Kashgar/Photo: Shutterstock Το οδοιπορικό σε πόλεις οάσεις του Δρόμου του Μεταξιού στη χώρα των Ουιγούρων, στη Δυτική Κίνα είναι ένα ταξίδι φορτισμένο με μνήμες που επιτρέπει στους ταξιδιώτες να βυθιστούν στην πλούσια ιστορία, στις εθνοτικές μειονότητες και τα εκπληκτικά τοπία που βρίσκονται σε αυτήν την θρυλική διαδρομή.
Irkeshtam – Kasghar
Μετά από πέντε ώρες εξονυχιστικού ελέγχου στο Irkeshtam, στα σύνορα Κιργιστάν -Κίνας ανοίγει η μπάρα και περνάω στην Αυτόνομη Περιφέρεια Xinjiang (Σιντζιάνγκ) της Κίνας. Εκεί, συναντάω τον Adily που θα είναι ο ξεναγός μου τις επόμενες μέρες. Επιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητο και φεύγουμε για Kasghar που απέχει γύρω στα 180 χλμ. Το Σιντζιάνγκ είναι η μεγαλύτερη σε έκταση αυτόνομη περιοχή της Κίνας, στην οποία συνυπάρχουν αρκετές εθνικές ομάδες, όπως αυτές των Τατζίκων, των Καζάκων κ.ά. η μεγαλύτερη από αυτές τις ομάδες είναι του Ουιγούρων, οι οποίοι είναι μουσουλμανική μειονότητα με τουρκικές ρίζες. Η επαρχία Σιντζιάνγκ ανήκει στην Κίνα από το 750 μ.Χ. παρά τους αιώνες που έχουν περάσει ο αυτόχθονες πληθυσμός του Ουιγούρων δεν ενσωματώθηκε και δεν απώλεσε ποτέ την πολιτιστική του ταυτότητα. Σε αυτό το πλαίσιο ήταν αναμενόμενη η εμφάνιση αυτονομιστικών τάσεων μέχρι και σήμερα. Οι παράγοντες αυτοί έχουν οδηγήσει σε συνεχή σύγκρουση με τους Κινέζους Χαν που είναι η κυρίαρχη ενότητα της Κίνας και αποτελεί το 92% του συνολικού πληθυσμού της χώρας.
Αρχαία πόλη του Kashgar/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Είσοδος στην Παλιά Πόλη του Kashgar/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Ένα από τα αμέτρητα στενά σοκάκια στην Παλιά Πόλη του Kashgar/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Παλιά Πόλη του Kashgar/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Το απόγευμα φθάνουμε στο Kasghar. Η πόλη είναι μια αληθινή όαση. Παρόλη την αφόρητη ζέστη της ερήμου, οι λίμνες και τα κανάλια από τα οποία αναβλύζει νερό διατηρούν το Kasghar πράσινο και δροσερό. Αφήνω τα πράγματά μου στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και φεύγω για την Παλιά Πόλη του Kasghar, μια πόλη με δική της προσωπικότητας που κάθε άλλο παρά Κίνα θυμίζει, καθώς ένα συνονθύλευμα ανθρώπων διαφορετικών εθνοτήτων, θρησκειών και κουλτούρας συνυπάρχουν στην ίδια πόλη. Μια πόλη που για περισσότερα από 2.000 χρόνια ήταν μια στρατηγική σημασίας όαση στον Δρόμο του Μεταξιού, την οποία επισκέφθηκε και ο Μάρκο Πόλο το 1297.
Η γοητεία της Παλιάς Πόλης είναι τα χαρισματικά δαιδαλώδη σοκάκια με σπίτια χτισμένα με κίτρινα τούβλα από λάσπη, τα οποία έχουν ισλαμικό και ουιγουρικό στυλ με σκαλιστά λουλούδια. Κάθε σπίτι έχει εσωτερική αυλή που σκιάζεται με δέντρα και λουλούδια προσφέροντας ένα ήρεμο περιβάλλον. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι με πάγκους με τοπικά προϊόντα και street food. Καθώς περιπλανιέμαι στα στενά σοκάκια βλέπω ανθρώπους να παζαρεύουν, σιδηρουργούς να σφυρηλατούν μέταλλα, γυναίκες ντυμένες με πολύχρωμα μεταξωτά φορέματα, κρεοπώλες που κόβουν αρνίσιο κρέας προς πώληση και παιδιά να παίζουν με αυτοσχέδια παιχνίδια. Κι ενώ βλέπεις όλα αυτά, το άρωμα του ζεστού Naan (πλακέ ψωμί) που αναδύεται από τους φούρνους, πλημμυρίζει όλη την Παλιά Πόλη.
Κυριακάτικο παζάρι του Kashgar με ιστορία 2000 χρόνων/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Πεζόδρομος στο Τurpan κάτω από πέργκολα με αμπέλια/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Την επόμενη μέρα, Κυριακή, διεξάγεται το γνωστό κυριακάτικο παζάρι του Kasghar, το οποίο έχει ιστορία πάνω από 2.000 χρόνια. Ο Adily πρότεινε να το επικριθούμε το μεσημέρι. Κάνουμε μια βόλτα στην Παλιά Πόλη και στη συνέχεια πάμε σε ένα από τα παλαιότερο τεϊοποτεία του Kasghar: «The Century Old Teahouse». Η είσοδος στο τεϊοποτείο, η σκηνή με το κόκκινο χαλί, ντόπιοι και τουρίστες που πίνουν τσάι σε μικρό πορσελάνινο μπολ, τρώνε Nang, ακούνε τοπική μουσική και χορεύουν, το κάνει ιδιαίτερα ελκυστικό. Είναι ένα μέρος που μπορείς να παρακολουθήσεις τον παραδοσιακό τρόπο ζωής των Ουιγούρων. Μετά από δύο ώρες φεύγουμε για το κυριακάτικο παζάρι, το οποίο βρίσκεται στα περίχωρα του Kasghar.
Ο χώρος κατάμεστος από εμπόρους ζώων με αμέτρητα ζώα να εκτίθενται πάνω σε καρότσες φορτηγών, χύμα στο δρόμο ή περιφραγμένα. Στην περιφέρεια της κύριας περιοχής της αγοράς αμέτρητοι πάγκοι με φαγητό που σερβίρουν παραδοσιακά φαγητά των Ουιγούρων μεταξύ των οποίων χειροποίητα ζυμαρικά με τους μάγειρες να κουνούν μεγάλα σχοινιά από τα ωμά ζυμαρικά στον αέρα. Ποικιλόμορφος κόσμος, χάος, στριμωξίδι, σκόνη, φωνές, υπαίθρια μικρομάγαζα και πωλητές, αγρότες με τα προϊόντα τους, ζωέμποροι ήταν όλοι μέρος της φολκλορικής -εμπορικής φιέστας που λέγεται κυριακάτικο παζάρι του Kasghar.
Το βράδυ ταξιδεύω με τρένο υψηλής ταχύτητας για το Turpan. Μια απόσταση 1.600 χιλιομέτρων που άλλοτε τα καραβάνια που ακολουθούσαν τον Δρόμο του Μεταξιού χρειαζόταν επτά με οκτώ μήνες, τώρα την κάνουμε σε 12 ώρες. Η διαδρομή στην αρχή έχει ενδιαφέρον, καθώς ο σιδηρόδρομος εκτείνεται κατά μήκος της οροσειράς Tien Shan (ουράνια βουνά) και της ερήμου Τάκλα Μακάν, στη συνέχεια όμως το μονότονο τοπίο γίνεται κουραστικό.
Tuyoq : Αρχαίο χωριό Ουιγούρων.70 χλμ. ανατολικά της πολης Τουρπαν (Turpan) στην έρημο Τακλαμακαν
Χαρακτηριστικός δρόμος του χωριού Tuyoq/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Jiahoe. Αρχαία εγκαταλελειμμένη πόλη από το 1300 μ.Χ. στην καρδιά του δρόμου του Μεταξιού, 10 χλμ. δυτικά της πόλης Turpan/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Νεκροταφείο Ουιγούρων στο αρχαίο χωριό Tuyoq/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Turpan
Το αντίκρισμα της όασης που φιλοξενεί την πόλη μετά από 12 ώρες διαδρομή είναι λυτρωτικό. Πόσο μάλλον για τους ταξιδιώτες του Δρόμου του Μεταξιού που χρειαζόταν γύρω στους οκτώ μήνες. Το Turpan υπήρξε παλιά πρωτεύουσα των Ουιγούρων και ταυτόχρονα σημαντικό κέντρο βουδιστικού μοναχισμού έως τον 8ο αιώνα μ.Χ. την εποχή άφιξης του Ισλαμισμού. Είναι μια πράσινη όαση στη μέση της ερήμου Τάκλα Μακάν, που την πνέουν οι άνεμοι από όλες τις κατευθύνσεις. Υπήρξε σημαντικό εμπορικό κέντρο του Μεγάλου Δρόμου του Μεταξιού. Από όλες τις πλευρές η πόλη περιβάλλεται από έρημους και βουνά, κατεστραμμένες μεσαιωνικές πόλεις και ερείπια αρχαίων οικισμών. Βρίσκεται 150 μ. κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και θεωρείται η πιο ζεστή πόλη της Κίνας. Παρά το άνυδρο κλίμα, το Turpan παράγει τα καλύτερα σταφύλια στην Κίνα. Η δε παραγωγή κρασιού είναι εξαιρετικής ποιότητας. Η πόλη οφείλει την ευημερία της στο αρχαίο σύστημα άρδευσης Karez που υιοθέτησαν οι Ουιγούροι από τους αρχαίους Πέρσες.
Κάθε χρόνο, το νερό από τους πάγους στις πλαγιές των βουνών Tien Shan που ρέει στην κοιλάδα Turpan, αποθηκεύεται μέσω ενός συστήματος υπόγειων αρδευτικών καναλιών μήκους πέντε χιλιόμετρων αποτρέποντας την εξάτμισή του σε υψηλές θερμοκρασίες. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατα του Turpan είναι η κοιλάδα Tuyog, μήκους 8 χλμ., η οποία διασχίζει τα «Φλεγόμενα Βουνά» (Flaming Mountains). Πρόκειται για διαβρωμένους κόκκινους λόφους ψαμμίτη δίνοντας στα βουνά μια φλεγόμενη εντύπωση. Η κοιλάδα Tuyog είναι ένα ζωντανό μουσείο της ιστορίας των Ουιγούρων στο κέντρο της οποίας βρίσκεται το παλαιότερο χωριό των Ουιγούρων, Tuyog village, με σπίτια φτιαγμένα από τούβλα από λάσπη και το τζαμί με τέσσερις πράσινους μιναρέδες που εκτοξεύονται στον ουρανό να πρωτοστατεί σε όλη την περιοχή.
Στα βόρεια του τζαμιού βρίσκονται οι σπηλιές του Βούδα με πολυάριθμες τοιχογραφίες που χρονολογούνται από τον 3ο έως τον 14ο αιώνα. Το μεσημέρι τρώμε σε μια οικογένεια Ουιγούρων, κάτω από μια πέργκολα με σταφύλια, δοκιμάζοντας το περίφημο κόκκινο κρασί της περιοχής Tuyog και το απόγευμα, την ώρα που δύει ο ήλιος, πάμε να επισκεφθούμε την αρχαία πόλη Jiaohe, με ιστορία 2.300 χρόνων, στην καρδιά του Δρόμου του Μεταξιού, η οποία βρίσκεται σε έναν γκρεμό στη διασταύρωση δύο ποταμών. Ένας λαβύρινθος από ερειπωμένες κατοικίες και ιερά.
Σπήλαια Mogao στο σταυροδρόμι του Δρόμου του Μεταξιού. Στις σπηλιές περιέχονται αγάλματα και τοιχογραφίες που εκτείνονται σε 1.000 χρόνια βουδιστικής τέχνης/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Echoing Sand Mountain (Αμμόλοφοι που τραγουδούν), στα βουνά Μingsha στο Dunhuang της Κίνας/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Λίμνη Crescent. Φυσική λίμνη που μοιάζει με μισοφέγγαρο φωλιασμένη στην έρημο Gobi. Σημαντικός σταθμός του Δρόμου του Μεταξιού στο Dunhuang/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Σκαρφαλώνοντας σε έναν αμμόλοφο στην έρημο Gobi στα σύνορα με την πόλη Dunhuang της Κίνας/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Dunhuang
Το πρωί στις 9 φεύγω με τρένο express για Dunhuang διανύοντας 600 χλμ. σε τρεις ώρες. Εκεί με περιμένει η Jacky, η ξεναγός μου και ο οδηγός. Το Dunhuang είναι μια πόλη όαση που βρίσκεται στην άκρη της ερήμου Τάκλα Μακάν και της ερήμου Gobi, στο βορειοδυτικό τμήμα της επαρχίας Gansu. Υπήρξε βασικός κόμβος διέλευσης στον μεγάλο Δρόμο του Μεταξιού, καθώς σε αυτό το σημείο ο δρόμος των καραβανιών χωρίζονται στο Βόρειο και στο νότιο Δρόμο. Σημεία ενδιαφέροντος είναι οι «Αμμόλοφοι που τραγουδούν» (Echoing Sand Mountain) και η «Λίμνη του Μισοφέγγαρου» (Creacent Lake). Όλη η περιοχή περιβάλλεται από αμμόλοφους όπου όταν φυσάει, η κινούμενη άμμος αντηχεί σαν ένας απαλός ήχος ορχηστρικής μουσικής. Στη βάση με τους αμμόλοφους βρίσκεται μια μικρή λίμνη σε σχήμα μισοφέγγαρου με μια όμορφη παγόδα στην όχθη της, που περιβάλλεται από δένδρα και λουλούδια.
Όλη η περιοχή θυμίζει ένα τεράστιο πάρκο. Έχει πολλούς τουρίστες που επιδίδονται σε βόλτες με καμήλες και άλλοι στην ανάβαση στην κορυφή του αμμόλοφου για να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα της ερήμου και το τοπίο της γαλήνιας λίμνης. Προτιμώ τη δεύτερη δραστηριότητα. Εκεί, όπως μου λένε οι ντόπιοι όσοι ανεβαίνουν στην κορυφή του αμμόλοφου για να δουν την απίστευτη θέα της λίμνης, ξεχνούν μεμιάς κάθε τους έγνοια, ηρεμούν και εξαγνίζονται πνευματικά.
Την επόμενη μέρα πάμε να επισκεφθούμε τις σπηλιές Mogao, που βρίσκονται 25 χλμ. έξω από το Dunhuang, στην όχθη της λίμνης Yueyaquan. Ολόκληρο το συγκρότημα σπηλαίων, εκτός από τοιχογραφίες, διαθέτει πολυάριθμα αγάλματα του Βούδα με το μεγαλύτερο, ένα καθιστό Βούδα ύψους 30 μέτρων. Τον 14ο αιώνα ο Δρόμος του Μεταξιού έχασε την σημασία του ως συνδετικός κορμός μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Επιπλέον, από τον 8ο αιώνα η περιοχή Σιντζιάνγκ περνούσε από μια ενεργό διαδικασία εξισλαμισμού, έτσι ο βουδισμός έχασε την κυρίαρχη σημασία του και οι σπηλιές Mogao ξεχάστηκαν και θάφτηκαν από άμμο σχεδόν για 5 αιώνες. Το 1900 ένας μοναχός βρήκε μια σφραγισμένη σπηλιά με βουδιστικά κείμενα. Από τότε χιλιάδες ερευνητές, αρχαιολόγοι και κυνηγοί θησαυρών ξεκίνησαν ένα νέο προσκύνημα στις σπηλιές Mogao. Μετά την επίσκεψή μας στις σπηλιές φεύγουμε για τον σιδηροδρομικό σταθμό. Αποχαιρετώ την Jacky και επιβιβάζομαι σε τρένο υψηλής ταχύτητας για Σιάν (Xian) που απέχει 1.700 χλμ.
Σπήλαια Longmen στο Luoyang της Κίνας με αγάλματα του Βούδα, λαξευμένα στις πλαγιές του βουνού δίπλα στον Κίτρινο (Yi) Ποταμό/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Πήλινος στρατός στο Σιάν (Xian) της Κίνας/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Σιάν
Xian
Το Σιάν είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις της Κίνας. Μαζί με την Αθήνα, τη Ρώμη και το Κάιρο χαρακτηρίζονται ως οι τέσσερις κορυφαίες αρχαίες πρωτεύουσες στην ιστορία. Από τον 2ο αιώνα π.Χ. η πόλη έγινε από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα της χώρας όπου μπορούσε κανείς να βρει αγαθά από όλο τον κόσμο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το Σιάν ήταν το σημείο εκκίνησης και το τέρμα για τα καραβάνια που ακολουθούσαν τον μεγάλο Δρόμο του Μεταξιού από την Κίνα στη Δύση και αντίστροφα. Ήταν τόπος συγκέντρωσης πολιτισμών και θρησκειών, όπως ο Ζωροαστρισμός, Νεστοριανισμός, Μανιχαϊσμός και ο Βουδισμός, ο οποίος διαδόθηκε στη συνέχεια σε ολόκληρη την επικράτεια της Κίνας.
Ένας άλλος λόγος που το Σιάν θεωρείται ο δεύτερος πιο δημοφιλής προορισμός στην Κίνα είναι το μουσείο με τους πήλινους στρατιώτες που κατασκευάστηκε το διάστημα 246- 221 π.Χ. με εντολή του πρώτου αυτοκράτορα της Κίνας για να τον συνοδεύσει στην μεταθανάτια ζωή του. Οι πήλινοι στρατιώτες ανακαλύφθηκαν τυχαία το 1974 από αγρότες που βρήκαν μέσα σε 3 λάκκους 87.000 πήλινους στρατιώτες, οι φιγούρες των οποίων και τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους ήταν διαφορετικά ανάλογα με τον βαθμό τους. Στους λάκκους περιλαμβάνονταν επίσης άρματα και άλογα. Κινέζοι αρχαιολόγοι σήμερα υποστηρίζουν ότι η έμπνευση για τους διάσημους πολεμιστές από τερακότα μπορεί αν προέρχεται από Έλληνες τεχνίτες, απόγονους των Ελλήνων αποίκων και στρατιωτών που ζούσαν στην κοιλάδα Φεργκάνα, μια περιοχή που βρίσκεται μεταξύ Τατζικιστάν και Κιργιστάν, στην οποία ο Μέγας Αλέξανδρος είχε ιδρύσει το 329 μ.Χ. την Αλεξάνδρεια Εσχάτη, την σημερινή πόλη Χουτζάντ, που βρίσκεται στο Τατζικιστάν. Η περιοχή αυτή ήταν γνωστή στους Κινέζους ως χώρα των Νταγιουάν (Μεγάλοι Ίωνες).
Το μεγάλο παζάρι στην πρωτεύουσα του Σιντζιάνγκ στη βορειοδυτική Κίνα/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
«Παραδεισένια λίμνη» (Heavenly Lake), σε υψόμετρο 2000 μ., στα βουνά της ανατολικής οροσειράς Tien Shan στη Δυτική Κίνα/Photo: Γαβριήλ Χαλκίδης
Urumqui
Το πρωί φεύγω για το Urumqui, στην πρωτεύουσα της Αυτόνομης Περιφέρειας των Ουιγούρων Xinjang. Η πόλη βρίσκεται στο βορειοδυτικό τμήμα της Κίνας, χτισμένη στους πρόποδες των βουνών Tien Shan, μια από τις μεγαλύτερες οροσειρές της Κεντρικής Ασίας. Το ταξίδι μου στον Δρόμο του Μεταξιού στην Κίνα ολοκληρώνεται με λίγες μέρες ξεκούρασης στην «Ουράνια λίμνη» (Heavenly Lake), ένα θέρετρο που βρίσκεται στο όρος Tien Shan, σε υψόμετρο 2.000 μ. Καθώς φθάνω αντικρίζω τα κρυστάλλινα νερά της λίμνης να αντανακλούν τις χιονισμένες κορυφές και τα λευκά σύννεφα δημιουργώντας μια εκπληκτική θέα. Η ομορφιά της λίμνης προσελκύει πλήθος επισκεπτών, οι οποίοι μπορούν να σκαρφαλώσουν στα υπέροχα βουνά, να περπατήσουν στα δάση ή να κάνουν βαρκάδα. Μένω σε μια οικογένεια Καζάκων, σε γιούρτα και απολαμβάνω την φύση, χαλαρώνοντας, βάζοντας σε τάξη όλα όσα έχω ζήσει στο μοναδικό αυτό ταξίδι του Δρόμου του Μεταξιού, καθώς την επόμενη ημέρα επιστρέφω στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου