Πάμε μια ώρα πίσω!

Στις 6 Ιουλίου 1932 η χώρα μας, ακολουθώντας τις αποφάσεις της Αγγλίας, εφάρμοσε κι αυτή την θερινή ώρα. Φαίνεται ότι έγιναν πολλά μπερδέματα στην καθημερινή ζωή των συντηρητικών προγόνων μας εκείνη την περίοδο εφαρμογής, οι οποίοι -με μεγάλη ανακούφιση από ό,τι φαίνεται στο χρονογράφημα που ακολουθεί- επανήλθαν στα παλιά… Πίσω πάλι τα ωρολόγια! Η «θερινή ώρα» εγκαταλείπεται. Αφού μας αναστάτωσε ένα μήνα τώρα, αφού μας έκανε άλλην ώρα να βλέπουμε στα ωρολόγιά μας και άλλη να πιστεύουμε, αφού μας χάλασε τις συνήθειές μας και μας υποχρέωσε να κοιμόμαστε με την παλιά ώρα, που ακολουθούν τα θέατρα, και να ξυπνούμε με τη νέα, που ακολουθούν τα γραφεία μας και τα καταστήματά μας, αφού, τέλος, μας έκανε άνω-κάτω, ξαναγυρίζουμε πάλι στα ίδια. Και έχει ο Θεός.

Ομολογώ ότι αυτό το παιγνίδι με τις ώρες δεν μου αρέσει καθόλου. Η ώρα ήταν κάτι σταθερό και βέβαιο, που το κυβερνούσαν αστρονομικοί νόμοι, απαρασάλευτοι και ανώτεροι από τη δύναμη των ανθρώπων. Και ήταν το μόνο πράγμα, στο οποίο, θέλαμε δεν θέλαμε, έπρεπε να υπακούσουμε.



Μέσα στα αμέτρητα ψέματα, που μας τριγυρίζουν, μόνο το ρολόι μας μάς έλεγε την αλήθεια. Δεν εννοούσε να χαριστεί σε κανένα.








Άνθρωποι, που αγρυπνούσαν και περίμεναν με αγωνία να ξημερώσει, μάταια κοίταζαν το ρολόι τους, με την ελπίδα να τους πληροφορήσει πως πλησιάζει η αυγή. Εκείνο όμως εξακολουθούσε να τους λέει την σκληρή αλήθεια.

Άνθρωποι, που περίμεναν να φτάσει γρήγορα μια γλυκιά ώρα, μάταια παρακαλούσαν το ρολόι τους να τρέξει σύμφωνα με τον πόθο της ψυχής τους. Εκείνο μετρούσε τις στιγμές του, αναίσθητο σε παρακάλια και ικεσίες.

Άνθρωποι, που ποθούσαν από μια στιγμή να κάνουν μια αιωνιότητα, μάταια παρακαλούσαν το ρολόι τους ν’ αργήσει να φτάσει στην ώρα ενός σκληρού χωρισμού. Το ρολόι προχωρούσε με το σταθερό βήμα της αλήθειας, πιστό στις προσταγές των αιωνίων φυσικών νόμων.



Η ώρα ήταν ανώτερη από τις αδυναμίες, τα πάθη, τα συμφέροντα και τις πονηρίες των ανθρώπων. Και ήταν κάτι ιερό και αξιοσέβαστο.

Σιγά-σιγά, αφού βάλαμε χέρι σε όλα τα ιερά και αξιοσέβαστα, βάλαμε χέρι και στην ώρα. Και παίζουμε με τον αιώνιο χρόνο.

Ας λείψει τουλάχιστον η ειρωνεία των ρολογιών. Ας σπάσουμε όλα τα ρολόγια μας και ας έχει ο καθένας την ώρα που του αρέσει. Έτσι τουλάχιστον θα είμαστε ειλικρινέστεροι.

(Βασισμένο σε χρονογράφημα του Παύλου Νιρβάνα για την εφημερίδα «Πολιτεία», Οκτώβριος 1932)
Θωμάς Σιταράς, Συγγραφέας-Αθηναιογράφος (FB: Σιταράς Θωμάς)