O “L’ Avvocato” ήταν ένα ζωντανό μάθημα ηγεσίας και στυλ και έζησε το μεγαλείο και τα πάθη του χωρίς εκπτώσεις. Η Stéphanie des Horts είναι Γαλλίδα συγγραφέας γνωστή για τα ιστορικά της μυθιστορήματα, στα οποία συχνά εστιάζει σε ισχυρές και επιδραστικές προσωπικότητες του παρελθόντος. Με σπουδές στη λογοτεχνία και την ιστορία της Τέχνης, εργάστηκε ως δημοσιογράφος πριν αφιερωθεί πλήρως στη συγγραφή. Ανάμεσα στα έργα της ξεχωρίζουν, το μυθιστόρημα La Panthère, που αφηγείται τη ζωή της Jeanne Toussaint, καλλιτεχνικής διευθύντριας του οίκου Cartie, η βιογραφία της Αγγλίδας συγγραφέα Marguerite Radclyffe Hall αλλά το Les Sœurs Livanos, η ιστορία των αδελφών Λιβανού, Τίνας και Ευγενίας, που παντρεύτηκαν τους Σταύρο Νιάρχο και Αριστοτέλη Ωνάση αντίστοιχα.
Με τον οδηγό αγώνων Mario Andretti στο Grand Prix του Μονακό, 1975.
Ο Gianni και η ταχύτητα
“Η νύχτα ήταν γαλήνια, μόνο ο ήχος της μηχανής διέκοπτε τη σιωπή. Ο Gianni πάτησε το γκάζι. 150 χιλιόμετρα την ώρα. Η Fiat του έμοιαζε να πετάει πάνω στον δρόμο της Grande Corniche. Δίπλα του, η κοπέλα κρατιόταν από το κάθισμα, τα χέρια της έτρεμαν. Ο Gianni χαμογέλασε. Ο φόβος της δεν τον σταματούσε, τον διασκέδαζε. Είχε μάθει να ζει στα όρια. Από μικρός αγαπούσε την αδρεναλίνη. Η ταχύτητα ήταν η απόδρασή του, ο τρόπος του να νιώθει ζωντανός. Σε κάθε στροφή, έσφιγγε το τιμόνι πιο δυνατά, νιώθοντας τον έλεγχο και την έξαψη. Τίποτα δεν μπορούσε να τον σταματήσει εκείνη τη στιγμή -ούτε καν ο ίδιος του ο φόβος για το άγνωστο”.
Mε την Jacqueline Kennedy στο Amalfi στη δεκαετία του ’60.
Το πάθος του για τις γυναίκες
“Οι γυναίκες ήταν η αδυναμία του. Όμορφες, κομψές, δυναμικές. Ο Gianni δεν μπορούσε να αντισταθεί. Δεν ήταν απλώς θέμα εξωτερικής εμφάνισης. Ήθελε γυναίκες με μυαλό, με αυτοπεποίθηση. Η Jackie Kennedy, η Anita Ekberg, η Rita Hayworth, όλες είχαν περάσει από τη ζωή του. Αλλά η Pamela ήταν διαφορετική. Δεν ήταν απλά μία ακόμη κατάκτηση. Ήταν μια γυναίκα που ήξερε να παίζει το παιχνίδι εξίσου καλά. Και, προς μεγάλη του έκπληξη, ήταν μια από τις λίγες που δεν τον άφηναν να κυριαρχήσει απόλυτα“.
H καλλονή Pamela Harimman είχε ένα 5ετές ειδύλλιο με τον Agnelli. Η ίδια περιέγραφε αυτή τη σχέση ως την πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής της.
Η γνωριμία με την Pamela Churchill
“Ο Gianni την είδε από μακριά. Ψηλή, κομψή, με ένα χαμόγελο που έκρυβε μυστικά. Η Pamela Churchill ήταν διαφορετική. Είχε αυτοπεποίθηση, ήξερε ακριβώς τι ήθελε. Και κυρίως, ήξερε πώς να το αποκτήσει. “Gianni Agnelli“, της είπε, και της φίλησε το χέρι. “Ηθελα καιρό να σε γνωρίσω“. Η Pamela δεν έδειξε έκπληξη. “Και τώρα που με γνώρισες;” ρώτησε. Ο Gianni γέλασε. Ήξερε ότι είχε μπροστά του έναν ισάξιο αντίπαλο. Δεν ήταν απλώς ένας ερωτικός σύντροφος. Ήταν ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να σταθεί δίπλα του, να τον προκαλέσει, να τον εντυπωσιάσει. Και αυτό ακριβώς χρειαζόταν”.
O Agnelli πήρε την αυτοκινητοβιομηχανία που είχε ιδρύσει ο παππούς του στο Τορίνο το 1899 και τη μετέτρεψε σε διεθνή κολοσσό. Εδώ, στο Salon de l’Automobile στο Παρίσι, 1980.
Η FIAT και η εξουσία
“Η FIAT δεν ήταν απλά μια εταιρεία. Ήταν αυτοκρατορία. Ο Gianni την κληρονόμησε, αλλά δεν αρκέστηκε σε αυτό. Την έκανε παγκόσμιο κολοσσό. Οι συναντήσεις του δεν περιορίζονταν μόνο με βιομηχάνους. Συζητούσε με πολιτικούς, διπλωμάτες, τραπεζίτες. Η Ιταλία εξαρτιόταν από τη FIAT, και η FIAT από τον Gianni. “Η πολιτική δεν με ενδιαφέρει” έλεγε. Αλλά όλοι ήξεραν ότι είχε δύναμη μεγαλύτερη από πολλούς πρωθυπουργούς. Το όνομά του ήταν συνώνυμο της εξουσίας, και η επιρροή του ξεπερνούσε τα σύνορα της Ιταλίας“.
Με τη σύζυγό του Marella, τα παιδιά του, Edoardo και Margherita, και τα εγγόνια του στη βίλα του στο Τορίνο, 1986.
Ο Gianni και η οικογένειά του
“Η οικογένεια Agnelli ήταν μύθος στην Ιταλία. Όπως οι Μεδίκοι στη Φλωρεντία, όπως οι Ροκφέλερ στην Αμερική. Ο Gianni μεγάλωσε με την αίσθηση του καθήκοντος. Έπρεπε να είναι αντάξιος του ονόματός του. Ο πατέρας του, Edoardo, πέθανε νέος. Η μητέρα του, Virginia, ήταν γυναίκα με πάθος, αλλά και σκάνδαλα. “Μην ξεχνάς ποτέ ποιος είσαι” του έλεγε. Και εκείνος δεν το ξέχασε ποτέ. Αλλά το βάρος του ονόματός του ήταν συχνά δυσβάσταχτο, μια σκιά που τον ακολουθούσε παντού“.
Giovanni Agnelli και ο πρίγκιπας Karim Agha Khan στο super yacht Destriero του Agha Kan, στο Πόρτο Τσέρβο, 1991.
Η αγάπη του για τη θάλασσα
“Η γη δεν του ήταν αρκετή. Ο Gianni αγαπούσε τη θάλασσα. Τα ιστιοπλοϊκά, τον αέρα που χτυπούσε το πρόσωπό του. Όταν ήταν στο τιμόνι, ήταν ελεύθερος. Δεν υπήρχαν επιχειρήσεις, δεν υπήρχαν σκάνδαλα, δεν υπήρχαν ευθύνες. Υπήρχε μόνο ο ανοιχτός ορίζοντας. “Η ζωή είναι σαν τη θάλασσα” έλεγε. “Πρέπει να ξέρεις πότε να ακολουθείς τον άνεμο και πότε να πηγαίνεις κόντρα σε αυτόν“. Στα ταξίδια του, έβρισκε λίγη γαλήνη. Αλλά ποτέ δεν μπορούσε να ξεφύγει πραγματικά. Γιατί ακόμα και στον ωκεανό, το παρελθόν του τον ακολουθούσε σαν σκιά“.
Mε τον Henry Kissinger στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου της Γαλλίας, 1998.
Η σχέση του με την πολιτική εξουσία
“Είχε φίλους σε όλα τα κέντρα εξουσίας. Ο Henry Kissinger τον σεβόταν. Ο David Rockefeller τον θεωρούσε ισάξιο συνομιλητή. Ο Gianni ήξερε πώς να κινείται. Ήταν κοσμοπολίτης, αλλά και Ιταλός. Η FIAT είχε εργοστάσια σε όλο τον κόσμο, αλλά εκείνος δεν ξέχασε ποτέ τη ρίζα του. “Το πεπρωμένο μου είναι δεμένο με την Ιταλία” έλεγε. Στα παρασκήνια, οι αποφάσεις του διαμόρφωναν την οικονομία και την πολιτική της χώρας. Ήξερε ότι η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στις δημόσιες δηλώσεις, αλλά στις ιδιωτικές συζητήσεις, πίσω από κλειστές πόρτες.“
Πλούσιος, πανίσχυρος, αθλητικός, γοητευτικός. Ο Αgnelli στο Saint Moritz, 1976.
Ο άνθρωπος πίσω από τον μύθο
“Ήταν πλούσιος, πανίσχυρος, αθλητικός, γοητευτικός. Αλλά όσοι τον ήξεραν, έλεγαν ότι είχε και κάτι άλλο: μια μοναξιά. Ο Gianni Agnelli ζούσε μέσα στη χλιδή, αλλά πάντα φαινόταν να ψάχνει κάτι. Κάτι που ούτε τα χρήματα ούτε η εξουσία μπορούσαν να του δώσουν. Ίσως, στο τέλος, αυτό που ήθελε περισσότερο ήταν κάτι που ποτέ δεν απέκτησε: την απόλυτη ελευθερία. Έπαιξε το παιχνίδι της ζωής του στους δικούς του όρους. Κέρδισε. Αλλά κάθε νίκη έχει και ένα τίμημα. Και όταν η αυλαία έπεσε, έμεινε μόνο η σιωπή“.
Ο θάνατος του γιου του, Edoardo
“Ο Gianni πίστευε ότι είχε δει τα πάντα. Αλλά ο θάνατος του γιου του, Edoardo, τον τσάκισε. Έπεσε από μια γέφυρα, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Ήταν αυτοκτονία; Ή ένα μυστήριο που δεν θα λυνόταν ποτέ; Ο Gianni πήγε να αναγνωρίσει το σώμα. Κανείς δεν ξέρει τι σκέφτηκε εκείνη τη στιγμή. Κάποιοι λένε ότι δεν μίλησε για ώρες. Άλλοι ότι απλά έσκυψε το κεφάλι και έφυγε. Αλλά δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος. Από εκείνη τη μέρα, το βλέμμα του άλλαξε. Έχασε την αλαζονεία, το πονηρό χαμόγελο. Έμεινε μόνο η σιωπή. Και ένα ανείπωτο βάρος που δεν θα τον εγκατέλειπε ποτέ“.
Χιλιάδες Ιταλοί συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν τον πατριάρχη της Fiat στο Lingotto Fiat Complex στο Τορίνο, 2003.
Οι τελευταίες του μέρες
“Οταν αρρώστησε, δεν μίλησε πολύ γι’ αυτό. Ο Gianni δεν ήθελε να τον λυπούνται. Η ζωή του ήταν γεμάτη επιτυχίες, αλλά και απώλειες. Ο καρκίνος τον νίκησε το 2003. Μέχρι το τέλος, παρέμεινε κομψός, με το κασμιρένιο του παλτό και το διαχρονικό του στυλ. Οι φίλοι του ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν. Κάποιοι είπαν ότι είχε αποδεχτεί το τέλος. Άλλοι ότι πάλεψε μέχρι την τελευταία στιγμή. Αλλά όλοι ήξεραν ότι η Ιταλία έχανε έναν από τους τελευταίους της αριστοκράτες. “Ο Gianni δεν πέθανε” είπε κάποτε ένας φίλος του. “Απλά έγινε μύθος”.
Φωτογραφίες: Getty Images / Ideal Image
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου