Πνευματώδης, καλλιεργημένος, ταπεινός, ειλικρινής, απλός και κυρίως ένας ωραίος άνθρωπος που γνωρίζοντάς τον θέλεις να τον κάνεις φίλο. Η φωνή του είναι ίσως από τις πιο αναγνωρίσιμες στην Ελλάδα. Ήταν το σήμα κατατεθέν του MEGA, καθώς για δεκαεννιά χρόνια «δάνειζε» τη φωνή του σε όλα τα τρέιλερ, αλλά τώρα πλέον δεν ανήκει στο δυναμικό του καναλιού λόγω περικοπών.
Ο Χρήστος Σιμαρδάνης είναι πάνω απ’ όλα ηθοποιός. Με συμμέτοχες σε εξαιρετικές ταινίες
όπως τα «Πέτρινα χρόνια» και ο «Μελισσοκόμος», έγινε ακόμη πιο γνωστός με τον ρόλο του μπάτλερ στην σειρά «Νταντά», υπήρξε ένας από τους «Λατρεμένους μου γείτονες», ενώ έχει κάνει τις μεταφράσεις των έργων «Μαύρη κωμωδία», «Απατεώνες και τζέντλεμαν» κ.ά. Αυτό το διάστημα τον βλέπουμε στην εβδομαδιαία σειρά του Αλέξανδρου Ρήγα «Το αμάρτημα της μητρός μου» που προβάλλεται στον ΑΝΤ1, ενώ παράλληλα ασχολείται με κάτι που αγαπάει πολύ: γράφει ένα δικό του θεατρικό έργο.
- Πώς νιώσατε όταν το MEGA σάς απομάκρυνε ύστερα από δεκαεννιά χρόνια συνεργασίας;Ο άνθρωπος που έπρεπε να μου το ανακοινώσει το καθυστερούσε πάρα πολλές ήμερες, επειδή δεν μπορούσε να το κάνει, και την ώρα που το έκανε ένιωσε χειρότερα από έμενα. Εγώ το περίμενα γιατί ήμουν πάρα πολύ παλιός, τους κόστιζα καθώς ήμουν μισθωτός και εδώ και δύο χρόνια είχαν προσλάβει και ένα άλλο παιδί με ωραία φωνή και ενδεχομένως με λιγότερα χρήματα. Αλλά είναι κάτι που το περίμενα.
- Φέτος με την κρίση οι δουλειές στην τηλεόραση περιορίστηκαν.«Το αμάρτημα της μητρός μου» είναι το μοναδικό σίριαλ που γυρίζεται και παίζεται αυτήν τη στιγμή. Μεγάλη κρίση. Από την άλλη, βέβαια, την εποχή που είχαμε τριάντα σίριαλ και το ένα ήταν ίδιο με το άλλο, δεν νομίζω ότι είχαν λόγο ύπαρξης. Ισως να είναι ευκαιρία για να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και να γίνονται λιγότερες και καλύτερες δουλειές.
- Γνωστή τηλεκριτικός πρόσφατα σχολίασε ότι επαναλαμβάνετε στη σειρά έναν ρόλο, τον οποίο είχατε και στην «Νταντά» στο ΜEGA.Απόλυτο δίκιο έχει η γυναίκα! Από καμιά πλευρά δεν έγινε καμιά προσπάθεια για το αντίθετο.
- Μάλιστα, τη χαρακτήρισε «δουλειά του ποδαριού», γράφοντας ότι ολόκληρα τα επεισόδια μοιάζουν με συρραφές από πλήθος κινηματογραφικά και τηλεοπτικά κλισέ...Νομίζω ότι πήρε λίγο περισσότερη φόρα σε αυτά που έγραφε, δεν είναι του ποδαριού. Μου επιτρέπετε να το ξέρω, γιατί έχω δει τον κόπο και αυτών που γράφουν τη σειρά και αυτών που τη γυρίζουν. Αν οι επιλογές ήταν άστοχες και όχι πολύ πρωτότυπες και φρέσκες, αυτό έχει κάθε δικαίωμα να το κρίνει. Αλλωστε, η δουλειά της είναι.
- Θα συνεχίσει και μετά τα δεκατρία επεισόδια;Αργήσαμε
πολύ να αρχίσουμε και θα μας βρει ο Ιούνιος. Ισως να σταματήσουμε σε
οκτώ ή δέκα επεισόδια και να συνεχίσουν με μια τηλεταινία ή μια
επανάληψη για να ολοκληρωθεί στα δεκατρία, αλλά νομίζω ότι θα κάνουν και
επιπλέον επεισόδια από αυτά που είχαν συμφωνήσει.- Δώστε μου μια ερμηνεία της λέξης «ηθοποιός»;Ο ηθοποιός είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος γιατί στο 105% των περιπτώσεων κάνει τη δουλειά που του αρέσει. Βέβαια, εάν έχει δουλειά! Είναι ένας άνθρωπος που του δίνεται η ευκαιρία να διερευνήσει ολόκληρη τη ζωή μέσα από ρόλους, έργα και εμπειρίες. Θα έλεγα ότι είναι ένας τυχερός επαγγελματίας.
«ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟ»
- Υπήρξε κάποιος που σας «αποκωδικοποίησε» το θέατρο;Υπήρξαν άνθρωποι που με έκαναν να το αγαπήσω! Ισως μου αποκωδικοποίησε κάποια πράγματα και μου τα έδειξε ο Πέτρος Φιλιππίδης πέρυσι στη «Μαύρη κωμωδία». Ισως ήταν η μοναδική στιγμή που συγκεντρώθηκα, συγκροτήθηκα και δούλεψα με κόπο. Επειδή είμαι τεμπέλης από τη φύση μου, ο Πέτρος ήταν η αφορμή που δούλεψα. Για εμένα το θέατρο είναι σχεδόν φάρμακο. Εχουν τύχει μέρες που νιώθω χάλια και, εάν δεν είχα το θέατρο, θα καθόμουν σε έναν καναπέ και θα μουρμούριζα. Οταν φτάνει εκείνη η μαγική ώρα, γύρω στις 8.00, που πρέπει να ετοιμαστώ για να πάω στο θέατρο, ξαφνικά ανακαλύπτω σχεδόν ένα άλλο ανοσοποιητικό σύστημα! Βρίσκω κουράγιο χάρη σε αυτό! Είμαι σαν εκείνους τους παλιούς, χωρίς να είμαι παλιός, που το αγαπούν και το σέβονται.
- Τελικώς, ήρθαν εύκολα τα πράγματα στην καριέρα σας;Στη ζωή μου ήρθαν εύκολα τα πράγματα και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό! Την καριέρα μου, παρ’ όλο που είμαι 56 ετών, δεν την κυνήγησα ποτέ παρά μόνον τα τελευταία έξι χρόνια. Διότι είχα βολευτεί υπερβολικά για δεκαέξι χρόνια με τις εκφωνήσεις και τα διαφημιστικά, που ήταν πολλά. Δεν παρακαλούσα για δουλειά, δεν ζητούσα και περνούσα καλά. Είμαι κατά βάθος ρηχός άνθρωπος. Η καριέρα μου ουσιαστικά ξεκίνησε όταν για κάποιον λόγο αποφάσισα και έπαιξα στο «Σεσουάρ για δολοφόνους». Μεταξύ αστείου και σοβαρού είχα πει στον παραγωγό «δοκιμάστε με»... Από εκεί και πέρα, τα πράγματα ήταν τυχερά.
- Γνωστός στον κόσμο πότε γίνατε;Από την «Νταντά» και μετά! Αλλά και από το «Σεσουάρ», όταν έπαιζα με την Αβα Γαλανοπούλου. Δεν υπήρχε ήμερα που, ενώ το θέατρο χωρούσε 250 άτομα, εμείς να μην έχουμε 280!
- Πιστεύετε ότι την ευθύνη για τον εγκλωβισμό των ηθοποιών σε στερεότυπα -εσάς σας έχουμε ταυτίσει με την τηλεόραση και το εμπορικό θέατρο- την έχουν περισσότερο οι σκηνοθέτες που τους προτείνουν συγκεκριμένα είδη;Η ευθύνη είναι μισή-μισή, ας είχαμε εμείς τα κότσια να αρνηθούμε για να μην εγκλωβιστούμε. Ομως ζούμε σε μια εποχή που δεν είναι στο χέρι μας, δηλαδή εγώ να σχεδιάζω πού θα παίξω. Ούτε τα οράματά μου πραγματοποιώ, τα οράματα των άλλων υπηρετώ! Ζηλεύω κάποιους συνάδελφους μου που με κόστος και με αίμα είναι πολύ ταγμένοι στη δουλειά μας, ενώ εγώ ομολογώ ότι είμαι κακομαθημένος!
- Νιώθετε ότι κάθε φορά επιστρέφετε σε μια μανιέρα και επαφίεστε στις ευκολίες της κωμωδίας;Η κωμωδία δεν έχει καμία ευκολία, έχει μόνο δυσκολίες. Η μανιέρα είναι κάτι που σιχαίνομαι, είναι κάτι που με ενοχλεί ακόμη και στον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τις ερμηνείες του οποίου θεωρώ μανιέρα και δεν του έχω μεγάλη εκτίμηση, σε σχέση με τον Ρόμπιν Ουίλιαμς, που μπορεί να κάνει τα πάντα. Αλλά εκτός από τις κωμωδίες, έχω παίξει και σε μια εξαιρετική παράσταση, το «Η Μαργαρίτα Γκοτιέ ταξιδεύει απόψε» με την Πέμη Ζούνη. Εχοντας έναν δραματικό ρόλο εισέπραξα με ευχαρίστηση ότι εγώ προκαλούσα το άνοιγμα χαρτομάντιλων στην πλατεία!
- Πότε πιστεύετε ότι… χάνεται η μπάλα σε σχέση με την επιτυχία;Οταν μου έρθει η επιτυχία, θα σας πω! Ούτε μπάλα γνωρίζω ούτε την επιτυχία γνώρισα.
- Εσείς τι θεωρείτε ότι έχετε πετύχει; Εχω πετύχει να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, έχω πετύχει να περνάω καλά, να είμαι σχεδόν πάντα εκεί που θέλω. Είμαι πάντα με ανθρώπους και σε τόπους που θέλω! Ποτέ δεν είμαι κάπου για δεύτερους και τρίτους λόγους, για κάτι που θέλω να αποκομίσω, για να επωφεληθώ. Μου κοστίζει αυτό με μοναξιά, με απόρριψη και το έχω πληρώσει, αλλά το θεωρώ μεγάλη περιουσία μου.
«Ενιωθα δέος να διδάξω σε δραματική σχολή...»
- Διδάσκετε και σε δραματική σχολή. Είναι η πρώτη φορά;Ναι, είναι η πρώτη φορά που διδάσκω σε σχολή. Ψάχναμε με την Ελντα Πανοπούλου να βρούμε έναν τρόπο, ώστε να μη νιώθω αμήχανος, επειδή ένιωθα δέος στο να διδάξω. Κάνω ένα μάθημα για δεύτερη χρονιά στη σχολή «Μέλισσα», που ονομάζεται «Ο ντετέκτιβ της φράσης». Είναι ένα μάθημα σχετικό με την εκφορά του λόγου. Νομίζω ότι το κάνω εξαιρετικά, περνάω καταπληκτικά με τα παιδιά και ευγνωμονώ την Ελντα που είχε την ιδέα να στήσουμε αυτήν την ωραία παρέα. Μάλιστα, έχω δει και δύο-τρία θαύματα να γίνονται, βρίσκω ότι είναι μαγικό το σμίλευμα ενός ανθρώπου, είναι πολύ συγκινητικό! Τώρα έχουμε βάλει ένα στοίχημα, ότι εάν ένας συγκεκριμένος μαθητής, ο οποίος είναι στο τρίτο έτος, πει κάτι όπως το θέλω εγώ, θα βγούμε ένα βράδυ όλοι μαζί και θα τους κεράσω!
«Εάν μου συνέβαινε σήμερα το μοιραίο...»
- Γεννηθήκατε στην Αλεξάνδρεια. Θυμάστε τι ήταν εκείνο που ενεργοποίησε το ταλέντο σας;Εχω ταλέντο; Νομίζω την αγάπη για το θέατρο την ενεργοποίησαν οι γονείς μου, λόγω της μεγάλης αγάπης που του είχαν και με τις παραστάσεις που με πήγαιναν και έβλεπα, και ίσως η καλλιέργεια που μου έδωσαν.
- Η σχέση σας με την Αθήνα πώς είναι;Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια, αλλά η Αθήνα είναι η πόλη όπου μεγάλωσα και την οποία ξέρω καλά. Δεν μπορώ να μην πω ότι είναι μια πολύ άσχημη και παρατημένη πόλη, και κυρίως μια πόλη διοικούμενη από ανθρώπους οι οποίοι δεν την αγαπούν και δεν σκέφτονται ότι θα ζήσουν εδώ τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Δεν έχουν καν αυτό το απλούστατο και είναι πολύ λυπηρό! Δεν έχουν όραμα...
- Εχετε απωθημένα στη ζωή σας;Εάν μου συνέβαινε σήμερα το μοιραίο, χτυπάω ξύλο, στην έκφραση στο πρόσωπό μου θα ήταν αποτυπωμένο ένα «μμμ... ωραία ήταν».
- Είστε άνθρωπος της υπομονής;Οχι, καθόλου. Είμαι ανυπόμονος, καθετί το θέλω να γίνει... εχθές, οτιδήποτε και αν είναι αυτό.
- Τα γηρατειά και η μοναξιά τους δεν σας τρομάζουν;Με ενοχλεί η φθορά που μεταφράζεται σε λιγότερες αντοχές. Η μοναξιά δεν με τρομάζει, γιατί περνάω καλά. Εχω σκεφτεί κάποιες φορές, επειδή μένω μόνος μου στο σπίτι, ότι κάποτε θα με «βρουν» ίσως έπειτα από δύο-τρεις ήμερες και θα με βρουν από περιέργεια...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΣΜΑΝΗΣ
"Φέραμε τη μοναξιά στο σπίτι μας με την TV"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου