Πέθανε στα 88 του ο εμβληματικός επιζών από την πυρηνική βόμβα στο Ναγκασάκι

Ο Σουμιτέρου Τανιγκούτσι, που κάποτε είχε παρουσιαστεί ως πιθανός υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης, πέθανε στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν εξαιτίας του καρκίνου από τον οποίο έπασχε
Ο Σουμιτέρου Τανιγκούτσι, ο εμβληματικός επιζών της ατομικής βόμβας στο Ναγκασάκι και ακούραστος υπέρμαχος του πυρηνικού αφοπλισμού, πέθανε σήμερα σε ηλικία 88 ετών.




Ο Τανιγκούτσι, που κάποτε είχε παρουσιαστεί ως πιθανός υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης, πέθανε στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν εξαιτίας του καρκίνου από τον οποίο έπασχε, ανακοίνωσε ο Nihon Hidankyo, ένας οργανισμός που εκπροσωπεί τους επιζώντες του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα.


Ήταν μόλις 16 ετών, ένας νεαρός ταχυδρόμος, όταν στις 9 Αυγούστου 1945 είδε τη ζωή του να ανατρέπεται αφού ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό B-29 έριξε την ατομική βόμβα στο χωριό του στη νότια Ιαπωνία τρεις ημέρες μετά την πρώτη επίθεση με ατομική βόμβα στη Χιροσίμα.

Από την έκρηξη καταστράφηκε το 80% των κτιρίων στο Ναγκασάκι, ενώ πέθαναν περίπου 74.000 άνθρωποι, είτε αμέσως είτε αργότερα εξαιτίας της ραδιενέργειας.

«Ένιωσα το έδαφος να δονείται για μια στιγμή και πίστεψα ότι θα εξαφανιστώ. Όμως ήμουν πεπεισμένος ότι δεν μπορώ να πεθάνω έτσι. Όταν τα πράγματα ηρέμησαν ένιωσα το δέρμα στο αριστερό μου χέρι, τον ώμο και τα δάκτυλά μου να κρέμεται», δήλωσε σε ένα βίντεο που γυρίστηκε το 2015 από ένα νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού στο Ναγκασάκι.



«Αν και δεν ένιωσα πόνο, άγγιξα την πλάτη μου και κατάλαβα ότι το πουκάμισό μου είχε εξαφανιστεί. Υπήρχε κάτι μαύρο και κολλώδες σε όλο το χέρι μου. Το ποδήλατό μου είχε στραβώσει εντελώς», πρόσθεσε ο Τανιγκούτσι, που πέρασε περισσότερα από τρία χρόνια στο νοσοκομείο μετά τη ρίψη της ατομική βόμβας.

Ο Τανιγκούτσι είχε σε όλη του την πλάτη σημάδια από εγκαύματα, αλλά και βαθιά τραύματα στον θώρακα στο επίπεδο της καρδιάς αλλά και στα πλευρά του.



Το 2015 στη διάρκεια της τελετής για την 70η επέτειο από την τραγωδία ο Τανιγκούτσι μίλησε για την εμπειρία του στο πλήθος: «Απανθρακωμένα πτώματα, εκκλήσεις για βοήθεια από κατεστραμμένα κτίρια, άνθρωποι η σάρκα των οποίων έπεφτε, τα εντόσθια των οποίων ξαφνικά φαίνονταν», περιέγραψε. «Ένας στρατός ανθρωπίνων όντων που πέθαινε προσπαθώντας να βρει νερό».

Ο Τανιγκούτσι προσπάθησε μέχρι τον θάνατό του να μεταδώσει την εμπειρία του. «Όμως φοβάμαι ότι οι άνθρωποι, κυρίως οι νέες γενιές έχουν αρχίσει να μην ενδιαφέρονται», είχε δηλώσει το 2003 σε συνέντευξή του.

«Θέλω οι νέες γενιές να θυμούνται ότι τα πυρηνικά όπλα δεν θα σώσουν ποτέ την ανθρωπότητα», τόνιζε.