Ο κ. Πολιτισμός

Βαρβαρότητες με ανθρώπινο προσωπείο. Διαπιστώσεις του 1939 με διαχρονική ισχύ...
Με το φρεσκοσιδερωμένο του κουστούμι –τελευταία λέξη της μόδας- με το απαστράπτον μονόκλ στο μάτι, με το απαραίτητο ανθάκι στη μπουτονιέρα του, και με ένα ρολό χαρτιών, που κρατούσε στα χέρια, περνούσε βιαστικά τον πολύβουο δρόμο μοιράζοντας δεξιά και αριστερά χαιρετούρες...



Είναι, βλέπετε, δημοφιλέστατος ο κ. σύγχρονος Πολιτισμός!

Έχει παντού τις γνωριμίες του και τις φιλίες του. Ομιλεί άλλωστε όλες τις γλώσσες, και μπορεί και συνεννοείται άριστα με όλους τους κατοίκους του πλανήτη μας.





Περνούσε λοιπόν βιαστικά το δρόμο. Μου γεννήθηκε η περιέργεια να μάθω που πήγαινε έτσι γρήγορα και φορτωμένος με χαρτιά και τον σταμάτησα.



Μου έσφιξε το χέρι και αναφώνησε γαλλιστί:

-Ω, μον σερ!


-Γιατί τρέχετε έτσι; τον ρώτησα ελληνιστί.
Στερέωσε το γυαλί στο μάτι του και είπε:


-Εσείς οι δημοσιογράφοι είστε πολύ περίεργα όντα. Δεν είναι κανένας θεατρινισμός αυτό που λέω αγαπητέ μου. Θέλετε λοιπόν να μάθετε; Πηγαίνω γρήγορα για ένα φιλανθρωπικό έργο. Ξέρετε ότι φροντίζω πάντοτε για τους δυστυχείς.
-Μπορώ να μάθω το νέο σας έργο;

Ο κ. Πολιτισμός προθυμοποιήθηκε να με πληροφορήσει. Ξεδίπλωσε το ρολό των χαρτιών του, και μου είπε:

-Αυτό το σχέδιο που βλέπετε είναι ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα, ένα νέο άσυλο για τους αναπήρους, γι΄αυτούς που είναι χωρίς πόδια ή χωρίς χέρια.





-Και αυτό εδώ;
-Αυτό πάλι είναι το σχέδιο ενός νέου καταστρεπτικού πολεμικού όπλου. Με αυτό κόβω πάλι τα χέρια και τα πόδια.


-Αυτά τα μαύρα στίγματα τι είναι;
-Νάρκες...
-Και αυτά τα άσπρα;
-Βοηθήματα... Με τα πρώτα τους τινάζω στον αέρα... με τα δεύτερα τους ανακουφίζω... Έχω και ένα νέο ασφυξιογόνο, που δεν θα μείνει κανείς. Κάνω όμως και εράνους για να σωθούν αυτοί... που δεν θα μείνουν. Η αλληλεγγύη είναι το σύνθημα μου, μον σερ. Πρέπει να βοηθούμε τους ομοίους μας. Αλλά πρέπει να φροντίζουμε και για το ωραίο!

»Εδώ βλέπετε μια τοιχογραφία, έργο διάσημου ζωγράφου. Έχω καθήκον να την προστατεύσω από το χρόνο. Γι΄αυτό έβαλα αυτό το μαύρο πράγμα να πέσει από ψηλά. Είναι μια βόμβα αεροπλάνου. Όταν θα σκάσει όλο αυτό το θαυμάσιο έργο της Τέχνης θα γίνει σκόνη και κουρνιαχτός...

-Συγχαρητήρια!
-Μερσί. Τίποτε άλλο, μον σερ;
-Τίποτε.

Μου έδωσε το γαντοφορεμένο του χέρι, με χαιρέτισε και απομακρύνθηκε. Καθώς περπατούσε σκόρπιζε πάλι μειδιάματα και χαιρετούρες. Και όλος ο δρόμος μύριζε παρισινό άρωμα και... ασφυξιογόνο...

(βασισμένο σε κείμενο του Τίμου ΜωραΪτίνη στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, 1939)

Η φωτογραφία δείχνει βομβαρδισμένη συνοικία της Κέρκυρας. Κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου το όμορφο νησί βομβαρδίστηκε 195 φορές!