Σε μια εφημερίδα του Ηρακλείου διαβάζω:
Μία ιστορία που δημοσιεύτηκε το 1927 σε εφημερίδα του Ηρακλείου ¨Κατηγγέλθη εις το Α΄ Αστυνομικόν Τμήμα παρά της Ιωάννας Συντιχάκη, ότι προχθές και περί ώραν 11ην π.μ. ο υιός αυτής Ελευθέριος. ετών 15, υποδηματοποιός, κατοικών ενταύθα, απήγαγεν εκουσίως μίαν 15ετιδα μαθήτριαν, του ενταύθα Γυμνασιακού Παρθεναγωγείου, λαβών μετ΄αυτής άγνωστον διεύθυνσιν.
Εις την Αστυνομίαν κατετέθη και επιστολή της απαχθείσης προς τον 15ετή γαμβρόν, διά της οποίας αύτη έδιδεν εις αυτόν οδηγίας διά την εκτέλεσιν του σχεδίου της απαγωγής, το οποίον είχον προ πολλού σκηνοθετήσει. Η επιστολή ήτο, σημειωτέον, γραμμένη εις φύλλον τετραδίου¨.
Ψάχνοντας και τις άλλες εφημερίδες εκείνης της ημέρας, βρήκα και την σχετική επιστολή της απαχθείσης, που σας την αντιγράφω πιστά:
¨Εν Ηρακλείω τη 29η Δεκεμβρίου 1927
Πολυαγαπημένε μου Λευτέρη
Ξέρεις τι εσκέφθηκα; Εκείνο που είπαμε να το κάνωμεν εις το τέλος του χρόνου εσκέφθηκα να το κάνωμεν την βραδιά των Φώτων. Τώρα όπου μου έχει δώσει η μαμά μου 125 δραχμάς διά να πάω να πληρώσω την εγγραφήν μου και με αυτά να βάλης ακόμη και συ να μπούμε στο αυτοκίνητο. Αλλά πώς να πάρω δύο τρία ρούχα μαζή μου όπου μπορούν να με δουν; Μια φορά δεν θα το κάνωμεν; Ας το κάνωμεν και τώρα που έχω λεπτά. Δεν έχω έτερον να σου γράψω, μόνον να σκεφθής και να μου γράψης αμέσως.
Σε φιλώ γλυκά γλυκά
Αναστασία Παπουτσάκη
ΥΓ. Μη με παρεξηγήσης διά τα γράμματά μου διότι... φοβάμαι...¨
Μέχρι τινός, καθώς βλέπει ο αναγνώστης, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και παραμυθάκι του Άντερσεν ή ανάγνωσμα με μεγάλα στρογγυλά γράμματα για ¨πολύ μικρά παιδιά¨...
Το όνομα εκείνης Παπουτσάκη, εκείνος ένας μικρός παπουτσής!
Και η Μοίρα που διευθύνει παιδάκια και παπουτσάκια στους δρόμους της ζωής, κίνησε το χρυσό της ραβδί, και το παπουτσάκι πήγε στον παπουτσή...
Αλλά τα ¨πολύ μικρά παιδιά¨ δεν διαβάζουν πλέον τόσο αθώες ιστορίες, και κατ΄ανάγκη η μικρή μας ιστορία προχωρεί.
Η μικρούλα Αναστασία μέσα στη τάξη σκύβει πάνω στα βιβλία της και τα τετράδιά της, αλλά, πότε-πότε, σκύβει και από το παράθυρο, και κοιτάζει τον μικρό τσαγκαράκο που καρφώνει σκυφτός τις σόλες των παπουτσιών με κρυφούς αναστεναγμούς.
Ο μικρός Λευτέρης σκύβει επάνω στις σόλες που καρφώνει, αλλά, πότε-πότε σηκώνει τα ματάκια του προς τα παράθυρα του σχολείου, όπου του χαμογελά η μικρούλα Αναστασία.
Και ο έρως, που είναι παιδάκι και αυτός, σταματά μεταξύ σχολείου και τσαγκάρικου και λέει στα δύο παιδάκια:-Με παίζετε και μένα;
Πώς να μη τον παίξουν; Η Αναστασία πετά αμέσως τα βιβλία της, σχίζει ένα φύλλο από το τετράδιό της, και γράφει μια ερωτική επιστολή προς τον Λευτέρη...
Από εκεί και πέρα όλα τους έρχονται δεξιά! Η μητέρα της Αναστασίας της έχει δώσει 125 δραχμές για να πληρώσει το δικαίωμα εγγραφής της στο σχολείο. Με αυτά τα χρήματα και με όσα θα βάλει ο Λευτέρης –τι διάολο, κάτι θα του δώσει και αυτουνού ο μάστορας του για να αγοράσει υλικά για το μαγαζί- μπορούν να πάρουν το λεωφορείο και να βαδίσουν προς την ευτυχία τους.
Ένα πράγμα που είναι να γίνει ας γίνει μια ώρα αρχύτερα!
Ο μικρός Λευτέρης συγκατανεύει, αλληλοαπάγονται, και με λίγα λεφτά στη τσέπη –ευτυχισμένη ηλικία!- οι μικροί ερωτευμένοι πηγαίνουν να κατακτήσουν τον κόσμο!
Στο μεταξύ ο Έρωτας-Γυμνασιάρχης βαθμολογεί την μαθήτριά του με ¨Άριστα¨ και προσθέτει στο τέλος του ενδεικτικού της: ¨Διαγωγήν δι’ επιδειξάμενη κοσμιωτάτην¨.
(Εν μέρει βασισμένο σε κείμενο του Παύλου Νιρβάνα για την εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, Ιανουάριος 1928)
Κάτι τέτοιες ιστορίες διάβαζαν τα κορίτσια, κάποιες παλιές ρομαντικές εποχές, και έπεφτε μαύρο δάκρυ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου