Περί εκλύσεως των ηθών

... Α! Να πούμε και δύο λόγια για το 1915, όπου κατατάχτηκα φαντάρος στα Γιάννενα.
Εθεωρείτο τότε για τα φανταράκια έγκλημα καθοσιώσεως να κορτάρουν ¨εν μέση οδώ¨.ας διαβάζω ένα αντίγραφο της ημερησίας διατάξεως την οποία εξέδωσε ο Διοικητής του Ε’ Σώματος Στρατού:
¨Προς απάσας τας Μονάδας και Σχηματισμούς.
¨Περί απαγορεύσεως του έρωτος¨

Μοι κατηγγέλθη αρμοδίως παρ’ αξιοπίστων προσώπων και οικογενειαρχών των Ιωαννίνων, ότι αξιωματικοί και οπλίται, καταχρώμενοι της καλωσύνης αυτών, επιδίδονται μετ’ επιμονής εις το ερωτοτροπείν. Άλλοι παρενοχλούσι τας κυρίας και δεσποινίδας εν μέση οδώ, και δι’ απρεπών λέξεων προσβάλουσι την δημοσίαν αιδώ.

Εντέλλομαι όπως το άτοπον τούτο, που επισκιάζει τας ηρωικάς και στρατιωτικάς αρετάς, εκλείψη παντελώς. Μη επιθυμών να επανέλθω, τον παραβάτην της παρούσης θέλω τιμωρήσει παραδειγματικώς.
Η παρούσα αναγνωσθήτω εις τρία συνεχή προσκλητήρια εις επήκοον πάντων.

Ιωάννινα τη 14 Ιουνίου 1915
Ο Διοικητής του Ε’ Σ.Σ.


Αναστάσιος Παπούλας¨

Δεν πέρασαν δέκα μέρες και διαβάσαμε:

¨Ημερησία Διαταγή Φρουραρχείου

Τον πυροβολητήν της ΙΧ Μ. Ορειβατικού Πυροβολικού Οικονόμου Θεόδωρον τιμωρώ δια μηνιαίας φυλακίσεως, διότι παρηνώχλει αναιδώς υπηρέτριαν τινά ευπρεπούς και εντιμοτάτης οικογενείας των Ιωαννίνων.

Την ποινήν του θέλει εκτίσει μερίμνη του τμήματος του.


Ιωάννινα τη 20 Ιουνίου 1915
Ο Φρούραρχος
Παναγ. Γαργαλίδης Συν/χης¨

Δε βαριέσαι, τίποτα δεν καταλαβαίναμε τότε. Τα ροδοκόκκινα κορίτσια της πόλης ήταν ακαταμάχητα...

Γύρισα πολλά μέρη της Ελλάδος σαν στρατιώτης. Είχα πάντα την εντύπωση ότι όλοι οι οίκοι ανοχής των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης και της Πόλης ακόμη είχαν μετατεθεί στις μικροαστικές πόλεις, όπου βρισκότανε ο ελληνικός στρατός.

Έξω από κάθε στρατόπεδο, εποχούμενες ¨κυρίες¨ έστηναν τις σκηνούλες τους, κρεμούσαν και τα κόκκινα φαναράκια τους –προς αποφυγή παρεξηγήσεων-, και έναντι μικρής αμοιβής θυσίαζαν καθημερινά στην Αφροδίτη...

Και ενώ εμείς καλλιεργούσαμε τα ήθη της υπαίθρου, άλλοι –μη στρατεύσιμοι- καλλιεργούσαν τα των πόλεων...

Από τη μια τα ανήθικα βιβλία και τα σόκιν περιοδικά και από την άλλη οι επιθεωρήσεις τα κάνανε θάλασσα. Έφτασε και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, και... ό,τι έκαναν οι Ελληνίδες ήταν καλά καμωμένο, αφού παρόμοια γινόντουσαν και στην Ευρώπη. Έφτασε τέλος και η Μικρασιατική τραγωδία και έγινε φλος ρουαγιάλ...

Τα σεπαρέ, από ένα που ήταν τέλη του 1900 –του Θων, στους Αμπελοκήπους- έγιναν εκατό, διακόσια και βάλε.
Κυρίες και δεσποινίδες έγιναν ανεξάρτητες, κατέλαβαν τα Δημόσια γραφεία και τις Τράπεζες σαν γραμματείς , και τα καταστήματα σαν πωλήτριες, γκαρσόνες, ταξιθέτριες, και πάει λέγοντας...

Τα κέντρα του ¨Ζαχαράτου¨, του ¨Γιαννάκη¨, του ¨Ντορέ¨ και του Ζαππείου μεταβλήθηκαν σε νυφοπάζαρα. Εκεί σύχναζαν τα κορίτσια των γραφείων και οι ταμίες των καταστημάτων και λυγιόντουσαν σε ερωτικά ζευγαρώματα. Εκεί σύχναζε ο εκ των πολέμων πλουτήσας μπακάλης, ο πρώην καρβουνιάρης, και όλοι οι άλλοι κορδωμένοι νεόπλουτοι. Εκεί οι γεροπαραλυμένοι φλέρταραν με τις μαμάδες, και εκεί ανθούσε το παζάρι των γυναικών ελευθερίων ηθών...

Μέσα σε αυτό το σάλο γεννήθηκε ο εκφυλισμός. Ακολούθησαν τα κοντά φορέματα, το σταυροπόδι στα καφενεία και το άγριο βάψιμο!


Και για να τα πούμε και έμμετρα στο πνεύμα της εποχής:

Είναι τρε σικ πολύ αν βογκ κι’ απλούστερα της μόδας,
τα σύγχρονα τα θηλυκά, που έχουν γυμνούς τους πόδας
και τρέμοντα τα θέλγητρα σεισμογενή τουτέστιν,
παρ’ όλη την αβάσταχτη του Ιουλίου ζέστη
σε κέντρα λίαν κοσμικά μα και εις άλλα μέρη,
σαν γίνει μεσημέρι,
το ποτηράκι να κολλούν στα χείλη σα βεντούζα,
και να ρουφούν γι’ απεριτίφ εικοσιπέντε ούζα!


Ας περάσουμε τώρα στη σημερινή έκλυση των ηθών και ας μιλήσουμε για την ανηθικότητα, όπως διαβάζουμε καθημερινά στις εφημερίδες, και όπως τη βιώνουμε στο επάγγελμά μας.

Από τα κοντά μέχρι το γόνατο φορέματα, που αποκάλυπταν την άλλοτε αποκλεισμένη γάμπα, γεννήθηκαν οι μπανιστηριτζήδες, οι επιδειξίες και οι εφαψίες.

Από τους γυμνούς λαιμούς και τα αφροπλασμένα μπράτσα αναπήδησαν οι σαδιστές και από τη φρυνοειδή εμφάνιση των Ατθίδων δημιουργήθηκαν οι σάτυροι, οι ερωτύλοι και οι φαύλοι.

Αυτή λοιπόν ήταν η ηθική των παλιών χρόνων και η μετέπειτα εξέλιξις της...