Μια σατιρική προσέγγιση στο τι μπορεί να συμβεί όταν αφομοιώνεσαι από ένα διαφορετικό περιβάλλον από αυτό στο οποίο γεννήθηκες - Τι έγραφε χρονογράφημα του 1922 που είχε δημοσιευτεί στην Εστία
– Από εδώ ο γιος μου...
Πρότεινα το χέρι μου στο νεαρό κύριο, άψογο, αλύγιστό, ξυρισμένο στην πένα, που έφερνε, έτσι όπως τον έβλεπα, σε αυστηρό τύπο Άγγλου ευπατρίδη. Δίπλα του, κάπως κουμπωμένος, ο πατέρας του, φίλος μου από τα παλιά, γνήσιος Ρωμιός των τριών καρεκλών του καφενείου...
- Χαίρω πολύ.
Όταν σε λίγο ο Αγγλοπρεπής νέος, με την πίπα κρεμασμένη στα χείλη του, μας άφησε μόνους, κοίταξα τον φίλο μου γεμάτος ερωτηματικά:
- Γιος σου λοιπόν;
- Εδώ και δέκα μέρες που τον δέχτηκα από το Λονδίνο, δεν σου κρύβω, φίλε μου, πως τον κοιτάζω, και μου είναι αδύνατο να φανταστώ ότι δικό μου αίμα κυκλοφορεί στις φλέβες αυτού του παιδιού! Αδύνατο να χωνέψω πως Ρωμιός εγώ έφερα στον Κόσμο ένα Εγγλέζο. Νομίζω πως έχω ένα ξένο στο σπίτι μου!
Έκανε μια μικρή διακοπή, αναστενάζοντας και συνέχισε:
»Με το που μπήκε στο σπίτι μου, ανέτρεψε την ελληνικότητα της ζωής μου! Το ένα του μυρίζει, το άλλο του βρωμάει. Νέα τάξις πραγμάτων εφ’ όλης της ύλης! Στο τραπέζι, στον ύπνο, στην κουβέντα, σε όλες τις λεπτομέρειες της οικογενειακής μας ζωής εισήχθηκε Αγγλικός ρυθμός. Μπορείς να διανοηθείς τι σημαίνει, ύστερα από μία ολόκληρη ζωή, να υποβληθείς σε νέο τρόπο διαβίωσης; Σκέτο μαρτύριο...
- Και η μητέρα του;
- Ω! Αυτή είναι κατενθουσιασμένη... Αρκεί να σου πω ότι μια μέρα που γύρισα σπίτι γεμάτος νεύρα και τα έβαλα μαζί της, ο λαμπρός αυτός Εγγλέζος μου εξέφρασε την απογοήτευσή του για την συμπεριφορά μου αυτή. Βρήκε πως δεν κρατώ καμιά ετικέτα απέναντι σε μια κυρία. Σκέψου ότι μου επέβαλε να φέρομαι στην ίδια του τη μάνα, σαν λόρδος προς την λαίδη σύζυγό του! Μόνο που δεν της προσφέρω το μπράτσο μου για να την οδηγήσω στο τραπέζι!
Αναστέναξε πάλι εκ βαθέων:
- Και να ήταν μόνο αυτό;
- Υπάρχουν και άλλες συμφορές;
- Αμέτρητες φίλε μου, αμέτρητες ! Έχασα δια παντός την ελευθερία μου. Που να ανοίξω το στόμα μου; Θεωρεί πως εμείς εδώ μιλάμε σαν να έχουμε να κάνουμε με κουφούς. Το ηρωικό μου σπίτι έχει μεταβληθεί σε Αγγλικανική Εκκλησία. Η άνεση, το ραχάτι, η μακαριότητα, η παντόφλα, το νυχτικό σε κοινή θέα και τόσα άλλα μας αποχαιρέτισαν. Μόνο φράκο που δεν φοράω στο τραπέζι... Άκουσε όμως και το πιο τρομερό:
- Υπάρχει και πιο τρομερό από όλα αυτά;
- Ο γιος μου πήρε και την Αγγλική υπηκοότητα. Σύμφωνα λοιπόν με το προνόμιο που του δίνει το Αγγλικό του διαβατήριο, θα πήγαινε στην Τράπεζα να χαλάσει Ελληνικές δραχμές σε Αγγλικές λίρες. Τον παρεκάλεσα λοιπόν να μου εξαργυρώσει μαζί με τα δικά του 500 δραχμές...
»Με κεραυνοβόλησε με το βλέμμα του όπως θα κοίταζε κάποιο λωποδύτη. «Φαντάζεσαι ότι είμαι άξιος να πω ψέματα και για τον πατέρα μου ακόμη; Λυπάμαι ειλικρινά που είσαι πατέρας μου!»
»Έσκυψα ταπεινωμένος...
- Και δεν μου λες τελικά, θα διαρκέσει πολύ αυτή ή κατοχή;
Αναστέναξε με ανακούφιση.
- Ευτυχώς, μεθαύριο φεύγει για Λονδίνο.
Και τρίβοντας τα χέρια του πρόσθεσε.
- Μου είναι απολύτως αδύνατο να είμαι πατέρας ενός Εγγλέζου. Για να γεννά κανείς Εγγλέζους, πρέπει πρώτα-πρώτα να είναι ο ίδιος Εγγλέζος. Διαφορετικά βλαστήματα. Αυτά είναι αφύσικα πράγματα...
(βασισμένο σε χρονογράφημα του 1922 στην ΕΣΤΙΑ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου