Φτάνει στο café της πλατείας Κολωνακίου, φορώντας μίνι φόρεμα που αναδεικνύει την καλλίγραμμη σιλουέτα της. Ένας περαστικός τής κάνει κομπλιμέντα που τα αντιμετωπίζει με σχεδόν εφηβική συστολή, ρίχνοντας το βλέμμα της σε άλλη κατεύθυνση. Χαμογελάει συχνά και μιλάει με ικανοποίηση για το ρόλο της στην ταινία. «Τελείως κόντρα σε μένα: αγέλαστη, στεγνή, χωρίς χιούμορ. Αλλά, βεβαίως, μιας μεγάλης ηλικίας γυναίκα. “Σιχαίνομαι” τις ηθοποιούς που μεγαλώνουν και παίζουν τις μικρές. Όπως και τις μικρές που παίζουν τις μεγάλες…» λέει.
Έχουν άραγε οι ηθοποιοί ηλικία; «Εξωτερικά όχι. Μέσα μου, όμως, έχω ηλικία. Ντύνομαι με μίνι και πιστεύω ότι έτσι δίνω αισιοδοξία και σε άλλες γυναίκες, αλλά κοριτσάκι δεν είμαι» δηλώνει κι είναι διπλά χαρούμενη που σύντομα θα ξεκινήσουν τα γυρίσματα, αλλά και που θα τη σκηνοθετήσει ο Νίκος Κατράκης. «Ήθελα με μανία να δουλέψω με ένα νέο σκηνοθέτη, αλλά κανείς δεν μου είχε κάνει πρόταση» ομολογεί αφοπλιστικά.
Γιατί; «Δεν ξέρω. Και εγώ αναρωτιέμαι. Για πολλά πράγματα αναρωτιέμαι σε αυτή τη δουλειά, χωρίς να είμαι παραπονεμένη ή να νιώθω αγανάκτηση. Όπως τότε, με τον Κουν».
Σας είχε προτείνει να συνεργαστείτε;
«Με είχε δει όταν έπαιζα στη Λούλου, το 1966 και, παρότι δεν το συνήθιζε, ήρθε στο καμαρίνι και μου είπε: «Όποτε δεν θα έχεις δουλειά, να έρθεις στο Θέατρο Τέχνης». Τι ήταν να μου το πει; Ένα χρόνο μετά, φρόντισα να μην έχω δουλειά και πήγα και τον βρήκα».
Και τελικά;
«’Με θυμάστε;’ τον ρώτησα. ‘Κάτι μου θυμίζεις’ μου απάντησε και κατάλαβα ότι τα λόγια του τότε που είχαμε γνωριστεί ήταν λόγια ενθουσιασμού. ‘Η Άννα Φόνσου, που με είχατε δει στη Λούλου’… ‘Α, ναι. Η σταρ…’.
Ήταν κακό αυτό;
«Για τον Κουν αυτό ήταν κάτι σαν «μελανιά». Και μπορεί να έγινα σταρ, αλλά δεν το επιδίωξα. Ήθελα να παίζω καλό θέατρο και γι’ αυτό ήμουν η πρώτη στην Ελλάδα που ανέβασε παράσταση του Κάφκα. Του θύμισα τι μου είχε πει και μου απάντησε «Ξέρεις, παιδί μου, εμείς δεν παίρνουμε σταρ…». Ήταν πολύ μεγάλη η απογοήτευσή μου. Κι όταν κάποτε έμενα σε ένα σπίτι στην Πλάκα κι είχε μπροστά το άγαλμά του, πήγαινα κάθε μέρα και το καθάριζα και του έλεγα: «Χάθηκε ο κόσμος να με πάρεις κι εμένα;». Μου είχε μείνει απωθημένο το Θέατρο Τέχνης. Όπως και η Επίδαυρος».
Για τον κουμπάρο της, Ανδρέα Μπάρκουλη
Πώς γίνατε φίλοι;
«Έχω βαφτίσει και το παιδί που απέκτησε με τη Μαρία. Διασκέδαζε πολύ, ήταν ένας ζωντανός άνθρωπος. Το ένα ποτό, όμως, έφερνε το άλλο κι έγινε αλκοολικός. Αλλά η πολιτεία μπορεί να φροντίσει τους αλκοολικούς ηθοποιούς. Δεν είναι περισσότεροι από πέντε…».
Ο Μπάρκουλης έχει βγάλει πολλά χρήματα από την καριέρα του...
