δεν μπορεί να σταθεί μόνος του. Είναι και οι τρεις στο ίδιο καράβι και ή όλοι μαζί θα σωθούν ή όλοι μαζί θα βουλιάξουν. Το ειδικό πολιτικό κόστος που θα χρεωθεί ο καθένας ελάχιστη σημασία έχει.
Η επιθυμία του κ. Κουβέλη να διατηρήσει τα Εργασιακά ως άλλοθι για τις επιλογές του είναι πρακτικά ανεπαρκής, αλλά κατανοητή πολιτικά. Ανεπαρκής γιατί δεν δικαιολογεί τις υποχωρήσεις από την προεκλογική δέσμευση για «σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο». Οταν η ΔΗΜ.ΑΡ. δέχεται όλα τα οριζόντια μέτρα του τρίτου μνημονίου, όπως τις περικοπές μισθών, συντάξεων και τα φορολογικά χαράτσια, δεν μπορεί να θέτει βέτο για τις αποζημιώσεις στους υψηλόμισθους που απολύονται.
Ο κ. Κουβέλης είναι έμπειρος πολιτικός και με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση έδειξε σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Οταν πήρε τις αποφάσεις του προφανώς γνώριζε τις δυσκολίες που θα ακολουθήσουν τους επόμενους μήνες και τις απαιτήσεις της τρόικας, αφού γι’ αυτές πήγαμε στη διπλή εκλογική αναμέτρηση. Ανέλαβε το πολιτικό κόστος που του αναλογεί και είναι υποχρεωμένος να πάει ως το τέλος. Να αλλάξει στάση στο μέσον της διαδρομής δεν θα είναι καλό ούτε για τον ίδιο ούτε για την κυβέρνηση ούτε για τη χώρα. Αλλωστε το επιχείρησε στο παρελθόν ο Γιώργος Καρατζαφέρης, με τα γνωστά ολέθρια για τον αρχηγό του ΛΑΟΣ αποτελέσματα.
Από την άλλη πλευρά η ΔΗΜ.ΑΡ. αναζητά εναγωνίως ένα επιχείρημα για να απαντήσει στην κομματική της βάση που την εμπιστεύτηκε ή για να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις του Αλέξη Τσίπρα. Το Μέγαρο Μαξίμου πρέπει να προσφέρει χωρίς φειδώ και παζάρια την αλληλεγγύη του. Η παρουσία της Αριστεράς σ’ αυτή την κυβέρνηση είναι πολύ χρήσιμη για την κοινωνία και την προσπάθεια της χώρας να ξεπεράσει την κρίση. Γι’ αυτό πρέπει να στηριχθεί με κάθε θυσία, αν είναι ανάγκη ακόμη και σε βάρος των άλλων δύο «εταίρων» που για σχεδόν 40 χρόνια νέμονται την εξουσία.
Επί τέσσερις μήνες η ισορροπία στο κυβερνητικό σχήμα λειτούργησε ικανοποιητικά ανάμεσα στα δύο πρώην κόμματα εξουσίας και την τολμηρή ΔΗΜ.ΑΡ. Τώρα διαμορφώνεται η εντύπωση πως αυτή η σχέση τορπιλίζεται περισσότερο από αδέξιους πολιτικούς χειρισμούς και άστοχες δηλώσεις παρά από τις απαιτήσεις της τρόικας.
Μπορούμε να καταλάβουμε ότι η κυβέρνηση περνάει τη μεγαλύτερη κρίση από τότε που ανέλαβε την εξουσία, και είναι λογικό. Βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος, δηλαδή της κοινωνίας από τη μια, που έχει εξαντλήσει τις αντοχές της, και της τρόικας από την άλλη, που προκλητικά επιμένει στις θέσεις της. Σ’ αυτήν όμως ακριβώς τη στιγμή πρέπει να μείνει ενωμένη.
Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι τώρα η μοναδική επιλογή για τη χώρα. Ακόμη και ο βασικός διεκδικητής της εξουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν το ομολογεί με τις πολιτικές επιλογές του και την επιχειρηματολογία των στελεχών του. Για να αποδώσει όμως χρειάζεται ορίζοντας τετραετίας, ενότητα και καθαρά «συμμαχικές» συμπεριφορές. Αν ο ένας προσπαθεί να φορτώσει στον άλλο τις ευθύνες και καθένας από τους τρεις εταίρους υπονομεύει τους άλλους δύο, δεν θα πάνε μακριά. Η μεγάλη πλειοψηφία της κοινής γνώμης δεν ενδιαφέρεται για το κομματικό μέλλον της Ν.Δ., της ΔΗΜ.ΑΡ. ή του ΠΑΣΟΚ, αλλά όλοι αγωνιούν για το μέλλον της χώρας.
Η κυβερνητική κρίση πρέπει να ξεπεραστεί άμεσα με αμοιβαίες υποχωρήσεις πριν φτάσουμε στην κατάρρευση. Αν μερικοί νομίζουν ότι μπορούν να συνεχίσουν να κυβερνούν σε κλίμα διάλυσης, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Η πτώση της κυβέρνησης και η είσοδος της χώρας σε μία ακόμη μεγαλύτερη περιπέτεια είναι θέμα χρόνου.
Πρώτο ΘΕΜΑ online : Θα σωθούν ή θα βουλιάξουν όλοι μαζί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου