Η σχέση ανάμεσα στον σκύλο και τον κηδεμόνα του φαίνεται να είναι κάτι παραπάνω από στοργή και αγάπη. Διαβάστε τα ενδιαφέροντα ευρήματα Σουηδών και Βρετανών επιστημόνων για τον ρόλο που διαδραματίζει στην υγεία και των δύο και στον κίνδυνο που διατρέχουν και οι δύο να εκδηλώσουν σακχαρώδη διαβήτη
Ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, συνηθίζουμε να λέμε, και οι επιστήμονες δίνουν μια νέα διάσταση σε αυτή τη σχέση: οι κηδεμόνες σκύλων με διαβήτη έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν οι ίδιοι σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.
Η μελέτη που δημοσιεύτηκε στο BMJ, μια συνεργασία Σουηδών και Βρετανών ερευνητών, προσθέτει νέα δεδομένα στην υπάρχουσα βιβλιογραφία για τη σχέση κηδεμόνων-σκύλων και πώς επιδρά στην υγεία αμφότερων. Παλαιότερη έρευνα είχε καταλήξει πως υπέρβαροι κηδεμόνες έχουν υπέρβαρους σκύλους, πιθανότατα εξαιτίας της καθιστικής ζωής.
Με στοιχεία από τις κτηνιατρικές βάσεις δεδομένων στη Σουηδία για το διάστημα 2004-2006, οι ερευνητές επέλεξαν 208.980 κηδεμόνες σκύλων και 123.566 κηδεμόνες γατών, και μελέτησαν το ιατρικό τους ιστορικό από τον Ιανουάριο του 2007 έως τον Δεκέμβριο του 2012. Τα στοιχεία για τον διαβήτη αντλήθηκαν από τους το Εθνικό Μητρώο Ασθενών της Σουηδίας, το Μητρώο Αιτιών Θανάτου και το Μητρώο Συνταγογραφούμενων Φαρμάκων της χώρας για τους κηδεμόνες και από τα αρχεία ασφάλισης κατοικιδίων για τους σκύλους.
Τα ευρήματα έδειξαν ότι οι κηδεμόνες διαβητικών σκύλων είχαν 38% μεγαλύτερες πιθανότητες για σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 σε σύγκριση με όσους είχαν υγιείς σκύλους και αντιστρόφως, διαβητικοί κηδεμόνες σήμαιναν 28% μεγαλύτερες πιθανότητες για διαβήτη στο κατοικίδιο.
Η έρευνα ανέδειξε και γενικότερα στατιστικά στοιχεία, έπειτα από συνυπολογισμό παραγόντων όπως το φύλο, η ηλικία, ο τόπος κατοικίας, το εισόδημα και το μορφωτικό επίπεδο για τους κηδεμόνες και η φυλή, το φύλο και η ηλικία για τα κατοικίδια:
7,7 περιπτώσεις διαβήτη ανά 1.000 χρόνια ανθρώπινης ηλικίας για τους κηδεμόνες σκύλων και 7,9 για τους κηδεμόνες γατών
1,3 περιπτώσεις διαβήτη για τα σκυλιά ανά 1.000 χρόνια του είδους και αντίστοιχα 2,2 για τις γάτες.
Πρέπει να σημειωθούν κάποιοι περιορισμοί της μελέτης, σύμφωνα με την επιστημονική ομάδα, όπως ότι πρόκειται για έρευνα παρατήρησης στην οποία ελήφθησαν υπ’ όψιν μόνο περιπτώσεις που υπήρχε η οικονομική δυνατότητα ασφάλισης κατοικιδίου.
Γιατί οι σκύλοι και όχι οι γάτες
Είναι πράγματι ενδιαφέρον ότι η αμφίδρομη σχέση υγείας-κατοικιδίου διαπιστώθηκε μόνο στις περιπτώσεις κηδεμόνων σκύλων και όχι στις γάτες.
Μια εξήγηση, ισχυρίζονται οι ερευνητές, αποτελεί η σωματική δραστηριότητα που σχετίζεται με την ανατροφή ενός σκύλου, συμπεριλαμβανομένης της βόλτας του κατοικιδίου, το οποίο, αντιστρόφως, συνοδεύει συχνά τον κηδεμόνα στο τρέξιμο ή το jogging. Κατ’ επέκταση, η καθιστική ζωή του κηδεμόνα γίνεται κανόνας και για τον σκύλο.
Σε αντίθεση, οι γάτες είναι αυτόνομες και ακολουθούν το δικό τους πρόγραμμα.
Η μελέτη, καταλήγουν οι επιστήμονες, παρά τις όποιες αδυναμίες, εφιστά την προσοχή στους κηδεμόνες που οι σκύλοι τους εμφανίζουν διαβήτη, μια ένδειξη ότι και οι ίδιοι θα πρέπει να ελέγξουν την υγεία τους για σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2.
Άλλωστε, δεν πρέπει να παραβλέπεται η επέλαση της νόσου: ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανέφερε ότι από το 1980 έως το 2014, ο διαβήτης στους ενήλικες αυξήθηκε από το 4,7% στο 8,5%, ενώ από το 2000 έως το 2016, σημειώθηκε αύξηση 5% στους πρόωρους θανάτους εξαιτίας της νόσου. Η επιστημονική και ιατρική κοινότητα προβλέπουν περαιτέρω αύξηση μελλοντικά, δεδομένης της αυξανόμενης παχυσαρκίας αλλά και της καθιστικής ζωής στον πληθυσμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου