Από τα τέλη της δεκαετίας του 1880 και μετά ένα αθόρυβο ρεύμα από αρτίστες κατευθυνόταν στην Αθήνα. Φαίνεται η φήμη που είχαμε βγάλει για το πόσο ¨άνετοι¨ και γαλαντόμοι είμαστε, αλλά και το πόσο λυσσασμένοι για λίγο ¨ποδαράκι¨ λειτουργούσε σαν κράχτης στην Δύση και την Ανατολή.
Καφέ-σαντάν επί το δυτικότερο, και καφέ-αμάν επί το ανατολικότερο τις είχαν πάντα καλοδεχούμενες, και αργότερα τα κοσμικά κέντρα συνέχισαν το γαϊτανάκι. Το φιλοθεάμων κοινό δεν χόρταινε με τίποτα. Φαίνεται ότι από το 1923 και μετά το πράγμα παράγινε, αν πιστέψουμε το ρεπορτάζ της εφημερίδας ΕΒΔΟΜΑΣ του 1928:
Παράλληλα με τους υδάτινους κατακλυσμούς που μας πρόσφερε τις τελευταίες αυτές βδομάδες ο Αττικός ουρανός, κατέφθασαν στην πρωτεύουσά μας άπειρα βαγόνια και καράβια φορτωμένα με αρτίστες απ’ όλα τα πέρατα του κόσμου, αρτίστες που κατέκλυσαν τα διάφορα καμπαρέ και ντάνσιγκ υπόγεια και μη.
Κάθε πρωτεύουσα, κάθε πόλις μπορεί να φημίζεται για κάτι. Άλλη για τα πανεπιστήμια της, άλλη για το λανσάρισμα της μόδας, άλλη για το μελόδραμά της, για τις ταυρομαχίες της, για τα γλυκά της, για τα γλέντια της. Κι’ η Αθήνα μας λοιπόν, πρωτεύουσα κι’ αυτή σαν τις άλλες, μπορεί επίσης αξιόλογα να φημίζεται για την υποδοχή και το λανσάρισμα των ξένων αρτιστών.
Κάθε αρτίστα, που πρώτα στη πατρίδα της ή στις άλλες πρωτεύουσες δεν μπόρεσε να δημιουργήσει την ελάχιστη θέση ή όνομα, μπαρκάρει σ’ ένα καράβι η σ’ ένα σιδηροδρομικό βαγόνι και, με εισιτήριο τρίτης θέσης, φθάνει στην Αθήνα, βέβαιη για τη φιλοξενία και την αναγνώριση του ¨ταλέντου¨ της.
Κάθε καρυδιάς καρύδι και εθνικότητας, αφού επισκεφθεί όλα τα μέρη του κόσμου και σημειώσει αποτυχίες, κι’ αφού περάσει κάποιες δεκάδες ετών, σκέφτεται ότι υπάρχει και κάποια πόλη στο παγκόσμιο στερέωμα που ακούει στο όνομα ¨Αθήναι¨, και που έχει την ευτυχία να συγκαταλέγεται μεταξύ των πρωτευουσών της Υφηλίου, και της οποίας οι κάτοικοι έχουν τα καλλίτερα αναμφιβόλως γι’ αυτές προτερήματα, να χάφτουν δηλαδή κάθε φαντασιοπληξία του πρώτου τυχόντος καλλιτεχνικού διευθυντού καμπαρέ, και δεύτερο να ξοδεύουν λεφτά ασυλλόγιστα, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν ένα γλυκό μειδίαμά τους, για να ζήσουν στην ευτυχισμένη θέση να θεωρηθούν από τους άλλους συμπατριώτες τους οι ευνοούμενοί τους, οι συνοδοί των -έστω και μέχρι του κατωφλιού του σπιτιού τους…
Και σ’ αυτή τη πόλη, την τόσο εξαιρετικά ευνοϊκή γι’ αυτές στρέφουν τα μάτια των, όλες αυτές οι μεγαλόσχημες και κατά φαντασία καλλιτέχνιδες του έξω κόσμου, στις παραμονές της δύσης της ζωής των.
Το ταξίδι δεν κοστίζει άλλωστε πολλά κι’ η επιτυχία είναι εκ των προτέρων εξασφαλισμένη. Αρκούν λίγες κινήσεις των ποδιών και των χεριών, λίγο καλό μακιγιάρισμα, οξυζεναρισμένα μαλλιά, λίγες φορεσιές ενός ακαθορίστου βεστιαρίου, και ένα κτυπητό όνομα. Τα υπόλοιπα, τα αναλαμβάνει επιτυχέστατα ο διευθυντής ή ο ρεζισέρ του κέντρου που θα χορέψουν.
Λίγες μέρες πριν φθάσουν, αρχίζει η ρεκλάμα. Πάτε να πιείτε το ουίσκι σας το βράδυ στο καμπαρέ και βλέπετε τον διευθυντή να σας πλησιάζει με ύφος σοβαρότατο, που θυμίζει κατά τι γόνο αριστοκρατικής οικογενείας.
