Μόνο 1 στις 10 συνήθως χρησιμοποιούμενες μη χειρουργικές και μη επεμβατικές θεραπείες για τον πόνο στη μέση είναι πραγματικά αποτελεσματικές. Ακόμη κι αυτές, όμως, παρέχουν ελάχιστη ανακούφιση. Αυτά είναι τα συμπεράσματα που δημοσιεύονται στο BMJ Evidence-Based Medicine, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για καλύτερη έρευνα και θεραπευτικές επιλογές γι’ αυτή την ευρέως διαδεδομένη πάθηση. Η πρόκληση της αντιμετώπισης του πόνου στη μέση
Ο πόνος στη μέση είναι ένα κοινό και συχνά εξουθενωτικό πρόβλημα, με έως και το 90% των περιπτώσεων να κατατάσσονται ως «μη ειδικές», μη έχοντας άμεσα αναγνωρίσιμη αιτία. Οι τρέχουσες ιατρικές κατευθυντήριες γραμμές συνιστούν μη χειρουργικές και μη επεμβατικές προσεγγίσεις ως πρώτη γραμμή θεραπείας, αλλά ο προσδιορισμός της αποτελεσματικότητάς τους παραμένει πρόκληση.
Για να κατανοήσουν καλύτερα ποιες θεραπείες λειτουργούν, οι ερευνητές διεξήγαγαν μια μεγάλης κλίμακας ανασκόπηση προγενέστερων επιστημονικών ευρημάτων. Ανέλυσαν τυχαιοποιημένες, ελεγχόμενες με εικονικό φάρμακο μελέτες, εξετάζοντας τόσο φαρμακολογικές θεραπείες -όπως τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ) και τα μυοχαλαρωτικά- όσο και μη φαρμακολογικές προσεγγίσεις, όπως η άσκηση, το μασάζ και ο χειρισμός της σπονδυλικής στήλης.
Η μελέτη εξέτασε 301 δοκιμές που αφορούσαν 56 διαφορετικές θεραπείες ή συνδυασμούς θεραπειών. Οι δοκιμές αφορούσαν 44 χώρες σε 6 ηπείρους, καθιστώντας την μία από τις πιο ολοκληρωμένες αναλύσεις του είδους της.
Μεταξύ των πιο συχνά μελετημένων θεραπειών ήταν:
- Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (ΜΣΑΦ)
- Οπιοειδή
- Λέιζερ και φωτοθεραπεία
- Βελονισμός
- Ήπια χειροθεραπεία
Η αποτελεσματικότητα αυτών των θεραπειών αξιολογήθηκε με τη χρήση τυποποιημένων εργαλείων μέτρησης του πόνου. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι πολύ λίγες προσεγγίσεις παρείχαν σημαντική ανακούφιση από τον πόνο.
Για τον οξύ πόνο στη μέση, η μόνη αποτελεσματική θεραπεία σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο ήταν τα ΜΣΑΦ. Οι μη φαρμακευτικές θεραπείες, όπως η άσκηση και ο χειρισμός της σπονδυλικής στήλης, δεν έδειξαν κανένα ουσιαστικό όφελος.
Για τον χρόνιο πόνο στη μέση, ορισμένες θεραπείες, συμπεριλαμβανομένης της άσκησης, του χειρισμού της σπονδυλικής στήλης, του taping, των αντικαταθλιπτικών και των αγωνιστών TRPV1, φαρμάκων δηλαδή που στοχεύουν τους υποδοχείς του πόνου, βρέθηκε ότι είχαν θετικές επιδράσεις, οι οποίες όμως παρέμεναν περιορισμένες.
Επιπλέον, αρκετές ευρέως χρησιμοποιούμενες θεραπείες, συμπεριλαμβανομένων των ενέσεων στεροειδών, της παρακεταμόλης, των αναισθητικών (όπως η λιδοκαΐνη) και των αντιβιοτικών, βρέθηκαν αναποτελεσματικές. Τα στοιχεία ήταν επίσης ασαφή για πολλές άλλες παρεμβάσεις, όπως ο βελονισμός, το μασάζ, η οστεοπαθητική και η διαδερμική ηλεκτρική νευρική διέγερση (TENS).
Περιορισμοί και ανάγκη για καλύτερη έρευνα
Ένα βασικό ζήτημα που επισημάνθηκε από τους ερευνητές ήταν η ασυνέπεια στην ποιότητα των μελετών. Πολλές δοκιμές είχαν μικρό μέγεθος δείγματος και διέφεραν σημαντικά ως προς τη μεθοδολογία, συμπεριλαμβανομένων των διαφορών στις θεραπείες εικονικού φαρμάκου που χρησιμοποιήθηκαν. Αυτές οι ασυνέπειες ενδέχεται να επηρέασαν την αξιοπιστία των αποτελεσμάτων.
Τονίζουν την επείγουσα ανάγκη για μεγαλύτερες, υψηλής ποιότητας, ελεγχόμενες με εικονικό φάρμακο μελέτες για τη βελτίωση της κατανόησης του ποιες θεραπείες ωφελούν πραγματικά τους ασθενείς με πόνο στη μέση.
Για εκατομμύρια ανθρώπους που υποφέρουν, η μελέτη αυτή αναδεικνύει μια σημαντική πραγματικότητα: Πολλές από τις κοινώς χρησιμοποιούμενες θεραπείες μπορεί να μην είναι τελικά τόσο αποτελεσματικές. Ενώ ορισμένες επιλογές, όπως τα ΜΣΑΦ και η άσκηση, προσφέρουν μέτρια οφέλη, παραμένει επιτακτική η ανάγκη για καλύτερη έρευνα, για τον εντοπισμό πραγματικά αποτελεσματικών παρεμβάσεων. Μέχρι τότε, ασθενείς και ειδικοί θα πρέπει να εξετάζουν προσεκτικά τα διαθέσιμα στοιχεία όταν επιλέγουν μια θεραπευτική προσέγγιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου