«Ο θεσμός του Προέδρου δεν έχει σχέση με το άτομο που τον υπηρετεί» ήταν η φράση με την οποία έκλεισε την αγόρευσή του ο Πρόεδρος του δικαστηρίου στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, ο οποίος καταδίκασε, με δεμένα όμως χέρια, τον 45ο και σε μερικές ημέρες και 47ο Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι συνηθισμένος σε πρωτιές σε ολόκληρη τη ζωή του. Ο ίδιος γνωρίζει και πλέον αποδέχεται πως είναι αδύνατο να είναι όλες «σημαντικές» και άξιες επαίνου. Φαίνεται όμως να του αρκεί ο τίτλος του πρώτου «με κάθε τρόπο», καθώς με αυτό το μοτίβο έχει πορευτεί και ως επιχειρηματίας και ως τηλεπαρουσιαστής αλλά και ως Πρόεδρος. Για τον 45ο Πρόεδρο και σε μερικές ημέρες και 47ο Πρόεδρο των ΗΠΑ το σημαντικό είναι η πρώτη θέση και πλέον έχει στο τεράστιο «παλμαρέ» του ακόμη μία: είναι και επίσημα Πρόεδρος – ο πρώτος στα πολιτικά χρονικά της χώρας – που θα ορκιστεί με καταδικαστική εναντίον του απόφαση για 34 κακουργήματα.
Η απόφαση του Δικαστηρίου στο Μανχάταν ήταν λίγο - πολύ αναμενόμενη για τον Τραμπ, αλλά και το νομικό του επιτελείο. Τα στοιχεία, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο οι δικαστικές αρχές της Νέας Υόρκης αντιμετώπισαν το κατηγορητήριο μάλλον δεν άφηναν ούτε στον πλέον φανατικό των οπαδών του περιθώριο για παρερμηνείες…
Ο Τραμπ λίγο μετά την ανάγνωση του σκεπτικού της απόφασης και μερικά λεπτά πριν γίνει ο «πρώτος των πρώτων» έκανε και πάλι λόγο – διαδικτυακά από την Φλόριντα και το Μαρ α Λάγκο – για κυνήγι μαγισσών και θλιβερή ημέρα για τις ΗΠΑ. Είναι γεγονός πως η χθεσινή ήταν όντως μία θλιβερή ημέρα για την χώρα τα συμφέροντα της οποίας θα επιχειρήσει να προστατεύσει και να υπερασπιστεί τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αλλά για διαφορετικούς λόγους…
Στο σκεπτικό της απόφασης που καταδικάζει χωρίς καμία απολύτως ποινή τον εκλεγμένο Πρόεδρο της χώρας, ο δικαστής του Μανχάταν θέλησε να κάνει μία προσωπική παρέμβαση η οποία ίσως και να αντανακλά τα σημαντικά κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά και τελικώς ανθρώπινα προβλήματα που δεν αφορούν μόνο τις ΗΠΑ αλλά ολόκληρο τον κόσμο. O Juan Merchan υπογράμμισε λοιπόν πως εάν ένας «απλός πολίτης είχε διαπράξει όσα για τα οποία ο Ντόναλντ Τραμπ βρέθηκε ένοχος θα εξέτιε μία σημαντική ποινή φυλάκισης και θα επιβαρυνόταν και ένα σημαντικό ποσό ως πρόστιμο. Ο θεσμός όμως της Προεδρίας είναι σημαντικότερος από το νόμο»…
Κι αν για τον Τραμπ, ο οποίος δεσμεύθηκε να υποβάλλει ένσταση επί της απόφασης, η χθεσινή καταδίκη χωρίς ποινή είναι μισή νίκη, για την αμερικανική κοινωνία είναι δεδομένα ολόκληρη ήττα, όχι γιατί αφορά μόνο τον ηγέτη των Ρεπουμπλικάνων, αλλά γιατί η Αμερικανική Δημοκρατία έχει επίσης θεσμούς που δίνουν την δυνατότητα και στους Δημοκρατικούς να «χάνουν κερδίζοντας».
Η απονομή χάριτος από τον απερχόμενο – εκάστοτε – Πρόεδρο της χώρας είναι ένας θεσμός από σύστασης του Κράτους. Πόσο διαφέρει όμως από τον Ντόναλντ Τραμπ ο Τζο Μπάιντεν ο οποίος λίγες ημέρες νωρίτερα έδωσε χάρη στον ίδιο του τον γιο, μεταξύ άλλων, για άλλου τύπου και άλλης διάστασης κακουργήματα; Νόμιμο είναι δεδομένα, αλλά πόση ηθική υπάρχει σε μία κίνηση που υποτίθεται πως υπάρχει – εθιμικώ δικαίω – για να τιμά την φήμη του θεσμού η οντότητα που αποχωρεί από την θέση; Ο Τζο Μπάιντεν ενήργησε ως πατέρας και άνθρωπος, μόνο που η σημαντικότερη θέση στην ηγεσία και τα κλιμάκια ελέγχου των ΗΠΑ δεν έχουν συναίσθημα, δεν είναι πρόσωπο και υπάρχει για να δίνει λύσεις αλλά και το παράδειγμα.
Οι δύο περιπτώσεις είναι τόσο διαφορετικές όσο και ίδιες και στο τέλος της διαδρομής δείχνουν προς την ίδια κατεύθυνση: οι θεσμοί για αυτούς που καλούνται να τους υπηρετήσουν έχουν δεδομένα απωλέσει την ουσία και την έννοιά τους. Χρησιμοποιούνται κατά τρόπους που δεν συνάδουν με το γράμμα και το πνεύμα των νόμων και η κατάληξη μοιραία μπορεί να είναι μόνο μία – η πρόκληση του κοινού περί δικαίου αισθήματος, το οποίο στις ΗΠΑ η αλήθεια είναι πως υποφέρει – νοσεί και αιμορραγεί εδώ και δεκαετίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου