Τα ανοικτίρμονα πλάσματα

-Βρε παιδιά, σας παρακαλώ μη με συγχύζετε. Βλέπετε ότι υποφέρω. Οι γιατροί μου σύστησαν να μη συχύζομαι. Καθίστε φρόνιμα. Λυπηθείτε με!Δεν προλάβαινε να τελειώσει και στη τάξη ξέσπαγε το πανδαιμόνιο. Ποδοκροτήματα, σφυρίγματα, ξεφωνητά, κρότοι από αντικείμενα που εκσφενδονιζόντουσαν ήταν η απάντηση των ανοικτιρμόνων πλασμάτων...

Ένας συνάδελφος του, στον οποίο παραπονέθηκε, είχε πρόχειρη τη λύση:



-Χριστιανέ μου, με το καλό πολεμάς να συμμορφώσεις αυτά τα θηρία; Δεν αρπάζεις το ματσούκι.

Αλλά που να αρπάξει το ματσούκι ο δυστυχής; Επέμενε να επικαλείται τα αισθήματα του ανθρώπινου οίκτου απευθυνόμενος σε άγρια θηρία.

Κάποιες φορές έβγαζε από την τσέπη του κάποιο φάρμακο και το κατάπινε επιδεικτικά.



-Βλέπετε ότι παίρνω γιατρικά εξ αιτίας σας. Βρωμιούχο κάλιο για τα νεύρα. Προσπαθώ να αποφύγω με κάθε τρόπο τη σύγχυση, που κι’ εγώ δεν ξέρω τι μπορεί να μου φέρει. Μη με συγχύζετε λοιπόν, να μου χαρείτε ό,τι αγαπάτε!

Σε απάντηση τα τερατάκια πέταξαν στο μέσο της τάξης ένα νεογέννητο γατάκι, που είχαν κουβα λήσει απέξω. Το καημένο άρχισε να νιαουρίζει, και οι λαμπροί μαθητές άρχισαν να ουρλιάζουν...






Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και μπήκε ο Γυμνασιάρχης.

-Επί τέλους, δεν τον λυπόσαστε τον δυστυχισμένο αυτόν άνθρωπο. Βλέπετε πως ο χριστιανός υποφέρει από άσθμα. Θέλετε να τον πιάσει εδώ μέσα κανένας παροξυσμός και να μας μείνει στο τόπο; Υποθέτω πως δεν είναι ανάγκη να σας πω περισσότερα. Για τελευταία φορά σας συγχωρώ λίαν επιεικώς. Αν επαναληφτεί αυτή η χασμωδία θα αναγκαστώ να αποβάλλω όλη την τάξη.

Ο δυστυχής καθηγητής στο άκουσμα της λέξης «αποβολή» έσπευσε να επικαλεστεί την επιείκεια του Γυμνασιάρχη.

-Είμαι βέβαιος πως δεν θα το ξανακάνουν, κύριε γυμνασιάρχα. Είναι καλά παιδιά...

Δεν πρόφτασε όμως να απομακρυνθεί ο Γυμνασιάρχης και οι ¨εχθροπραξίες¨ άρχισαν ξανά! Κάποιος μάλιστα ¨διάβολος¨ σηκώθηκε και του φώναξε:

-Τα βλέπεις τώρα τι τραβάμε για χατίρι σου;

Ο δυστυχής καθηγητής παρά το βρωμιούχο κάλιο που μόλις είχε πάρει δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί:

-Να πας αμέσως έξω!

-Δεν πάω.

-Σε διατάσω να πας έξω αυθαδέστατε.

-Δεν πάω.

-Τότε θα φωνάξω τον Γυμνασιάρχη!

Ο μικρός τα χρειάστηκε. Σηκώθηκε και μόλις έφτασε στη πόρτα υποκλίθηκε ευγενέστατα και κουνώντας το χέρι σε σχήμα αποχαιρετισμού προς τον καθηγητή του, τού είπε:

-Ωρεβουάρ... ωρεβουάρ μοσιέ...

Το μάθημα διακόπηκε και πάλι μέσα σε πανδαιμόνιο!

***
-Πολύ σκληρά παιδιά, έλεγε αργότερα στους συναδέλφους του στην αίθουσα καθηγητών. Βλέπουν ένα άρρωστο άνθρωπο και δεν τον λυπούνται...

Και κάποιος του απάντησε:

-Κύριε συνάδελφε από παιδί μη περιμένεις λυπημό...

Αυτά γινόντουσαν το 1929... Σήμερα δεν ξέρω τι γίνεται αλλά δεν έχω συναντήσει κάποιον νεαρό ή νεαρά που έμαθε γαλλικά στο δημόσιο σχολείο του.