«Έχει βγάλει χρήματα, αλλά υπήρξε πολύ σπάταλος. Δεν υπολόγιζε τα λεφτά, όλοι δανείζονταν από αυτόν και στις σχέσεις του έπαιρνε ακριβά δώρα. Ξέρεις, οι παλιοί ηθοποιοί δεν παίρναμε πολλά χρήματα. Ο Αντρέας ήταν από τις εξαιρέσεις. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, επειδή οι περισσότεροι ήμασταν φτωχόπαιδα, βοηθούσαμε και τις οικογένειές μας για να βγουν από τη μεγάλη φτώχεια. Και, από την άλλη, νομίζαμε ότι θα ήμασταν για πάντα 20 χρόνων και δεν θα γινόμασταν ποτέ… 200! Τα χρόνια, όμως, περνάνε… Λίγοι κάναμε το κουμάντο μας».
Την στενοχωρεί ότι συνάδελφοί της βρίσκουν σήμερα καταφύγιο στο Σπίτι του Ηθοποιού λόγω απορίας;
«Πολύ. Αλλά αυτός είναι ο λόγος που δημιουργήθηκε. Για να ηρεμούν οι άνθρωποι από τα έξοδα και να σκεφτούν τι θα κάνουν. Φέτος συμπλήρωσα 27 χρόνια που ασχολούμαι με το Σπίτι. Και είμαι πολύ περήφανη για όσα γίνονται εκεί, τα σεμινάρια που κάνει η Μέλπω (Ζαρόκωστα), ο Βόγλης, τις παραστάσεις που δίνουμε… Από την ερχόμενη σεζόν, μάλιστα, σχεδιάζουμε να δίνουμε παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα. Και θα έχουμε έναν κουμπαρά, θα ρίχνει ο κόσμος λεφτά κι εμείς θα τα μοιραζόμαστε στα ίσα όλοι».
Η Άννα Φόνσου μιλάει για τον Γιώργο Μαρίνο
Για τον Γιώργο Μαρίνο που φιλοξενήθηκε για ένα διάστημα στο σπίτι του ηθοποιού, μίλησε η Άνα Φόνσου. Η αλήθεια είναι πως όλοι είχαμε ξαφνιαστεί με αυτή την εξέλιξη στη ζωή του, έτσι η ηθοποιός σπεύδει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
«Γράφτηκαν πολλά που δεν ισχύουν. Ο Γιώργος δεν ξέμεινε από χρήματα. Γι’ αυτό, όταν χρειάστηκε, πήγε σε ιδιωτικό νοσοκομείο, στην πρώτη θέση. Το πρόβλημα ήταν και είναι διαφορετικό: Η μοναξιά. Κάνοντας απολογισμό της ζωής του, είδε ότι πολλοί τον εκμεταλλεύτηκαν. Αυτό του στοίχισε πολύ».
'Ήσασταν φίλοι πριν από την περιπέτεια υγείας του;
«Ούτε που γνωριζόμασταν. Μάλιστα, στην αρχή μιλήσαμε στον πληθυντικό. Εγώ τον πλησίασα γιατί θέλησα να του συμπαρασταθώ. Έμεινε δύο μήνες στο Σπίτι και είχε την ευκαιρία να βάλει τις σκέψεις του σε τάξη. Μετά πήγε σε έναν υπερπολυτελή οίκο ευγηρίας και έμεινε ένα διάστημα γιατί είχε ανάγκη από ψυχολόγο».
Ποια είναι σήμερα η κατάσταση του ηθοποιού;
«Ζει σε ένα ωραίο σπίτι και τον φροντίζει μια κυρία. Έχει κάνει τις επιλογές του για το ποια άτομα θα συναντάει και ποια όχι. Κι έχει αυτό το δικαίωμα. Είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Εμείς μιλάμε συχνά. Θέλω, μάλιστα, να τον ευχαριστήσω και μέσω του People, γιατί μου έστειλε όλα τα ρούχα που φορούσε στις πίστες και στο θέατρο για να τα τοποθετήσουμε στο βεστιάριο που φτιάχνουμε στο Σπίτι. Φυσικά θα τα βάλουμε σε εξέχουσα θέση…», λέει.
Τελικά όταν σβήνουν τα φώτα, είναι δύσκολη η ζωή για έναν καλλιτέχνη;
«Η "αρρώστια" των ηθοποιών είναι η μοναξιά, που οδηγεί στην κατάθλιψη. Για τους περισσότερους είναι τρομερό να μην τους ζητούν πια για δουλειά και να τους «σκοτώνουν» όπως τα άλογα όταν γερνάνε ή αρρωσταίνουν. Οι θιασάρχες, το Εθνικό, θα μπορούσαν να δίνουν έστω και ρολάκια σε αυτούς τους ηθοποιούς, που δεν υπήρξαν όλοι πρωταγωνιστές», τονίζει.
Υπάρχει ηλικία που πρέπει να αποχωρεί ένας ηθοποιός από τη σκηνή;
«Νομίζω ότι το καταλαβαίνει κανείς από μόνος του. Εγώ το αντιμετωπίζω ψύχραιμα όλο αυτό. Όταν δεν θα μπορώ να αποστηθίσω με ευκολία τα λόγια μου ή να ακολουθήσω τις οδηγίες του σκηνοθέτη, θα αποχωρήσω, όση ζήτηση κι αν έχω. Είναι πολύ σκληρό να ακούς νέους ηθοποιούς να λένε για τους παλιότερους «Πότε θα μάθει τα λόγια του; Θα μας κρεμάσει στην παράσταση!»».
Τι λείπει σε κάποιον που αποχωρεί;
«Σε μένα θα λείψει η μυρωδιά του θεάτρου. Αν και σκοπεύω τότε να κάνω παραγωγές. Ή να γίνω ταξιθέτρια! »
Και το χειροκρότημα;
«'Εχω κάνει ήδη «πρόβα» στο μυαλό μου για το πώς είναι. Για ένα διάστημα, μάλιστα, που ζούσα στο Βερολίνο, χωρίς να ξέρει κανείς ποια είμαι, είδα ότι ήμουν ήρεμη και δεν μου έλειπε. Βεβαίως, τότε ήμουν πολύ νέα και είχα την αβάντα πως η ζωή ήταν μπροστά μου. Αλλά το βρίσκω αστείο να έχει κανείς σε όλη την πορεία του τις ίδιες φιλοδοξίες. Τώρα πια έχω εγγόνι».
Δηλώνετε γιαγιά;
«Όχι, γιατί με λέει «Αννούλα». Κι από παιδί κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Βεβαίως, το έχω πληρώσει ακριβά το «Αννούλα», γιατί παίζω μαζί της με τις ώρες, όσο κι αν κουράζομαι, ιδιαίτερα τώρα που, εκτός από τις παραστάσεις στο Άλμα, ξεκινάω και την ταινία…».
«Τέλος Χρόνου» στη μεγάλη οθόνη
Τα γυρίσματα της ταινίας «Τέλος Χρόνου» πρόκειται να ξεκινήσουν τον ερχόμενο μήνα. Είναι η πρώτη κινηματογραφική απόπειρα του Νίκου Κατράκη, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει ένα δικό του κοινό με τις παραστάσεις που ανεβάζει. Και η υπόθεση; Μια οικογένεια, χτυπημένη από την κρίση, προσπαθεί να κρύψει τις «ρωγμές» της, κυρίως τις ψυχικές. Η μάνα προσπαθεί να κρατήσει το σπίτι της όρθιο, με τις όποιες ιδιορρυθμίες έχει και η ίδια, θάβοντας βαθιά μέσα της επιθυμίες και προσωπικές ανάγκες. Τελικά εκείνη είναι που θα επιφέρει το τελικό χτύπημα στην οικογένεια αφού θα γνωρίσει ένα νεότερο άντρα με αδύνατη ψυχολογία, αλλά αγάπη για τη ζωή. Ο σκηνοθέτης εξηγεί στο people γιατί επέλεξε την Άννα Φόνσου για το βασικό ρόλο. «Για πολλούς λόγους που συνοψίζονται στον εξής: Είναι η ιδανικότερη. Έχει τεράστια πείρα, τεχνική αλλά και αμεσότητα. Κι ενώ είναι ένας μύθος του σινεμά αλλά και σύμβολο του σεξ της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά, παραμένει μία απόλυτα σύγχρονη και ελκυστική γυναίκα. Δεν έχει εγκλωβιστεί σε καμία εικόνα και πιστεύω ότι μπορεί να παίξει οτιδήποτε. Είναι αυτό που λέμε «χορτασμένη» και γι’ αυτό δεν στέκεται σε πράγματα μικρά. Διαρκώς με εκπλήσσει με το πόσο καλλιεργημένη αλλά και πόσο ενημερωμένη είναι για τα διεθνή ρεύματα». Όπως τονίζει είναι απολαυστικό να δουλεύεις με την Άννα. «Πιάνει αμέσως αυτό που της λες και δεν κουράζεται ποτέ. Έχει πολύ καλή φυσική κατάσταση, γιατί όσο και να πρόκειται για την τέχνη, σε τελική ανάλυση, η υποκριτική είναι και σωματική υπόθεση που καταπονεί τον ηθοποιό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου