"Στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότερες βεντέτες από ό,τι ηθοποιοί"

Συστήνει την Ελλάδα στο εξωτερικό μέσα από τις αρχαίες τραγωδίες, τονίζοντας έτσι
πως κατάγεται από τη χώρα όπου γεννήθηκε ο Πολιτισμός!

Η Αναστασία Ρεβή, η Ελληνίδα σκηνοθέτις που διευθύνει το «Theatre Lab Company» στο Λονδίνο ανεβάζει στην Αθήνα το «Cuba Libre», μια παράσταση έντονα πολιτική, μουσική και επίκαιρη που υπόσχεται να ξυπνήσει στους θεατές έντονα συναισθήματα.

Η ίδια, ανατρεπτικά ειλικρινής και αυθόρμητη, μιλάει στην «Espresso της Κυριακής» για την άλλη πλευρά της οικονομικής κρίσης. Αν και θα μπορούσε να έχει το ύφος της σνομπ διανοούμενης, καθώς συνεργάζεται με τα μεγαλύτερα ονόματα της βρετανικής σκηνής, η Αναστασία μοιάζει με μικρό παιδί που θέλει να παίξει.

«Αυτός ήταν και ο λόγος που διάλεξα να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία. Μέσα μου υπάρχει ένα παιδί που αρνείται να μεγαλώσει και φτιάχνει ιστορίες τις οποίες ζωντανεύει πάνω στο σανίδι» λέει και εξηγεί πώς από την Ελλάδα βρέθηκε να μεγαλουργεί στο Λονδίνο: «Τελείωσα Αγγλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ταυτόχρονα τελείωσα τη δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Μετά συνέχισα τις σπουδές στο Λονδίνο. Μου άρεσε πάρα πολύ η ζωή εκεί, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισα».

«ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ»
Ο δρόμος της δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. «Οταν είσαι Ελληνας, περιμένουν από εσένα πολλά περισσότερα απ’ ό,τι από έναν καλλιτέχνη άλλης εθνικότητας. Θέλοντας και μη, κουβαλάμε τη βαριά κληρονομιά μας. Είμαστε απόγονοι αυτών που δίδαξαν πολιτισμό και αυτό δεν αλλάζει ποτέ» υποστηρίζει. Πάντως, έχει καταλήξει στο συμπέρασμα: «Το κοινό του Λονδίνου είναι δύσκολο αλλά, αν το κερδίσεις, σε αποθεώνει. Οταν παρακολουθούν αρχαίες τραγωδίες, νιώθουν δέος. Δεν συμβαίνει το ίδιο με άλλα έργα σύγχρονων συγγραφέων που ανεββάζουμε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων».

Από το 1997 διευθύνει το «Theatre Lab Company»: «Είναι μια ιδέα που γεννήθηκε μέσα από μια παρέα Ελλήνων καλλιτεχνών, με σκοπό να προάγουμε το ελληνικό θέατρο, την κουλτούρα και τον ελληνικό Πολιτισμό. Ολες οι παραστάσεις προάγουν το ελληνικό θέατρο. Είναι πάντα στα αγγλικά, καθώς απευθύνονται στο λονδρέζικο κοινό. Το “Theatre Lab Company” έχει πάρα πολύ ωραία πορεία, τόσο στη Βρετανία όσο και στις διάφορες περιοδείες που έχουμε κάνει στη Νέα Υόρκη, στο Δουβλίνο, το Εδιμβούργο, στην Πράγα και στο Βελιγράδι».

ΒΑΡΕΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Η Αναστασία Ρεβή λατρεύει τους Ελληνες ηθοποιούς, ωστόσο βρίσκει βαρετές αρκετές από τις θεατρικές παραστάσεις: «Πολλές φορές βαριέμαι. Τα σύγχρονα έργα δεν έχουν αυτό το κάτι που θα σε συγκινήσει. Οι Ελληνες ηθοποιοί έχουν απίστευτο ταμπεραμέντο που, αν το βγάλουν στη σκηνή, αποδίδουν συγκλονιστικές ερμηνείες».

Η οικονομική κρίση στη χώρα μας έχει ωθήσει αρκετούς καλλιτέχνες σε αναζήτηση δουλειάς στο εξωτερικό. «Τελευταία, μου τηλεφωνούν πολύ συχνά Ελληνες ηθοποιοί για δουλειά στο Λονδίνο. Πρέπει να πω πως στην Ελλάδα οι καλλιτέχνες είναι λίγο καλομαθημένοι. Εγώ μπορεί να δουλεύω ξέροντας ότι δεν θα πάρω ούτε σεντ στο τέλος του έργου, όμως το κάνω. Στο Λονδίνο δεν στήνονται υπερπαραγωγές. Μπορεί να ξεκινήσουμε έχοντας μόνο τα βασικά. Απλώς υπηρετούμε την Τέχνη. Στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότερες βεντέτες απ’ ό,τι ηθοποιοί. Για μένα το παν είναι να δουλεύεις με πάθος για την Τέχνη.

Όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους» λέει και εξηγεί: «Τραγικό στην οικονομία της Ελλάδας είναι οι μισθοί των νέων που ξεκινούν από 300 ευρώ ή οι συντάξεις των ηλικιωμένων που αγγίζουν τα όρια της εξαθλίωσης, όχι τα μειωμένα μπάτζετ στις παραγωγές, αλλά αυτό αφορά εμένα, διότι έτσι έμαθα να ζω και να δουλεύω».

Όσο για το αν θα επέλεγε ποτέ κάποιον από πασαρέλα για να τον κάνει ηθοποιό, η Αναστασία Ρεβή απαντάει κατηγορηματικά: «Ποτέ. Έναν ωραίο άντρα θα τον ήθελα για το κρεβάτι μου, όχι για τη σκηνή. Το θέατρο δεν συγχωρεί τα λάθη, οπότε θέλω ηθοποιούς που να έχουν σπουδάσει την Τέχνη».

Στην Αβάνα το ’91, με μουσικές και μυρωδιές...
Η παράσταση «Cuba Libre» την οποία σκηνοθετεί στον καλλιτεχνικό πολυχώρο «Αγγέλων Βήμα» μας μεταφέρει στην Αβάνα το 1991. Πρόκειται για την αληθινή ιστορία δύο γυναικών που είναι πολιτικές κρατούμενοι γιατί, ενώ πιστεύουν στην επανάσταση, διαφωνούν με το πώς λειτουργεί το κοινωνικό σύστημα.

«Το έργο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Τα κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα που περνάει είναι ότι μπορεί κανείς να ονειρεύεται ένα διαφορετικό σύστημα από αυτό που υπάρχει, αλλά η εξουσία, οποιαδήποτε μορφή και να έχει, μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Και συνεχίζει: «Η μουσική στις δικές μου παραστάσεις είναι ο άλλος πρωταγωνιστής. Στη συγκεκριμένη ακούγονται πάρα πολύ γνωστά κομμάτια, ενώ θα υπάρχουν και μυρωδιές για να ταξιδεύουν τον θεατή στην εποχή».

Οσον αφορά τη συνεργασία της με τους ηθοποιούς, επισημαίνει: «Δουλεύω με τέσσερα ταλαντούχα παιδιά, την Αντιγόνη Δρακουλάκη, την Παναγιώτα Βλαντή, τον Αργύρη Γκαγκάνη και τον Αντώνη Καρυστινό, τα οποία επέλεξα μέσα από μια μακριά λίστα ονομάτων και μάλιστα πολύ δυνατών, που μπορώ να πω πως δεν χωνεύω κιόλας, αλλά δεν θα τα αποκαλύψω»...


ΑΝΘΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ
Φωτ.: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΛΦΟΜΗΤΣΟΣ
"Στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότερες βεντέτες από ό,τι ηθοποιοί"