Mάρκος Σεφερλής: «Με ενόχλησε η στοχοποίηση μου»

 

Πώς επιλέχθηκαν οι συνεργάτες του Πρωινού; Ενοχλήθηκε απ΄όσα γράφτηκαν πριν ξεκινήσει; Μετάνιωσε για τη φάρσα στους ηλικιωμένους;

Τι θα είναι το βραδινό show που ετοιμάζει; Ο Μάρκος μιλάει για το νέο του εγχείρημα στην πρωινή ζώνη, αλλά και τη ζωή εκτός σκηνής, με την Έλενα Τσαβαλιά, για το γιο του και την εποχή που δεν είχαν χρήματα ούτε για το γάλα του μωρού.
«Πίστευα από την αρχή πως μπορώ να ανταποκριθώ»
«Όταν αποδέχτηκα την πρόταση για το πρωινό, πίστευα ότι μπορώ να ανταποκριθώ, διότι στο θέατρο κάνω ακριβώς αυτό: Ψυχαγωγώ τον κόσμο. Το stand up comedy στην αρχή της παράστασης έχει το στοιχείο της αλληλεπίδρασης με το κοινό, το ίδιο που χαρακτηρίζει και μια ζωντανή εκπομπή. Το να παρουσιάζω κάποια θέματα ή να μεσολαβώ στην κάθε κουβέντα λέγοντας αστεία, όπου το επιτρέπει ή το επιβάλλει η περίσταση, δεν μου είναι δύσκολο, γι’ αυτό και είπα το “ναι”. Έγινε πολύς ντόρος γύρω από το τι θα είναι το νέο πρωινό. Υπήρχε μεγάλη αναμονή κι αυτό φάνηκε από την πρώτη μέρα. Κάπου διάβασα πως μπήκαν 100.000 νέοι τηλεθεατές στην πρωινή ζώνη, έστω από περιέργεια, για να δουν τι είναι αυτό το νέο προϊόν. Φαίνεται, μάλιστα, μια τάση του νεανικού κοινού προς τη νέα αυτή εκπομπή, που είναι διαφορετική απ’ ό,τι προϋπήρχε. Η υποδοχή των πρώτων ημερών ήταν θερμή, αλλά δεν επαναπαύομαι σε αυτό».



«Βιάστηκαν να πουν πως θα μεταφέρω την επιθεώρηση στο Πρωινό»
«Με το Μega συζητούσαμε αρχικά για ένα βραδινό show, το οποίο θα γίνει μόλις τελειώσω τις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη και εγκατασταθώ μόνιμα στην Αθήνα. Θα βγει γύρω στα Χριστούγεννα και θα είναι ένα show στο γνώριμο ύφος μου, με τα σκετς και τις μεταμφιέσεις. Πολλοί βιάστηκαν να πουν πως θα μεταφέρω την επιθεώρηση στην πρωινή ζώνη. Νομίζω, όμως, πως διαψεύστηκαν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν κάποια στιγμή χρειαστεί ένα σκετς στο Μega με Μία δεν θα γίνει».

«Με τη Φαίη και τον Γιώργο έχουμε περάσει πολύ καλά»
«Πέρσι, όταν πήγα καλεσμένος στον Γιώργο και στη Φαίη, περάσαμε πολύ καλά. Μάλιστα, χωρίς να έχω προετοιμαστεί, κάναμε κάτι φάρσες, πήρα δύο τηλέφωνα και έπεσε πολύ γέλιο. Μου λέει ο Γιώργος “τελικά, το ’χεις” και του λέω, με πολύ καλή διάθεση: “Τώρα το κατάλαβες;”. Δεν βλέπω κανέναν ως αντίπαλο. Είμαστε στον ίδιο χώρο, συναντιόμαστε χρόνια τώρα και του χρόνου μπορεί να μην είμαστε καν σε αντίπαλη ζώνη. Οι ηθοποιοί τυχαίνει κάποια στιγμή να βρεθούμε απέναντι σε άλλους συναδέλφους, σε τηλεοπτικές σειρές ή σε θέατρα. Αυτό τι σημαίνει; Ότι δεν θα λέμε “καλημέρα”; Έχει τύχει να παίζει παράστασή μου στον ΑΝΤ1 και ταυτόχρονα άλλη παράστασή μου στο Star. Τι να κάνω; Να μη μιλάω στον εαυτό μου; Το θέμα είναι να κάνεις τη δουλειά σου όσο καλύτερα μπορείς και ο κόσμος θα προτιμήσει να δει αυτό που του αρέσει».



«Την Έλενα δεν την επέβαλα»
«Η ανάθεση του Mega με Μία έγινε σε μένα. Το κανάλι στην αρχή δεν ήθελε να βάλει ένα ζευγάρι απέναντι από ένα άλλο, καθώς την ιδέα του ζευγαριού την είχαμε δει σε προηγούμενες εκδοχές. Από την άλλη, σε ό,τι κάνω, μου αρέσει να μοιράζω τους ρόλους όσο καλύτερα μπορώ για να εξυπηρετείται το αποτέλεσμα. Αν νιώθω πως κάποιος μπορεί να κάνει κάτι καλά και να του πηγαίνει, του το αναθέτω. Μου έκανε, λοιπόν, το Mega την πρόταση να αναλάβω το πρωινό και να προτείνω και κάποιους ανθρώπους. Όπως πρότεινα την Έλενα, πρότεινα και τον Στέλιο Κρητικό. Την Έλενα την πιστεύω, έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια πως μπορεί να σταθεί επάξια σε αυτό που της ζητάω κάθε φορά. Όμως, δεν επέβαλα κανέναν. Δεν είμαι άνθρωπος που θα επιβάλει ποτέ κάποιον, γιατί αυτό θα είναι πάντα ένα αγκάθι στη σχέση με το κανάλι και τους συνεργάτες μου. Η Έλενα μίλησε με τους ιθύνοντες, τους άρεσε από την κουβέντα και αποφάσισαν να είναι κι εκείνη μαζί μας. Κι επειδή ρωτούν “Αν ο Σεφερλής δεν ήθελε κάποιον, δεν θα το έλεγε;”, απαντώ πως θα το έλεγα. Αλλά για να μη θέλω κάποιον, θα πρέπει να τον έχω δοκιμάσει, να δω πως δεν μου ταιριάζει και μετά να πω την άποψή μου, χωρίς να σημαίνει πως έχω πάντα δίκιο. Δεν είμαι απόλυτος, ούτε πιστεύω πως ό,τι φτιάχνω είναι τέλειο και σωστό».



«Δεν ονειρευόμουν τίποτα απ’ όσα κάνω σήμερα»
«Ως παιδί, στην Κόρινθο, δεν ονειρευόμουν να κάνω τίποτα από αυτά που κάνω σήμερα. Μικρότερος δεν έβλεπα ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ούτε προσπαθούσα να μοιάσω σε κανέναν ηθοποιό. Δεν ονειρευόμουν να γίνω κάτι συγκεκριμένο, όχι γιατί ήμουν τεμπέλης, αλλά επειδή δεν είχα πάθος για κάποιο επάγγελμα. Ήμουν αριστούχος μαθητής και οι γονείς μου με προόριζαν για γιατρό ή δικηγόρο, αλλά αυτά τα επαγγέλματα δεν με γοήτευαν. Για εκείνους, που ήταν νερουλάδες, νερό πουλούσαν με βυτίο στην Κόρινθο, αυτό ήταν το όνειρο. Ήταν άνθρωποι της εργατιάς, δούλευαν ασταμάτητα, πέρασαν δύσκολα κι από αυτούς έχω πάρει, νομίζω, το γονίδιο της εργασιομανίας. Θέατρο έπαιζα από 8 ετών στις παραστάσεις στο σχολείο, αλλά και στο Θεατρικό Όμιλο Κορίνθου. Ήμουν πολύ κλειστό παιδί και μέσα από αυτό έβρισκα διέξοδο να εκφραστώ, αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως ήθελα να το κάνω επαγγελματικά. Για τα παιδιά στην επαρχία όλο αυτό φάνταζε πολύ μακρινό. Στις πανελλήνιες πέρασα ΣΕΛΕΤΕ Μηχανολογίας για να γίνω καθηγητής στα τεχνικά λύκεια, έτσι ήρθα στην Αθήνα, αλλά ήξερα πως δεν θα το ακολουθούσα. Δεν μπορούσα να με φανταστώ να κάνω μια δουλειά με συγκεκριμένο ωράριο. Επειδή ήμουν πάντα η ψυχή της παρέας και έκανα τα λογοπαίγνια που κάνω και σήμερα, φίλοι με παρότρυναν να πάω σε μια δραματική σχολή. Στη σχολή της Μαίρης Βογιατζή – Τράγκα, λοιπόν, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τα θεατρικά κείμενα. Εκεί, μου μπήκε το σαράκι. Το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν ο Καλιγούλας του Albert  Camus. Το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα, γιατί με είχε εντυπωσιάσει. Από τότε άρχισα να διαβάζω δεκάδες θεατρικά βιβλία».



«Υπήρχαν μέρες που δεν είχαμε λεφτά ούτε για το γάλα του Χάρη»
«Πριν μια 10ετία ήθελα να ξεφύγω από το καλλιτεχνικό αδιέξοδο που ζούσα, καθώς ήμουν σε παραγωγές που δεν με κάλυπταν αισθητικά και καλλιτεχνικά. Έτσι, πάλι με παρότρυνση φίλων, όταν έμαθα πως το Δελφινάριο θα έβγαινε σε πλειστηριασμό, αποφάσισα να το διεκδικήσω. Κάποιοι μου έλεγαν “Τι πας να κάνεις; Ξέχνα το”, αλλά θέλησα να ακολουθήσω το ένστικτό μου, γιατί σπάνια πέφτω έξω. Η Έλενα δεν ήταν 100% σίγουρη πως θα πετύχαινε το εγχείρημα, αλλά ήταν μαζί μου. Θυμάμαι πως το προηγούμενο βράδυ του πλειστηριασμού ήμασταν για παράσταση στο Βόλο, είχαμε και τον Χαρούλη μαζί μας, μωράκι μηνών. Μετά την παράσταση, φύγαμε κατευθείαν για να έρθουμε στην Αθήνα και να προλάβουμε τον πλειστηριασμό. Είχε χιονοθύελλα και κάναμε δεκαπέντε ώρες ταξίδι για να γυρίσουμε. Οδηγούσε η Έλενα – εγώ οδηγώ μόνο όταν είμαι μόνος μου στο αμάξι, διότι είναι πιο τυπική και της έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Έπειτα από μεγάλη ταλαιπωρία, φτάσαμε στην Αθήνα, πήγα στον πλειστηριασμό και κατάφερα να πάρω το Δελφινάριο. Όταν το πήρα, ήταν ερείπιο, γκρεμίστηκε όλο και το φτιάξαμε από την αρχή. Ζοριστήκαμε πολύ οικονομικά. Παίζαμε Τετάρτη με Κυριακή στην Αθήνα και Δευτέρα – Τρίτη επαρχία την ίδια παράσταση, για να μπορέσω να μαζέψω τα χρήματα, να καλύψω τις επιταγές και να δώσω πίσω τα δανεικά που είχαμε πάρει. Υπήρξαν στιγμές που απελπίστηκα, γιατί έβλεπα αδιέξοδο μπροστά και δεν είμαι και ο σούπερ κοινωνικός άνθρωπος που θα χτυπήσει πόρτες για οικονομική βοήθεια. Η Έλενα πάλι χτυπούσε πόρτες, κουδούνια κι έμπαινε και από το παράθυρο σε φίλους, γνωστούς, κουμπάρους. Όλοι τους ήταν στο πλευρό μας, γιατί ήξεραν τι άνθρωποι είμαστε. Υπήρχαν τότε μέρες που δεν είχαμε λεφτά ούτε για το γάλα του Χάρη».



«Για να με εκδικηθεί, με παντρεύτηκε»
«Την Έλενα την ήξερα ως ηθοποιό, αλλά είχε μια πολύ δυνατή φωνή που με εκνεύριζε. Όταν μου την πρότειναν σε μια παράσταση, το Happy End, που ο τίτλος του τελικά αποδείχθηκε σημαδιακός, είχα αρνηθεί να τη δω. Τελικά δεν βρήκα κάποια άλλη και την πήρα. Κι εκείνη μετά το έμαθε και για να με εκδικηθεί με παντρεύτηκε! Νομίζω πως ήταν γραφτό να γίνει. Όχι, δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Όταν γνωριστήκαμε, ήμασταν και οι δύο παντρεμένοι. Εκείνη την εποχή, στην ίδια παράσταση έπαιζε και η πρώην σύζυγός μου (σ.σ. Έλσα Μιχαλακοπούλου). Δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα δω ερωτικά τον άλλον, αν ξέρω πως είναι σε ένα γάμο. Δεν μου έχει συμβεί ποτέ. Από την πρώτη μέρα, υπήρχε μια συμπάθεια, αλλά τους συνεργάτες τις περισσότερες φορές τούς κερδίζω με το χιούμορ μου. Στην πορεία χωρίσαμε και οι δύο και ξανασυναντηθήκαμε στην επόμενη δουλειά, τον Ηλία του 16ου. Στην αρχή βγαίναμε σαν φίλοι, λέγαμε τα δικά μας, ενώ είχαν πια τελειώσει οριστικά οι παλιές μας σχέσεις. Εκεί εμφανίστηκε το ερωτικό στοιχείο. Συνειδητοποίησα πως μου άρεσε να είμαι με αυτή τη γυναίκα, περνούσα καλά, με ανέβαζε ψυχολογικά. Ήμασταν και οι δύο μετά από δύσκολες σχέσεις και ήταν σαν να ξαναζούσαμε την εφηβεία μας. Βγαίναμε στα κλαμπ, χορεύαμε, γελούσαμε. Κι όλο αυτό μας έκανε πολύ δημιουργικούς στη δουλειά. Πηγαίναμε στην παράσταση και πετούσαμε».

«Αν δεν ήθελα το μωρό, η Έλενα δεν θα το κρατούσε»
«Το μωρό ήρθε ξαφνικά, στους εννέα μήνες που ήμασταν μαζί. Η Έλενα δεν ήξερε πώς να μου το πει. Είχε αποφασίσει πως, αν δεν το ήθελα, δεν θα το κρατούσε. Όταν μου το είπε, χάρηκα! Ήταν ένα μωρό που μας το έστειλε ο Θεός και έμελλε να γίνει η ευτυχία της ζωής μας. Θεωρητικά, θέλαμε να κάνουμε κι άλλο παιδί, αλλά δεν το επιδιώξαμε. Μετά τη γέννηση του Χάρη, ήθελα η Έλενα να ξαναμπεί γρήγορα στη δουλειά, διότι άκουγα από γνωστούς για τις γυναίκες τους, που μετά από το πρώτο παιδί κλείνονται στο σπίτι και νιώθουν δυσάρεστα. Ήθελα να ξαναπεράσουμε μαζί όμορφες στιγμές στη σκηνή. Όλο αυτό μας παρέσυρε και πέρασαν τα χρόνια».

«Με ρωτούσαν “Θα το πάρεις το κορίτσι;”»
«Την πρόταση γάμου την είχα προσχεδιάσει με τη Βίκυ Χατζηβασιλείου και τους συνεργάτες της στο Πάμε Πακέτο. Για χρόνια ήμουν σε μια διαδικασία να απολογούμαι στον κόσμο που μας αγαπούσε και ρωτούσε επίμονα “Πότε θα το πάρεις το κορίτσι;”. Έτσι, όταν το αποφάσισα, θεώρησα πως ήταν δίκαιο και για την Έλενα και για τον κόσμο που το ζητούσε τόσο πολύ να το μοιραστούμε μαζί τους. Επειδή στην προσωπική μου ζωή δεν είμαι αυθόρμητος, μπήκα πάλι σε ένα ρόλο, αυτόν του γαμπρού, και δεν δίστασα να εκφράσω την αγάπη μου μπροστά σε τόσες χιλιάδες κόσμο».

«Ο Χάρης στο γήπεδο λειτουργεί όπως εγώ στην παράσταση»
«Κάνω τα πάντα για να έχω χρόνο με το παιδί. Θα πάμε για μπάλα και θα τον δω να παίζει σε αγώνες. Όταν είμαι εκεί, μεταμορφώνεται. Οι άλλοι πατεράδες μού λένε “Μα τι του δίνεις;”. Λέω “Τίποτα, απλά ήρθα”. Ο Χάρης στο γήπεδο λειτουργεί όπως εγώ στην παράσταση: Σαν ταύρος που βγήκε στην αρένα. Πλέον δεν θέλει να γίνει ηθοποιός. Όταν ήταν 3-4 χρόνων, ερχόταν στο θέατρο, μάθαινε σχεδόν απέξω την παράσταση και μετά παίζαμε πολλά νούμερα στο σπίτι. Τώρα θα έρθει μόνο στην πρεμιέρα. Προτιμά να παίξουμε Play Station παρά θεατρικό. Έχει πάθος με την μπάλα».

«Το να βγει μια φωτογραφία ο γιος μας δεν νιώθω πως του κάνει κακό»
«Βλέπω συναδέλφους που δεν θέλουν ο κόσμος να βλέπει τα παιδιά τους σε δημοσιεύματα, απαγορεύουν τις φωτογραφίες ή βάζουν μωσαϊκό στα πρόσωπά τους. Εγώ θεωρώ πως ένα παιδί, βλέποντας τον εαυτό του με μωσαϊκό στο πρόσωπο, αισθάνεται περίεργα. Γιατί να μην πρέπει να φαίνεται το πρόσωπό του; Το να βγει φωτογραφία μαζί μας μια στο τόσο δεν ένιωσα ποτέ πως του κάνει κακό ή τον εκθέτει. Εξάλλου, στην καθημερινότητά μας δεν νιώθουμε κάποιοι. Δεν είμαστε κάτι διαφορετικό από τους άλλους ανθρώπους, απλά κάνουμε μια δουλειά που έχει δημοσιότητα. Ούτε ο ίδιος ο Χάρης το κουβαλάει πως είναι παιδί δύο γνωστών προσώπων».

«Κανείς στην Ελλάδα δεν μπορεί να μου εξηγήσει τι είναι ποιότητα»
«Έχω μάθει να αντέχω, αλλά με πικραίνουν ορισμένα πράγματα, γιατί καταλαβαίνω το μέγεθος της κακίας που υπάρχει στον κόσμο. Επιβεβαιώνεται αυτό που είχε πει κάποτε ο Χριστόδουλος: Στην Ελλάδα, όταν βλέπουμε να βγάζει πολύ γάλα η κατσίκα του γείτονα, δεν ζητάμε μια ίδια, αλλά να του ψοφήσει. Αυτό με ενοχλεί και στο θέατρο. Πολλές από τις παραγωγές που κάνω έχουν πολύ κόσμο. Κάποιοι, όμως, δεν μπαίνουν στη διαδικασία να έρθουν να δουν γιατί έρχεται όλος αυτός ο κόσμος. Μένουν από μακριά και λένε: “Mα γιατί πάει καλά αυτό το πράγμα;”. Αν δεν το έχεις δει, πώς έχεις άποψη; Έχω εισπράξει σνομπισμό, αλλά δεν θα πω από “ποιοτικούς”, γιατί κανείς στην Ελλάδα δεν μπορεί να μου εξηγήσει τι είναι ποιότητα. Η κριτική που είχε γράψει πριν από κάποια χρόνια ο Κώστας Γεωργουσόπουλος με έκανε να νιώσω δικαίωση, όχι από τον κόσμο, αλλά από τους ανθρώπους του χώρου. Μετά από αυτό, παρατήρησα αλλαγή συμπεριφοράς από κάποιους. Πρόσωπα που δεν έρχονταν ποτέ πριν ξεκίνησαν να βλέπουν παραστάσεις μου. Υπήρξε μια απενοχοποίηση. Όταν, μετά από καιρό, συνάντησα τον Γεωργουσόπουλο σε μια παράσταση, τον ευχαρίστησα για όσα έγραψε για μένα. Ντρεπόμουν, γιατί δεν τον ήξερα τον άνθρωπο».



«Η Επίδαυρος θα ήταν ένα βήμα,  αλλά όχι η καταξίωση»
«Με ρωτάς αν θα ήθελα να παίξω Αριστοφάνη στην Επίδαυρο. Θα ήταν ακόμα ένα βήμα, αλλά όχι η καταξίωση. Μου αρέσει ο Αριστοφάνης και νιώθω πως μπορώ να αντεπεξέλθω σε αριστοφανικούς ρόλους. Ο αξέχαστος Θύμιος Καρακατσάνης, ένας άνθρωπος που έπαιζε τον Αριστοφάνη στα δάχτυλα, μου είχε πει: “Εσύ πρέπει να κάνεις Αριστοφάνη. Έχεις το ταμπεραμέντο”. Πιστεύω πως θα έρθει κόσμος από όλη την Ελλάδα για να δει τον Σεφερλή σε έναν τέτοιο ρόλο. Θα είναι μια γιορτή για όσους με ακολουθούν το να πάνε στην Επίδαυρο, που μπορεί να μην έχουν ξαναπάει ποτέ, να δουν μια παράσταση με εμένα. Θα ήταν μια πρόκληση».

«Όποιος θέλει να ακουστεί πετάει  το όνομα “Σεφερλής”»
«Στενοχωρήθηκα με αυτό που έγινε με τη φάρσα για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι γιατί άγχωσα το ηλικιωμένο ζευγάρι. Αν και η αλήθεια είναι πως δεν είχα καλή “επιστροφή” και δεν άκουγα καλά τι έλεγαν, κάτι που δεν το έχω ξαναπεί. Δεν το λέω σαν δικαιολογία. Ό,τι είπα το είπα με χιούμορ και όχι με σκοπό να τους στενοχωρήσω και να τους ταράξω. Ζήτησα συγνώμη με όλη μου την καρδιά και όχι επειδή φοβήθηκα τις μηνύσεις. Ο δεύτερος λόγος που στενοχωρήθηκα, όμως, είναι πως μετά από τόσα χρόνια που γίνονται φάρσες, και μάλιστα πολύ χειρότερες από αυτές που έκανα εγώ, κανένας φορέας δεν είχε δείξει τέτοια ευαισθησία. Αν αυτό είχε συμβεί σε μια εκπομπή που δεν σημειώνει τόσο μεγάλη επιτυχία, δεν πιστεύω πως θα υπήρχε όλη αυτή η αντίδραση. Είναι κάτι που δεν το λέω εγώ, ειπώθηκε μετά σε εκπομπές και γράφτηκε στο Internet. Ειδικά όταν ακούστηκε πάλι το “Μήνυση στον Σεφερλή” για το θέμα με την τεχνητή γονιμοποίηση των σκύλων που έκανε ο Χρήστος Νέζος. Άρχισαν πια να λένε: “Έμεινα από τσιγάρα; Θα κάνω μήνυση στον Σεφερλή”. Όταν κάτι έχει τόσο μεγάλη απήχηση, φέρνει και ακραίες αντιδράσεις. Κάποιοι δεν μπορούσαν να διαχειριστούν όλο αυτό που συνέβη τις πρώτες μέρες και ήθελαν με κάποιον τρόπο να το χτυπήσουν. Όμως, όλη αυτή την ευθιξία θα ήθελα να τη δείξουν και σε άλλες, πραγματικά σοβαρές, καταστάσεις που ζούμε καθημερινά, όχι μόνο σε φάρσες. Αυτή η στοχοποίηση, που όποιος θέλει να ακουστεί πετάει το όνομα “Σεφερλής”, με ενοχλεί».