«Το ¨Γκάζι¨, η περιοχή γύρω από το εργοστάσιο φωταερίου στην Πειραιώς γνώριζε μια εποχή μεγάλες δόξες και πολλά σούρτα-φέρτα...Ήμουν τότε κληρωτός και ένας Θεός ξέρει τι μέσα έπρεπε να διαθέτουμε για να μας στέλνουν το βράδυ φρουρά στο ¨Γκάζι¨.
Τριάντα πέντε άνδρες και ένας επιλοχίας, χώρια η αστυνομική δύναμη, αποτελούσε την τακτική φρουρά του μέρους, όπου κάθε καρυδιάς καρύδι κατέπλεε από τα πέρατα της Αθήνας, για να θυσιάσει και αυτός στην Αφροδίτη.
Για πολλά χρόνια το αποκαλούμενο και ¨Γκαζοχώρι¨ είχε το προνομιούχο μονοπώλιο του είδους του στην Αθήνα. Αντίπαλο δέος ήταν τα ¨Βούρλα¨ κάτω στον Πειραιά, στην Δραπετσώνα.
Μέσα στα χαμόσπιτα, γριές μέγαιρες πρόσφεραν το ζωντανό εμπόρευμα τους αντί δύο δραχμών. Κάπως τσουχτερή τιμή. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, το μέρος δεν ήταν και τόσο ευπρόσιτο στον οιοδήποτε. Αυτός που αποφάσιζε να εισχωρήσει στο άντρο αυτό της Αφροδίτης έπρεπε ήδη να γνωρίζει πως θα φάει ¨καμιά δεκαριά δράμια ασήμι¨.
Τρωγότανε δε αρκετά εύκολα το ευγενικό αυτό μέταλλο, εάν έκρινε κανείς από τα παντός είδους δόντια που περίμεναν να το ¨τραγανίσουν¨.
Γύρω από τους ναούς και τα ιερά της θεάς του αγοραίου έρωτα δημιουργήθηκε σιγά-σιγά μια ολόκληρη αγορά από ταβέρνες, μαγέρικα, κέντρα ¨αναψυχής¨, χάνια για την διανυκτέρευση ανθρώπων και ζωντανών που ερχόντουσαν από την επαρχία.
Πολύ νωρίς προστέθηκαν άνθρωποι που έκαναν δουλειές του ποδαριού, τοκογλύφοι ή ενεχυροδανειστές που δάνειζαν έναντι κοσμημάτων, όπλων και τιμαλφών εκείνα τα ποσά που χρειαζότανε κάποιος για να εντρυφήσει στις αγκάλες κάποιας ιερόδουλης.
Αλλά η κίνηση δεν σταματούσε μόνο εδώ. Το έδαφος ήταν γονιμότατο και για τα τυχερά παιχνίδια! Λοταρτζήδες, χαρτοπαίκτες, παπατζήδες, αλλά και πορτοφολάδες, παντουφλάδες, μανιταριτζήδες λυμαίνονταν τα μέρη, ψαρεύοντας κορόιδα.
Να μη ξεχάσω τους ζωέμπορους, έτοιμους να αγοράσουν για ένα τίποτα την ζωντανή περιουσία του επαρχιώτη, πλανόδιους οπλοπώλες, καθώς επίσης και πλανόδιους πραματευτάδες-παλιατζήδες.
Για να έχει κανείς ολοκληρωμένη εικόνα να προσθέσω, στο τέλος, τους παντός είδους λαθρεμπόρους καπνού, σιγαρόχαρτου, και αυτούς που πουλούσαν το ¨μαυράκι¨
Σκέτη εμποροπανήγυρις!
Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στα μπουρδέλα.
Πίσω από κάθε μέγαιρα, που λειτουργούσε απέναντι στην Αστυνομία σαν βιτρίνα, κρυβότανε ο σωματέμπορος, ο αποκαλούμενος ειρωνικά ¨νοικοκύρης¨ - ή και ¨αγαπητικός¨, ανάλογα αν έπαιζε σύνθετο ρόλο. Ο ¨παλληκαράς¨ και ο ¨αβανταδόρος συμπλήρωναν τα μέλη του θιάσου...
Τα ¨κορίτσια¨ είχαν δικαίωμα επί του τρίτου των εισπράξεων, και από αυτό έπρεπε να συντηρηθούν. Τα ωράρια ¨εργασίας¨ ήταν εξαντλητικά. Οι καυγάδες καθημερινοί. Οι αντιζηλίες σε καθημερινή διάταξη. Οι κίνδυνοι λόγχευαν από παντού.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ερχότανε κάθε βράδυ, τελευταίος, και ο ενωμοτάρχης της Χωροφυλακής, που δεκάτιζε τις εισπράξεις...
Όσο και να ακουστεί παράξενο, ακτίνα παρηγοριάς, κάθε σούρουπο, ήτανε ο λατερνατζής. Κάθε σπίτι είχε έτσι τον δικό του μουσικό, που έσπαγε με τον δικό του νοσταλγικό τρόπο την μονοτονία της ημέρας...»
Από το βιβλίο μου ¨Τα Κόκκινα Τετράδια¨.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου