Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα σχεδίαζε επί χρόνια και επένδυσε – υλικοτεχνικά αλλά και διπλωματικά – στην πτώση του καθεστώτος Άσαντ είναι χωρίς αμφιβολία ο μέχρι τώρα κερδισμένος στη Συρία. Η νέα χώρα που επιχειρεί να οικοδομήσει από το μηδέν ουσιαστικά η HTS και ο μεταβατικός της Πρόεδρος είναι επί της ουσίας «αγκιστρωμένοι» στις τουρκικές διαθέσεις. Η Άγκυρα κερδίζει δεδομένα σε πολλαπλά επίπεδα όχι μικρά μεγέθη αλλά τους παγκόσμιους πρωταγωνιστές και ρυθμιστές των ισορροπιών και αυτό είναι σίγουρα μία από τις στιγμές που ο Πρόεδρος της Τουρκίας ήθελε καθώς πέρα από τη δική του οπτική για τη χώρα του «δουλεύει» σκληρά και διαχρονικά και για το δικό του αποτύπωμα στην ιστορία.Οι αλλαγές τέτοιου βεληνεκούς και τέτοιων κλυδωνισμών παράγουν όμως εκτός από νικητές και ηττημένους. Ο μεγάλος ηττημένος πέραν του Μπασάρ Αλ Άσαντ είναι ξεκάθαρα ο διαχρονικά πιο πιστός του σύμμαχος: η Μόσχα. Στο πεδίο της Συρίας ο Βλαντιμίρ Πούτιν προσωπικά δεν έχει απλά επενδύσει αλλά έχει δώσει όλα τα εργαλεία που ο Άσαντ είχε ανάγκη ακόμη και για τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα κατά του συριακού λαού. Η Ρωσία και τα μαχητικά της είναι αυτά άλλωστε που έδωσαν στην «Αυτοκρατορία της Σιωπής» πνοή 13 ετών από το 2011 μέχρι και τις 8 του περασμένου Δεκέμβρη. Η πτώση Άσαντ και κυρίως η ταχύτητα με την οποία αυτή ήρθε δεν έχει απλά εκθέσει το καθεστώς αυτό καθαυτό αλλά και την Μόσχα η οποία – όπως και οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν – αποσύρθηκε κακήν κακώς από την περιοχή. Η μεγάλη διαφορά με τις ΗΠΑ όμως είναι πως η Ρωσία δεν διαθέτει πουθενά αλλού στην Ανατολική Μεσόγειο τόσο κρίσιμες όσο της Συρίας βάσεις.
Είναι αυτή η τεκτονική αλλαγή αλλά και οι διαρκείς δημόσιες παρεμβάσεις της Άγκυρας στη Συρία που φαίνεται πως έχουν «ξυπνήσει» παλιά μίση στη Μόσχα. Όλο και πιο πολλά είναι τα δημοσιεύματα σε ρωσικά μέσα που κάνουν λόγο για τουρκική προκλητικότητα που δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη στην περιοχή. Η αλήθεια είναι πως ιστορικά Ρωσία και Τουρκία σπάνια είχαν «ούριο» άνεμο στις διακρατικές τους σχέσεις. Από το μακρινό 1568 μέχρι και τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Ρωσία συγκρούστηκαν άλλωστε 11 φορές.
Η Άγκυρα εκτός από το Ισραήλ με το οποίο δεδομένα βρίσκεται στα «χαρακώματα» - αν και ακόμη θεωρητικά – θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της τον τρόπο με τον οποίο η Μόσχα αντιλαμβάνεται τις ζημιογόνες αλλαγές στη Συρία. Η Τουρκία δεδομένα είναι μέγεθος αλλά σε καμία περίπτωση – και για αυτό έχει επίγνωση και ο Ταγιπ Ερντογάν – το μέγεθος που είχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Δεν είναι ούτε απλό, ούτε εύκολο όση δυναμική κι αν διαθέτει σήμερα η Άγκυρα να βρεθεί απέναντι όχι σε έναν αλλά σε δύο διαφορετικούς μάλιστα «παίχτες». Κανένας δεν ισχυρίζεται σήμερα πως ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι διατεθειμένος να «ματώσει» και για τη Συρία με δεδομένο το τριετές πεδίο στην Ουκρανία και τα όσα αυτό έχει παράξει εντός και εκτός Ρωσίας, δεν θα πρέπει όμως τα προβλήματα για την Άγκυρα να επικεντρώνονται αποκλειστικά στα πολεμικά αλλά και στα διπλωματικά πεδία.
Εάν οι ΗΠΑ που όλο και πιο συχνά μιλούν για «προστασία των μειονοτήτων ειδικά των Κούρδων» βρουν δια της σιωπής και όχι ευθέως (πολλά έχουμε βέβαια δει…) στήριξη και από τη Ρωσία τότε η Τουρκία θα έχει απέναντί της ένα μπλοκ που κανένας άλλος στον πλανήτη δεν κατάφερε να φέρει κοντά.
Το κρίσιμο ερώτημα την επόμενη ημέρα στη Συρία για την Άγκυρα μπορεί να μην είναι το εάν θα βρεθεί υπό τα ισραηλινά πυρά μόνο, αλλά το εάν οι «φίλοι των S-400» και του ρήγματος στο ΝΑΤΟ τελικώς βρεθούν να «σφυρίζουν» αδιάφορα στα διπλωματικά fora που θα ακολουθήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου