Το σύγχρονο κράτος Τουρκία υπάρχει τα τελευταία 100 χρόνια. Αλλά ας δούμε την πορεία της στην ιστορία.
Ήταν Εξελληνισμένη Τουρκία (που άρχισε από τον Μ.Αλέξανδρο, συνέχισε με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και τελείωσε με την πτώση του Βυζαντίου το 1971.
Μια ομάδα περιπλανωμένων ληστών, Σελτζούκοι Τούρκοι, με τη γνώστη εξέλιξη έφτασαν να χτίσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία αλλά δεν τόλμησαν, ούτε καν διανοήθηκαν να την ονομάσουν Τουρκική Αυτοκρατορία. Άρχισαν τη διαδικασία του εκτουρκισμού και του εξισλαμισμού της περιοχής. Όλες αυτές οι αυτοκρατορίες έχουν ημερομηνία λήξεως με διάρκεια γύρω στα 500 χρόνια.
Παράλληλα με αυτή την εξέλιξη, οι Ευρωπαίοι ήταν απασχολημένοι με τις δικές τους πολεμικές διεκδικήσεις σε επτά θάλασσες. Όταν τελείωσαν και γύρισαν στη βάση τους βρέθηκαν μπροστά σε ένα περίεργο θέαμα που ήταν η ύπαρξη των Οθωμανών, οι οποίοι είχαν υποδούλωσει όλο σχεδόν το τότε γνωστό κόσμο της Ανατολικής Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής.
Αυτό είναι τελείως απρόσμενο για αυτούς τους "επαγγελματίες"κατακτητές στα πέρατα του κόσμου. Ήταν αδιανόητο να βρουν έναν βάρβαρο κατακτητή τα παλαιά εδάφη τους. Η κορυφή των κατακτητών και αποικιοκρατών οι Βρετανοί έφτιαξαν άμεσο σχέδιο πως αυτό το "Οθωμανικη αυτοκρατορία" θα εξαφανιστεί από προσώπου γης.
Η Βρετανία, σε συνεργασία με τις παραδοσιακές μεγάλες δυνάμεις, Γαλλία και Ρωσία εξαφάνισαν το 70% το κατακτημένο έδαφος και έκανα δικές τους αποικίες. Μέσα σε αυτό το μεγάλο πρόγραμμα δημιούργησαν και την Ελλάδα που θα είναι βασικό κλειδί για την Μεσόγειο.
Ήρθε η ώρα πλέον να διαλύσουν και τη σημερινή Τουρκία όπως την ξέρουμε σε 10-12 κρατίδια τύπου Σκόπια. Και βάζουν εμάς τους Έλληνες απλώς τοποτηρητές στα χωράφια τους. Εμείς, όμως, τρελαθήκαμε και φανταστήκαμε ότι από απλοί αγροφύλακες μπορούσαμε να γίνουμε αφεντικά. Ένα τεράστιο δικό μας λάθος και μεγάλη τύχη για το Θεσσαλονικιό Μουσταφά, που για καλή του τύχη ήταν τότε στην κατάλληλη στιγμή και θέση.
Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ δομεί Νεότουρκο Κοσμικό κράτος όχι θεοκρατικό και γλυτώνει την απόλυτή καταστροφή και αφανισμό των Τούρκων. Αυτό το παραμύθι αντέχει σχεδόν 100 Δημιουργείται μεγάλη δύναμη μόνο σε έκταση. Η Τουρκία παρόλο την τεράστια έκταση και το μεγάλο πληθυσμό παραμένει μια απλή αγροτική χώρα.
Μεγάλες δυνάμεις, σήμερα, είναι ΗΠΑ, ΡΩΣΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ, ΕΕ, ίσως Βρετανία και ανέρχονται σταθερά και δυναμικά η Κίνα και η Ινδια! Πόσες πιθανότητες έχει ένα κράτος σαν την Τουρκία αποτελούμενο από 30-40 διαφορετικούς λαούς που αυτοαποκαλούνται Τούρκοι, απλά γιατί φοβούνται τις βάρβαρες διώξεις; Μόλις τους δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία γιατί να μη διαλύσουν αυτό το κράτος-Μωσαϊκό;
Τώρα βρέθηκε ο Ερντογάν, ακραία Ισλαμιστής, υπερφίαλα εθνικιστής, που οι προσωπικές επιτυχίες του να κάνει λαθρεμπόριο και να φτιάξει παλάτια στην άμμο, τον έπεισαν ότι είναι ευκαιρία να πετάξει τον προσβλητικό ΚΕΜΑΛ και να γίνει αυτός ο ΝΕΟΣ ιδρυτής ενός ΧΑΛΙΦΑΤΟΥ. Αυτή η τρέλα δεν του ήλθε ξαφνικά. Την καλλιέργησαν ήρεμα και υπόγεια οι Μεγάλες δυνάμεις γιατί χωρίς να δώσει δικαιώματα δεν θα αποκτήσουν ποτέ το αφορμή να κουνηθούν πολιτικά, οικονομικά ακόμα και στρατιωτικά εναντίον μίας τεράστιας χώρας σε έκταση και με σεβαστό πληθυσμό 80 εκατομμυρίων. Θα τον εξωθούν με αφορμή την παράλογη έξοδο, παράλογες αξιώσεις και πράξεις τέτοιες που να ωριμάσουν τις συνθήκες να γίνει παγκοσμίως αποδεκτό, ίσως και φυσιολογικό, η διάλυση της Τουρκίας.
Το "ξήλωμα" ήδη έχει ξεκινήσει! Οικονομικά η Τουρκία έχει πιάσει πάτο και όσο επεκτείνεται σε στρατιωτικές επιχειρήσεις και κοστοβόρες αναζητήσεις υδρογονανθράκων που ο "ψευτοσουλτανος" πιστεύει αύριο θα βρει υδρογονάνθρακες και σε δυο τρεις μήνες θα τους έχει προς πώληση στις αντλίες το πρατηρίων
Αν γίνει οποιαδήποτε αλλαγή στην Τουρκιά, αυτόματα υπόκεινται στη Συνθήκη των Σεβρών, ακόμα επαχθέστερη για αυτούς.
Η Ιστορία είναι πλέον προσβάσιμη σε ΟΛΟΥΣ μας
Αντνάν Μεντερές
Πρωθυπουργός της Τουρκίας
Περίοδος
22 Μαΐου 1950 – 27 Μαΐου 1960
Πρόεδρος: Τζελάλ Μπαγιάρ
Προκάτοχος: Σεμσετίν Γκιουναλτάι
Διάδοχος: Τζεμάλ Γκιουρσέλ
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση: 1899, Κοτσαρλί, Επαρχία Αϊδινίου, Τουρκία
Θάνατος: 17 Σεπτεμβρίου 1961 (61 ετών), Ιμραλί, Τουρκία
Εθνικότητα: Τουρκική
Πολιτικό κόμμα: Φιλελεύθερο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα
Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα
Δημοκρατικό Κόμμα
Σύζυγος: Μπερίν Μεντερές
Σπουδές: Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Άγκυρας
Θρήσκευμα: Σουνιτισμός
Ο Αλί Αντνάν Ερτεκί Μεντερές (Ali Adnan Ertekin Menderes, 1899 - 17 Σεπτεμβρίου 1961) ήταν Τούρκος πολιτικός, 13ος πρωθυπουργός της Τουρκίας.
Γεννήθηκε το 1899 στις Τράλλεις. Φοίτησε στο Αμερικανικό Κολέγιο της Σμύρνης και στη συνέχεια στη Νομική Σχολή της Άγκυρας. Κατά τη διάρκεια της ελληνικής κατοχής της Μικράς Ασίας (1919 - 1922) ήταν επικεφαλής ομάδας ατάκτων (τσέτες), βαρυνόμενος με τη σφαγή των 31 νεαρών Χριστιανών προσκόπων του Αϊδινίου, τον Ιούνιο του 1919. Το επίθετό του προέρχεται από την Ελληνική λέξη Μαίανδρος και το έλαβε μετά την υπό του Κεμάλ Ατατούρκ επιβολή της υποχρεωτικής πατρογονικής επωνυμίας, από τον ποταμό Μαίανδρο, όπου και διατηρούσε πολλά πατρικά κτήματα.
Ασχολούμενος με την πολιτική, εκλέχθηκε στην αρχή βουλευτής Αϊδινίου και υπήρξε πρόεδρος και εισηγητής διαφόρων κοινοβουλευτικών επιτροπών. Το 1945 ίδρυσε το Δημοκρατικό Κόμμα. Μετά τη νίκη του Δημοκρατικού Κόμματος στις εκλογές στις 14 Μαΐου 1950, ανέλαβε την προεδρία της Τουρκικής κυβέρνησης. Τότε ως Πρωθυπουργός συνοδευόμενος από τον υπουργό Εξωτερικών Φουάτ Κιοπρουλού επισκέφθηκε την Αθήνα κατά τον Απρίλιο του 1952, όπου είχε σοβαρές συνεννοήσεις με την Ελληνική κυβέρνηση επί κοινού αμυντικού δόγματος (οργάνωση κοινής άμυνας με συντονισμό κοινής πολιτικής) για την είσοδο αμφοτέρων των Χωρών στο ΝΑΤΟ. Τον Οκτώβριο του 1952 μετέβη με τον ίδιο υπουργό Εξωτερικών στο Λονδίνο, μετά από πρόσκληση της Αγγλικής Κυβέρνησης, για συνεννόηση σχετικά με την οργάνωση της άμυνας στη Μέση Ανατολή. Ανέλαβε πέντε φορές Πρωθυπουργός της Τουρκίας.
Το 1960 συνελήφθη μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα και μαζί με τον τέως Πρόεδρο Τζελάλ Μπαγιάρ και άλλους υπουργούς, οδηγήθηκε σε πολύμηνη δίκη κατηγορούμενος για πλείστα αδικήματα, μεταξύ των οποίων και για τους διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, γεγονότα που έμειναν γνωστά ως «Σεπτεμβριανά». Τελικά από τις εκδοθείσες κατά κεφάλαια της όλης κατηγορίας αποφάσεις καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο δι' απαγχονισμού, καταδίκη η οποία εκτελέστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 στη νήσο Ιμραλί στη θάλασσα του Μαρμαρά.
Ισμέτ Ινονού
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα: İsmet İnönü (Τουρκικά)
Γέννηση: 24 Σεπτεμβρίου 1884 στην Σμύρνη
Θάνατος: 25 Δεκεμβρίου 1973 στην Άγκυρα
Αιτία θανάτου: έμφραγμα του μυοκαρδίου
Συνθήκες θανάτου: φυσικά αίτια
Τόπος ταφής: Ανίτκαμπιρ
Εθνικότητα: Τούρκος
Χώρα πολιτογράφησης: Τουρκία
Θρησκεία: Σουνιτισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες: Τουρκικά και Γαλλικά
Σπουδές: Ottoman Military College
Ιδιότητα: πολιτικός, διπλωμάτης, στρατιωτικός
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα: Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα
Σύζυγος: Mevhibe İnönü (έως 1973)
Τέκνα Özden Toker, Erdal İnönü, Ömer İnönü
Βαθμός/στρατός: ταξίαρχος/Οθωμανικός Στρατός
Πόλεμοι/μάχες: Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και Μικρασιατική εκστρατεία
Αξίωμα Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας (1938–1950)
Πρωθυπουργός της Τουρκίας (1923–1924)
Μέλος της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας
Υπογραφή
Ο Ισμέτ Ινονού (Mustafa İsmet İnönü, 24 Σεπτεμβρίου 1884 - 25 Δεκεμβρίου 1973), αρχικά Ισμέτ Πασάς, ήταν Τούρκος στρατιωτικός και πολιτικός. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1884 και πέθανε στην Άγκυρα το 1973. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή στη Κωνσταντινούπολη απ΄ όπου και ακολούθησε αρχικά το στρατιωτικό στάδιο και στη συνέχεια το πολιτικό.
Με το ξέσπασμα του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου ο Ισμέτ πασάς κατόπιν εντολής του ιδίου του Σουλτάνου εισήλθε στο πόλεμο όπου προελαύνοντας ανακατέλαβε τμήματα της Ανατολικής Θράκης μεταξύ των οποίων και την Αδριανούπολη που είχαν καταληφθεί από τους Βουλγάρους. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο Ισμέτ Πασάς όπως λεγόταν τότε πολέμησε στη Παλαιστίνη εναντίον των Αγγλικών δυνάμεων, στη συνέχεια υποχωρώντας έγινε αρχηγός του επιτελείου του Κεμάλ Ατατούρκ κατά τις εναντίον των Ρώσων επιχειρήσεις στην Ανατολική Τουρκία.
Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής μικρασιατικής εκστρατείας ήταν στενός συνεργάτης του Κεμάλ, μέλος του επαναστατικού επιτελείου και διοικητής του δυτικού μετώπου, όπου διεύθυνε τις περί το χωριό Ινονού μάχες, τον Δεκέμβριο του 1920, και τον Μάρτιο του 1921 από το οποίο χωριό έλαβε το προσωνύμιο και στη συνέχεια επίθετο, όταν αργότερα επιβλήθηκε από τον Κεμάλ με τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, η εφαρμογή των ονοματεπωνύμων. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας Σαγγαρίου-Αγκύρας του Ελληνικού Στρατού τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 1921 ηγήθηκε των Κεμαλικών δυνάμεων ως αρχιστράτηγος του δυτικού μετώπου μαζί με τον ίδιο τον Κεμάλ Ατατούρκ, που ανέκοψαν την επίθεση του Ελληνικού Στρατού και τον ανάγκασαν να επιστρέψει στις βάσεις του στο Εσκί-Σεχίρ.
Πολιτική
Στενός πλέον συνεργάτης και αφοσιωμένος βοηθός του Κεμάλ ονομάσθηκε, με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας στις 29 Οκτωβρίου του 1922, "Πρωθυπουργός της Τουρκίας". Συντηρητικότερος όμως του Κεμάλ ο Ινονού έρχονταν τακτικά σε ρήξη μ΄ εκείνον ειδικά στην εισαγωγή δυτικότροπων ηθών και μέτρων. Παρά ταύτα παρέμεινε στη θέση του πρωθυπουργού μέχρι το 1937 που παραιτήθηκε αιφνίδια. Ένα χρόνο μετά, το 1938 που πέθανε ο Κεμάλ, ο Ινονού εκλέχθηκε ομόφωνα Πρόεδρος της Δημοκρατίας διαδεχόμενος τον Κεμάλ στην αρχηγία του Λαϊκού Κόμματος.
Ο Ινονού εισήγαγε τότε το δικαίωμα της αντιπολίτευσης και την ίδρυση του Δημοκρατικού Κόμματος υπό τον Τζελάλ Μπαγιάρ. Ο Ινονού διατήρησε τη θέση του προέδρου μέχρι τις 22 Μαΐου του 1950 όταν η εθνοσυνέλευση που προήλθε από τις εκλογές του ίδιου μήνα, όπου ηττήθηκε κατά κράτος το Λαϊκό Κόμμα, ψήφισε τον Τζελάλ Μπαγιάρ. Ο Ινονού αποσύρθηκε τότε από την πολιτική για δέκα χρόνια, όταν επέστρεψε το 1960 με το πραξικόπημα της ίδιας χρονιάς.
Ο Ισμέτ Ινονού ήταν εκείνος που υπέγραψε ως πληρεξούσιος της Τουρκίας τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) που αποτέλεσε το μεγαλύτερο "εδαφικό παζάρι του αιώνα" αδιαφορώντας για τους αλλογενείς και αλλόθρησκους πληθυσμούς επιβάλλοντας την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών για πρώτη φορά στη παγκόσμια ιστορία, καθώς και το Σύμφωνο Φιλίας Ελλάδας Τουρκίας το 1930 στην Άγκυρα. Και τα δύο παραπάνω ιστορικά κείμενα υπεγράφησαν από πλευράς της Ελλάδας από τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Στην πολιτική του Ινονού οφείλεται το γεγονός της μη ανάμειξης της Τουρκίας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διατηρώντας μια τελείως ουδέτερη στάση. Παρά το γεγονός όμως της συνυπογραφής των παραπάνω, συνθήκης και συμφώνου, βρίσκοντας την ευκαιρία διαρκούντος του Β' Π.Π. το 1942, και γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα βρισκόταν υπό τριπλή κατοχή, η δε ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο, προσυπέγραψε τον κεφαλαιϊκό νόμο, τον λεγόμενο "Βαρλίκ Βεργκισί", υποχρεώνοντας τους εναπομείναντες Έλληνες, Αρμενίους και Εβραίους της Κωνσταντινούπολης, (εξαιρουμένους Έλληνες, σύμφωνα με τη "Συνθήκη της Λωζάνης") σε οικονομική εξαθλίωση και νέους διωγμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου