«Γαβγίζει, αλλά δεν δαγκώνει»: Γιατί δεν... τρομάζει πια ο Τραμπ τους ξένους ηγέτες - Η ψευδαίσθηση μεγαλείου και οι διαρκείς υπαναχωρήσεις

Κάθε Αμερικανός πρόεδρος πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο -και ο Ντόναλντ Τραμπ δεν αποτελεί εξαίρεση. Ίσα-ίσα, η πεποίθησή του ότι είναι περίπου... παντοδύναμος, είναι ακόμη εντονότερη από εκείνη των προκατόχων του. Όμως, στην πράξη, ο 47ος πρόεδρος δεν έχει ακόμα καταφέρει να επιβάλει τη θέλησή του στον διεθνή πολιτικό στίβο.

Όπως γράφει το CNN, ο Τραμπ μπορεί να «τρομοκρατεί» τα αφεντικά της τεχνολογίας και να παρεμβαίνει σε πανεπιστήμια και θεσμούς, αλλά δεν καταφέρνει το ίδιο με ηγέτες όπως ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο Σι Τζινπίνγκ και ο Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Η ρωσική απαξίωση του Τραμπ



Ο Ρώσος πρόεδρος αγνοεί συστηματικά τις πιέσεις του Τραμπ για τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία. Στη Ρωσία, τα μέσα ενημέρωσης τον παρουσιάζουν ως τον πρόεδρο που φωνάζει, αλλά πάντα κάνει πίσω. Η εικόνα του «σκληρού» που ποτέ δεν επιβάλλει συνέπειες υπονομεύει την παγκόσμια επιρροή του.

Η Κίνα δεν υποχωρεί και η Ευρώπη τον αγνοεί

Όσο για την Κίνα, ο Τραμπ πίστεψε πως θα μπορούσε να «λυγίσει» τον Σι Τζινπίνγκ με έναν εμπορικό πόλεμο. Όμως, παρέβλεψε τις σταθερές του κινεζικού αυταρχισμού, όπου καμία υποχώρηση δεν μπορεί να γίνει προς έναν Αμερικανό πρόεδρο. Η Κίνα δεν τήρησε ποτέ τις δεσμεύσεις της για αποκλιμάκωση.

Ομοίως, στην εμπορική σύγκρουση με την ΕΕ, ο Τραμπ τελικά υπαναχώρησε. Η ειρωνική φράση «Trump Always Chickens Out» του σχολιαστή των Financial Times Ρόμπερτ Άρμστρονγκ τον εξόργισε -αλλά αποτυπώνει την εικόνα του διεθνώς.

Η Μέση Ανατολή δεν παίζει με τους κανόνες του

Ο Τραμπ υπολόγιζε σε εύκολη συνεργασία με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό, στον οποίο είχε χαρίσει τα πάντα στην πρώτη του θητεία. Τώρα, όμως, η επιθυμία του να μεσολαβήσει για ειρήνη προσκρούει στη στρατηγική του Μπενιαμίν Νετανιάχου, για τον οποίο ο πόλεμος στη Γάζα είναι ζήτημα πολιτικής επιβίωσης. Παράλληλα, η φιλοδοξία του Τραμπ για συμφωνία με το Ιράν έρχεται σε σύγκρουση με το ισραηλινό σχέδιο στρατιωτικής δράσης κατά των ιρανικών πυρηνικών εγκαταστάσεων.



Η παγκόσμια επιρροή του Τραμπ περιορίζεται από το γεγονός ότι οι ξένοι ηγέτες δρουν με δικούς τους ρυθμούς και λογικές. Οι προσβολές προς τον Ζελένσκι και τον Ραμαφόσα έκαναν πολλούς να χάσουν τον σεβασμό προς την Ουάσιγκτον.

Φυσικά, αυτές οι... ψευδαισθήσεις μεγαλείου δεν είναι... προνόμιο μόνο του Τραμπ. Ο Τζορτζ Μπους ξεκίνησε, θέλοντας να μην είναι «παγκόσμιος αστυνόμος», αλλά κατέληξε να ξεκινήσει δύο πολέμους. Ο Μπαράκ Ομπάμα, με την προσωπική του λάμψη, πίστεψε ότι θα αλλάξει τον κόσμο με το «νέο ξεκίνημα». Ο Τζο Μπάιντεν διακήρυξε ότι «η Αμερική επέστρεψε», αλλά τέσσερα χρόνια μετά, με την απόφασή του να διεκδικήσει δεύτερη θητεία, η παλιά μεταπολεμική Αμερική έχει πια χαθεί.

Ο λαϊκισμός του Τραμπ βασίζεται στην ιδέα ότι οι ΗΠΑ έχουν πληγεί από τις διεθνείς σχέσεις. Όμως, οι συμμαχίες και η οικονομική αρχιτεκτονική που δημιούργησαν την Αμερική ως υπερδύναμη, δεν μπορούν να αντικατασταθούν από έναν αυταρχικό λόγο και την απαίτηση υπακοής.



Οι πρώτοι τέσσερις μήνες της θητείας του δείχνουν πως οι παλιές πρακτικές δεν αρκούν. Από την Κίνα και τη Ρωσία έως την Ευρώπη, το Ισραήλ και τον Καναδά, οι ηγέτες είτε θεωρούν τον Τραμπ πιο αδύναμο απ’ όσο δείχνει, είτε κρίνουν ότι η αντίσταση είναι πλέον πολιτικά αναγκαία.