Με τον Βασίλη Παναγιώτου έχουμε κάτι μήνες διαφορά. Κατά τα άλλα τρέχουμε και οι δύο στα 56. Εκείνος ζει με την οικογένεια του στο Μαρκόπουλο της Αττικής και συνεχίζει να υπηρετεί μια τέχνη που χάνεται στο χρόνο – την τέχνη του να καλλιεργείς τα αμπέλια σου και να φτιάχνεις το κρασί σου.
Μέσα στη πόλη του Μαρκόπουλου
είναι το σπίτι του αλλά και το οινοποιείο αλλά και η υπόγεια κάβα – ένα υπέροχο σύμπλεγμα παραγωγικής και οικογενειακής ζωής, ενώ τα κτήματα φτάνουν μέχρι τα όρια του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος. Από την άλλη πλευρά, ο δημοσιογράφος που ανακαλύπτει σιγά σιγά ότι μια πλουτοπαραγωγική πηγή βρίσκεται δίπλα μας, στα πόδια μας και λειτουργεί ως μια διαρκής πρόκληση για τοπική και περιφερειακή ανάπτυξη.
Και η πλουτοπαραγωγική πηγή που διαρκεί ως πρόκληση δεν είναι άλλη από τον Αττικό Αμπελώνα. Ήξερα ότι είναι ο πιο ιστορικός αμπελώνας του νεοελληνικού κράτους ( για να μην μπλέξουμε με τις συνέχειες και τα ...αίματα), πρίν λίγες ημέρες συνειδητοποίησα ότι είναι – παρά τα τραύματα των τελευταίων δεκαετιών- και ο μεγαλύτερος της χώρας με απόσταση από τον δεύτερο.
Η συνολική έκταση του Αττικού Αμπελώνα, όπως μπορεί κανείς να διαβάσει στο site της Ένωσης Οινοπαραγωγών Αμπελώνα Αττικής, είναι 65.385 στρέμματα. Οι αμπελώνες της Δυτικής Αττικής καταλαμβάνουν 12.500 στρέμματα και της Ανατολικής Αττικής 47.885 – οι τελευταίοι είναι σχεδόν ένα ξεχωριστό κομμάτι , μια διακριτή ενότητα στα Μεσόγεια δίπλα στο αεροδρόμιο.
Η συσχέτιση με το Διεθνές Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος έχει τη σημασία του καθώς το τρίπτυχο Τουρισμός- Πολιτισμός- Δημιουργικές Βιομηχανίες αποτελεί έναν από τους κύριους πυλώνες που συγκροτούν τις εθνικές προτεραιότητες για το καινούργιο ΕΣΠΑ με την ονομασία RIS3. Από την μια το αεροδρόμιο σημαίνει τουρισμός και από την άλλη το κρασί ως στοιχείο αστικού πολιτισμού στις μέρες μας συνδυάζει και συνδυάζεται με τον νέο ανερχόμενο τομέα της οικονομίας που κινητοποιεί το διανοητικό κεφάλαιο και δίνει απλές ή και σύνθετες δημιουργικές λύσεις.
Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό ο Βασίλης Παναγιώτου – ένας από τους λιγότερο γκλαμουράτους του Αττικού Αμπελώνα- έχει όλα τα προσόντα να γίνει πρωταγωνιστής μιας νέου τύπου τοπικής αλλά και περιφερειακής ανάπτυξης. Ο ίδιος είναι εργάτης της γης του αλλά και δεξιοτέχνης του κρασιού και έχει τη δύναμη να κρατά καλά τον έλεγχο της πολύχρωμα γευστικής οικοτεχνίας του. Η τελευταία παράγει εισόδημα για την οικογένεια και την περιοχή, δίνει δουλειές, συντηρεί δραστηριότητες που αλλιώς θα είχαν βάλει λουκέτο, παρέχει ελπίδα για καλύτερες μέρες. Το μόνο που χρειάζεται η οικοτεχνία του είναι η περαιτέρω δικτύωση και διασύνδεση με όλες εκείνες τις προηγμένες μορφές θεματικού τουρισμού που η Αττική θα μπορούσε να προσφέρει στο διεθνές κοινό των επισκεπτών της. Μην ξεχνάμε ότι μόνο από το Μουσείο Ακρόπολης το τελευταίο χρόνο πέρασαν λίγο λιγότεροι από 1,5 εκατομμύρια επισκέπτες. Αν ένα απειροελάχιστο ποσοστό των επισκεπτών του Μουσείου πήγαινε και μια βόλτα προς τα Μεσόγεια τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.
Πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο δηλαδή να λειτουργήσει μια δραστηριότητα με σταθερά έσοδα; Καλές οι καμπάνιες και τα προγράμματα προβολής και προώθησης όπως και οι συλλογικές πρωτοβουλίες των ιδιωτών οινοπαραγωγών αλλά δεν φθάνουν. Εκείνο που χρειάζεται στις μέρες μας είναι να συγκροτηθεί πάνω απ΄όλα – και με την συμβολή της κεντρικής διοίκησης και της περιφερειακής αυτοδιοίκησης- μια αγορά συνδυαστικών υπηρεσιών που θα συνδυάζει την καινοτομία και την εξωστρέφεια και θα απευθύνεται γρήγορα και σωστά στον τελικό χρήστη δηλαδή στον εγγράμματο επισκέπτη της Αθήνας. Για σκεφτείτε πόσοι νέοι αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας συμπολίτες μας θα μπορούσαν να βρουν εισόδημα αλλά και πόσες οικοτεχνίες σαν εκείνη του Βασίλη Παναγιώτου θα μπορούσαν να έχουν ένα καλύτερο αποτύπωμα στα οικονομικά της περιοχής; Ο Αττικός Αμπελώνας και τα προϊόντα της σκληρής δουλειάς των ανθρώπων του είναι η πρώτη διαθέσιμη ύλη. Ας το σκεφτούμε...
Κώστας Τσαούσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου