Άλλο άνεργος και άλλο άπραγος!

www.alfavita.gr

από Crystalia Patouli

Η δύναμη της στρατιάς των ανέργων σήμερα στην Ελλάδα –και όχι μόνο- θα ήταν καθοριστική για την πορεία της χώρας εάν όλοι εμείς οι άνεργοι δεν μέναμε και άπραγοι!

Ποια είναι η δυσκολότερη εργασία; Να ψάχνει κάποιος να βρει εργασία με αμοιβή. Ποια είναι ακόμα πιο δύσκολη εργασία; Να προσπαθεί ένας άνεργος να παράγει έργο χωρίς αμοιβή. Γιατί άλλο άνεργος και άλλο άπραγος!

Τι θα γινόταν όμως αν ο καθένας με τις δεξιότητες ζωής που έχει αποκτήσει, με τα εφόδια ζωής που είναι εξοπλισμένος, και με τη συναισθηματική νοημοσύνη που έχει αναπτύξει, σηκωνόταν κάθε πρωί και φρόντιζε αυτή την ουσιαστική (και που δεν μπορεί να του την πάρει κανείς!) περιουσία του να την μοιραστεί με την κοινωνία, κι όχι να την καταργήσει απαξιώνοντας της – όπως επιθυμεί διακαώς κάθε εξουσία- με την απραξία;

Και δεν μιλάμε για συμμετοχή σε φιλανθρωπικά σόου, που προϋποθέτουν συνήθως τη λύπηση και την ανισότητα στην νοοτροπία του κάθε …φιλάνθρωπου. Ούτε βέβαια για εθελοντισμό έξω από κοινωνικές δομές που συμφέρει πολύ την κάθε εξουσία… Μιλάμε για ισότιμο μοίρασμα.

Μοιράζομαι ότι είμαι, ότι νιώθω, ότι σκέφτομαι, και ότι έχω και δεν έχω με τους ανθρώπους. Τι σημαίνει άνθρωπος, αν όχι αυτός που συνυπάρχει με τους Άλλους για να μοιράζεται;

Στις Σκουριές υπάρχουν πολλοί άνεργοι που δεν πήγαν να εργαστούν στο εργοτάξιο που καταστρέφει τον τόπο τους, αγωνιζόμενοι αντίθετα ενάντια σε αυτό. Πόσοι επίσης από τους πρώην εργαζόμενους της ΕΡΤ δεν πήγαν να καταθέσουν αιτήσεις για να προσληφθούν στην ΝΕΡΙΤ ενώ το είχαν τόσο ανάγκη; Πόσοι από αυτούς συνεχίζουν να παράγουν έργο ως κατά τα άλλα άνεργοι, όπως π.χ. οι απολυμένες καθαρίστριες με τον αγώνα τους;

Συγχρόνως μη ξεχνάμε ότι το έργο των ανθρώπων μπορεί να είναι καταστροφικό (και συνήθως αυτό ειδικά αμείβεται!) όταν δεν λαμβάνει υπόψιν του όλο το… δάσος, όλη την εικόνα, όλη την κοινωνία, αλλά βλέπει και νοιάζεται μόνο για το δικό του …δεντράκι, το προσωπικό του συμφέρον.

Μια νοοτροπία ακροδεξιάς κοπής, μετεμφυλιακής κοπής, που μας έφερε ως εδώ, όσες βολικές ταμπέλες κι αν κολλήσαμε και συνεχίζουμε να κολλάμε κατά καιρούς στους εαυτούς μας (σοσιαλιστής, νεοδημοκράτης, δημαρίτης, ανελίτης, και αριστερός ενίοτε).

Αυτή η νοοτροπία του νοικοκυραίου κυρ Παντελή, μας κατέστρεψε και δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε να αναστρέψουμε την καταιγιστική της πορεία. Όμως σίγουρα για αρχή μπορούμε να σώσουμε την αξιοπρέπειά μας, την τιμή μας (όχι φυσικά αυτήν που μετριέται με χρηματικά ποσά).

Να σώσουμε την ψυχή μας, τον πολιτισμό μας. Με τα έργα μας. Με εκείνα τα έργα που δεν πωλούνται. Και δεν πωλούνται αυτά τα έργα, για να μην πουληθεί η χώρα μας. Τα έργα των ανέργων που δεν μένουν άπραγοι… Τα έργα που δεν μπορεί να αξιολογηθούν ούτε να καν να κατανοηθούν από Οίκους και Αγορές.

Ας καταλάβουμε κάποτε ότι «Όλοι είμαστε άνεργοι», «Όλοι είμαστε Charlie», όλοι είμαστε όμως και τζιχαντιστές, όλοι είμαστε και το καλό και το κακό που συμβαίνει γύρω μας, γιατί είμαστε υπεύθυνοι για ότι συμβαίνει στην αυλή του κόσμου που περιφερόμαστε.

Σε αυτή την περίοδο μεγάλης Ευρωπαϊκής όσο και παγκόσμιας αναταραχής, που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει σε κανένα επίπεδο, ο καθένας από μας ας μην πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων την περιουσία του: την ψυχή του, το μυαλό του, τα όνειρά του, τη ζωή του, το εν δυνάμει έργο του.

Σε μια χώρα με τόση μεγάλη περιουσία, με τόσο ανεκτίμητο πλούτο, φυσικό και πολιτισμικό, δεν νοείται να μην βρίσκεται μια λύση, να μην αξιοποιείται το ανθρώπινο δυναμικό, όσο και οι φυσικοί πόροι και η πολιτισμική κληρονομιά του.

Δεν νοείται επιπλέον να μην καταλαβαίνουμε ακόμα και σήμερα τι μας έφερε ως εδώ και κυρίως να μη βλέπουμε τι πρέπει να κάνουμε. Δεν νοείται να μην έχουμε επίγνωση τι είδους δομική κρίση είναι αυτή που περνάμε και ότι δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, αλλά όλο τον πλανήτη και τον πολιτισμό του, τον τρόπο που διάλεξε καθένας από τους κατοίκους του να ζει.

Εξαθλίωσαν και ατίμωσαν μια ολόκληρη χώρα. Την έβγαλαν στο σφυρί. Έστειλαν παιδάκια σε ιδρύματα. Έσπρωξαν εκατομμύρια στον ΟΑΕΔ. Κλώτσησαν χιλιάδες στα παγκάκια και στα σκουπίδια. Έσυραν χιλιάδες στον τάφο και χιλιάδες στις φυλακές και στα κρατητήρια. Τρομοκράτησαν, βασάνισαν και κακοποίησαν εκατομμύρια πολίτες και τους άφησαν να ζουν με ψίχουλα χωρίς να έχουν τα βασικά για την επιβίωσή τους και για την υγεία τους. Ανάγκασαν τους νέους -και όχι μόνο- να τραπούν σε άτακτη φυγή προς το εξωτερικό. Προκάλεσαν την κατάθλιψη και τον εκφασισμό σε ένα ολόκληρο έθνος.

Σε μία χώρα που η πλειοψηφία, του πληθυσμού, για την ακρίβεια πάνω από το 63%, βρίσκεται ή κάτω από τα όρια της φτώχειας ή σε άμεσο κίνδυνο να τα …διαβεί, και ενώ παράλληλα μέσα σε αυτό το σκηνικό εξαθλίωσης τουλάχιστον ένας στους τρεις Έλληνες είναι άνεργοι, κάποιοι από την μειοψηφία των κατοίκων της που ακόμα εργάζονται με αμοιβή ή έχουν οικονομικούς πόρους και γενικά έχουν με κάποιον τρόπο τη βολή τους, προσπαθούν διακαώς να μας πείσουν να μείνουμε με εκείνους που μας έσυραν ως εδώ για να μην πάθουμε χειρότερα!

Μιλάνε για αξιοπρέπεια, δείχνουν έναν άστεγο και λένε έχασε την αξιοπρέπειά του. Αλλά όταν βλέπω έναν άστεγο για μένα έχει χάσει την αξιοπρέπειά του το ίδιο το κράτος που ανήκει αυτός ο άστεγος. Βλέπουν έναν άνεργο και λένε ότι χάνει την αξιοπρέπειά του επίσης. Αλλά όταν βλέπω έναν άνεργο για μένα έχει χάσει την αξιοπρέπειά του το ίδιο το κράτος που ανήκει αυτός ο άνεργος. Γιατί η αξιοπρέπεια του ανέργου χάνεται μόνο όταν μένει άπραγος!

Θα ‘πρεπε κάποτε η ανεργία να είναι ποινικό αδίκημα. Όχι για αυτόν που την υφίσταται φυσικά, αλλά για αυτούς που του την επέβαλλαν. Ο Γαβράς έχει πει: Δολοφόνοι όσοι πετάνε χίλιους εργάτες στο δρόμο. Τι είναι λοιπόν όσοι πέταξαν και συνεχίζουν να πετάνε εκατομμύρια;

Ειδικά ο άνεργος, λοιπόν, δεν νοείται να μένει άπραγος. Τα δικά του έργα ίσως είναι τα σημαντικότερα για να εξαλειφθεί κάποτε η ανεργία, ή ακόμα και να δηλωθεί σε κάποιο μελλοντικό Σύνταγμα ως κακουργηματικό αδίκημα του κράτους που την προκαλεί.

Αυτή είναι η δική μου απλή κατάθεση σε αυτόν τον πόλεμο των Αγορών. Το άνεργο έργο μου που με βοήθησε να μετατρέψω τον φόβο και την οργή, σε δύναμη ζωής, επικοινωνίας και μοιράσματος: Ένα συλλογικό έργο για την κατάκτηση της επίγνωσης μέσα από μία έρευνα, του τι μας έφερε ως εδώ, και του τι πρέπει να κάνουμε.

Για να μην μπορεί κανείς πια να πει –έστω και υποκριτικά- ότι δεν ήξερε, δεν έπραξε με γνώση αλλά εν αγνοία του, δεν είχε την πρόθεση… κι ότι είναι αθώος σ’ αυτόν τον πόλεμο ή ότι νίπτει τας χείράς του.

Για να μην μπορεί κανείς να πει ότι ένας άνεργος χάνει την αξιοπρέπειά του επειδή χάνει -μόνο- την αμειβόμενη εργασία του…Γιατί το έργο ενός ανθρώπου δεν μετριέται με τα ένσημά του, ούτε το μισθό του, ούτε τις καταθέσεις του. Και γιατί η αξιοπρέπεια και η αξία της ζωής του κάθε ανθρώπου δεν μετριέται με το πορτοφόλι του.

Κρυσταλία Πατούλη