Σας καλησπερίζει, σας λέγει ένα, δύο κομπλιμέντα, και σας ρωτά κατόπιν πως σας φαίνεται το πρόγραμμα.
Του λέτε κάποια καλή λέξι για να τον υποχρεώσετε ή για να του ανταποδώσετε τα δικά του κομπλιμέντα που προηγήθηκαν, οπότε αυτός εξανίσταται, διαμαρτύρεται, σας λέγει ότι δεν είναι ευχαριστημένος, αλλά… (εδώ ακριβώς έγκειται το μυστικόν της τέχνης του)… αλλά σε λίγες μέρες θα πάρει τη ρεβάνς του και προς απόδειξη, ανασύρει από τη τσέπη του, δεσμίδα φωτογραφιών, τυπωμένων ασφαλώς προ εικοσαετίας, και σας τις δείχνει. Είναι το νέο άστρο! Η διάσημη χορεύτρια των Φολί Μπερζέρ και του Λίντο του Παρισιού, η της ¨Μπαρμπερίνας» του Βερολίνου, του «Αστόρ» της Βιέννης, και χιλίων δύο άλλων διεθνούς φήμης χαιρόντων καμπαρέ.
Αυτό λοιπόν, μάλιστα κύριε, αυτό το περίφημο άστρο, κατόρθωσε ύστερα από τόσους μόχθους και έξοδα… αλλά καλλίτερα μη ρωτάτε γιατί θα κουραστείτε και σεις … να το αγκαζάρει για λίγες βραδιές και να το παρουσιάσει στους πελάτες του.
Σεις μένετε ευχαριστημένος και φεύγετε με την ελπίδα, ότι θα μπορέσετε επί τέλους να θαυμάσετε σε λίγες μέρες ένα τόσο φημισμένο άστρο.
Ποιά θα είναι η έκπληξή σας, όταν ύστερα από λίγες μέρες κι’ από συνεχή ρεκλάμα, δείτε έξαφνα μπροστά σας να χορεύει ανάμεσα από το φως των χιλίων δύο πολύχρωμων λαμπτήρων μια μάζα από κρέας, κόκκαλα και μια τούφα μαλλιά.
Αυτό δεν μπορώ δυστυχώς να σας το περιγράψω. Σας αφήνω καλλίτερα μόνους σας να το φανταστείτε.
Φαντασθείτε μόνο ότι ύστερα από τους τόσους επαίνους, που μ’ αυτούς σας πιπίλισε κυριολεκτικά το κεφάλι ο κύριος καλλιτεχνικός διευθυντής του κέντρου, ύστερα από τις τόσες ωραίες φωτογραφίες που είδατε, ύστερα, τέλος πάντων, από τα τόσα όνειρα και της ελπίδες που έθρεψε η φαντασία σας, να βρεθείτε έξαφνα υποχρεωμένος να θαυμάσετε κάτω από το ηδυπαθές συμπαθητικό ημίφως της χορευτικής πίστας, ένα ξεχαρβάλωμα κρεάτων και κοκάλων!
Και το χειρότερο αυτή η επίδειξη να γίνεται τη συνοδεία μιας εύθυμης μουσικής, γεμάτης ζωής, ενώ θα ήταν πολύ προτιμότερο να την συνόδευαν οι πένθιμοι σκοποί μουσικής κηδείας…
Αλλά αν δεν ξαναπατήσετε εσείς, θα ξαναπατήσουν οι άλλοι, οι άλλοι, οι πολλοί άλλοι. Κι’ έτσι το κόλπο θα πετύχει-όπως πάντοτε άλλωστε.
Τώρα θέλετε να μάθετε το κορύφωμα της απογοήτευσης; Σε λίγο θα μάθετε ότι η γραία αυτή έγινε φιλενάδα του τάδε, που ξοδεύει κάθε βράδυ γι’ αυτήν αλύπητα, και σε λίγο καιρό θα την βλέπετε και δεν θα την γνωρίζετε.
Το βεστιάριο της θα γεμίσει με τουαλέτες, ίσως δε της δανείσουν και κανένα αυτοκίνητο Η ολιγοήμερη διαμονή της στο καμπαρέ, θα παραταθεί επ’ αόριστο, και τέλος, αν καμιά φορά αποφασίσει να φύγει θα ταξιδέψει σε πολυτελεστάτη καμπίνα η στο βαγκόν-λι.
Ευτυχώς βλέπετε γι’ αυτήν, η μεν Αθήνα της εξασφάλισε το θρίαμβο, οι δε Αθηναίοι τον πλούτο.
Να λοιπόν το μυστικό που κρύβουμε εμείς εδώ, και να γιατί σκορπίζουμε τόσο αφειδώς τίτλους σε όλο τον κόσμο που μας επισκέπτεται. Ύστερα-τί βαρβαρότητα αλήθεια- υπάρχουν άνθρωποι που λένε, ότι οι Αθηναίοι είναι αφιλόξενοι, και το χειρότερο απ’ όλα ότι δεν είναι έξυπνοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου