λαός της χώρας προσπαθεί με κάθε δημοκρατικό τρόπο να ξεφύγει από την καταπίεσή τους.
Το καθεστώς που απομένει μετά από αυτό, έχει σχεδιαστεί για να διατηρήσει τα συμφέροντα ασφαλείας του Ιράν σε βάρος της κυριαρχίας του Λιβάνου. Δεν ήταν όμως η κατάσταση πάντα έτσι.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου του 2006, η κυβέρνηση του Λιβάνου που ήταν η πρώτη απαλλαγμένη από τη συριακή κατοχή, ήταν αποφασισμένη να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα του κράτους και βοήθησε στην επαναφορά του ψηφίσματος Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών (UNSCR 1701).
Αλλά αυτή δεν είναι η κυβέρνηση του Λιβάνου που έχουμε σήμερα. Και το πνεύμα του ψηφίσματος 1701 του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι τόσο νεκρό όσο η ηγεσία που βοήθησε να το δημιουργήσει.
Ο σκοπός αυτού του ψηφίσματος δεν ήταν μόνο η κατάπαυση του πυρός μεταξύ της Χεζμπολάχ και του Ισραήλ - αλλά να απομακρυνθεί η εμπλοκή του Λιβάνου σε περιφερειακές συγκρούσεις.
Αυτός πάντως σήμερα δεν είναι ο πόλεμος του Λιβάνου. Παρά το γεγονός ότι οι εχθροπραξίες εκτυλίσσονται στην περιοχή, ο λαός του Λιβάνου απορρίπτει κατηγορηματικά τόσο την επιβολή συγκρούσεων του Ιράν όσο και τον βομβαρδισμό του Ισραήλ.
Οι πολίτες αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από μια κυβέρνηση με φύλακα-άγγελο τη Χεζμπολάχ και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους.
Στόχος της λιβανέζικης κυβέρνησης είναι να κερδίσει χρόνο για τη Χεζμπολάχ, έτσι ώστε να μην διασώσει τον Λίβανο. Και αν η Ουάσινγκτον δεν ενεργήσει άμεσα, ο Λίβανος όπως τον γνωρίζουμε, θα σταματήσει να υπάρχει.
Οι ΗΠΑ πρέπει - όπως έκαναν τον περασμένο Οκτώβριο-να αποτρέψουν το Ισραήλ από το να ακολουθήσει μια σημαντική στρατιωτική εισβολή που θα τροφοδοτήσει έναν ατελείωτο πόλεμο.
Πρέπει να σταματήσει τις οιονεί συμφωνίες και τις χλιαρές προσκλήσεις για κατάπαυση του πυρός που απέτυχε από τότε και να καταστήσει σαφές ότι μόνο μία αξιόπιστη πολιτική λύση θα απαιτήσει την πραγματική εφαρμογή των ψηφισάντων του Σ.Α των Ηνωμένων Εθνών, UNSCR 1701 και 1559 - γεγονός που σημαίνει ότι το Ισραήλ αποσύρεται από τον Λίβανο, την Χεζμπολάχ και το κράτος του Λιβάνου που κρατάει στα χέρια του την επικράτεια της χώρας.
Το Ισραήλ μπορεί να ελέγξει την κλιμάκωση του πολέμου, αλλά δεν έχει βρει πολιτική λύση.
Η Ουάσινγκτον, από την πλευρά της, έχει επενδύσει δισεκατομμύρια δολάρια φορολογουμένων στις Λιβανέζικες Ένοπλες Δυνάμεις (LAF) εδώ και δεκαετίες και τώρα είναι το μοναδικό ίδρυμα , ικανό να ενώσει τους ανθρώπους της χώρας, να επανακτήσει την εμπιστοσύνη, να εξασφαλίσει τα σύνορα και να διασφαλίσει μια ειρηνική μετάβαση της εξουσίας.
Αλλά για να γίνει αυτό, η LAF χρειάζεται την πολιτική, οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξη των ΗΠΑ καθώς και έναν ευρύ συνασπισμό περιφερειακών και διεθνών εταίρων.
Αυτός ο πόλεμος δεν έγινε ποτέ για τον Λίβανο, επισημαίνει το Politico.
Το Ιράν έχει χάσει τώρα τον πόλεμο της αποτροπής. Και αν αντιμετωπίσει τη διεθνή αποφασιστικότητα, μπορεί να αναγκαστεί να δεχτεί ότι ο Λίβανος δεν είναι πλέον στην πρώτη γραμμή του πολέμου έναντι του Ισραήλ.
Ωστόσο, το κλειδί για την επιβολή πολιτικής θέλησης που απαιτείται για μια τέτοια επιτυχημένη διπλωματία είναι η κατανόηση ότι η σημασία του Λιβάνου εκτείνεται πολύ πέρα από τη γεωγραφική του θέση ή τις δυνατότητές του ως περιφερειακό σημείο ανάφλεξης.
Είναι ένα κρίσιμο πεδίο μάχης στον αγώνα για το μέλλον της Μέσης Ανατολής. Μπορεί είτε να υποκύψει στην κατάρρευση, τη διάχυτη διαφθορά και την κυριαρχία της πολιτοφυλακής, είτε μπορεί να μετατραπεί σε μια λειτουργική δημοκρατία με σταθερή οικονομία και αξιόπιστους θεσμούς - κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το αποτυχημένο αυταρχικό όραμα του Ιράν για την περιοχή.
Αυτό που χρειάζεται τώρα ο Λίβανος είναι η αποτελεσματική και επείγουσα κινητοποίηση της διεθνούς και τοπικής πολιτικής βούλησης για να αξιοποιήσει αυτούς τους πόρους, ώστε να μπορέσει τελικά να διαβεβαιώσει την διεθνή κοινότητα ότι αυτός είναι ο τελευταίος πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και του Λιβάνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου