Σε σύνολο 31.500 αλλοδαπών γιατρών που εργάζονται σε νοσοκομεία της Γερμανίας, οι 2.500 είναι Έλληνες, αριθμός που δίνει στη χώρα μας τη 2η θέση με τους «γκασταρμπάιτερ» λειτουργούς του Ιπποκράτη.
Σύμφωνα με στοιχεία του Bloomberg, την «αρνητική» πρωτιά κατέχει η Ρουμανία με 3.215 γιατρούς και στην τρίτη θέση βρίσκεται η Αυστρία με 2.189. Συνολικά, την τελευταία πενταετία έχουν μεταναστεύσει από την Ελλάδα περί τους 7.300 γιατρούς -μόνο από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών, το μεγαλύτερο της χώρας, κατευθυνόμενοι κυρίως στη Βρετανία, τη Γερμανία και τη Σουηδία.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΙΣΑ, κ. Γιώργο Πατούλη, «το πρωτοφανές αυτό κύμα ιατρικής μετανάστευσης παρασέρνει πλέον και εκατοντάδες ειδικευμένους ιατρούς, που αναζητούν εργασία και όχι απλώς θέση για ειδικότητα».
Τι λένε δύο Έλληνες γιατρούς που βρίσκονται στη Γερμανία και κατέγραψε τους λόγους για τους οποίους επέλεξαν τη χώρα, αλλά και την σκληρή νοσοκομειακή καθημερινότητά τους.
Γιώργος Καρκατζούλης, ειδικευόμενος ΩΡΛ στο νοσοκομείο Alfried Krupp Krankenhaus του Ντίσελντορφ
Ο 36χρονος Γιώργος Καρκατζούλης ζει κι εργάζεται στη Γερμανία από το 2009. Είναι ένας από τους μόλις 750 Έλληνες γιατρούς που άφησαν τη χώρα μας εκείνη τη χρονιά, περισσότερο από επιλογή και όχι εξ ανάγκης.
«Ήμουν ειδικευόμενος ΩΡΛ στο νοσοκομείο Καλαμάτας. Ο διευθυντής μου συνήθιζε να λέει ότι ένας καλός ΩΡΛ πρέπει να έχει εκπαιδευτεί οπωσδήποτε και στη Γερμανία. Σκέφτηκα απλά "γιατί όχι;"» λέει, μιλώντας μας για τους λόγους που τον οδήγησαν στη βόρεια Ευρώπη πριν από πέντε χρόνια.
Ζώντας την κρίση εξ αποστάσεως
Και παρότι ήταν απών από την Ελλάδα της κρίσης, την βίωσε με τον πιο «ζωντανό» τρόπο: είδε τους συναδέλφους του, ειδικευόμενους, αλλά και ειδικευμένους γιατρούς, να φτάνουν κατά εκατοντάδες στα «ορθάνοιχτα» γερμανικά νοσοκομεία και να αρπάζουν τις ευκαιρίες που τους στερούσε η Ελλάδα.
«Η ιατρική ειδίκευση σε μια ξένη χώρα είναι πολύ δύσκολη, πολύ σκληρή ιδίως τα πρώτα χρόνια. Θεωρώ πως ο βαθμός δυσκολίας πολλαπλασιάζεται, εάν δεν πρόκειται για επιλογή, αλλά για μονόδρομο, όπως συνέβη με πολλούς Έλληνες γιατρούς» λέει.
Παραθέτει, δε, τους λόγους που ανέβασαν πολύ το δικό του πήχη δυσκολίας: «Δεν γνώριζα τη γλώσσα, οπότε παρακολούθησα εντατικά μαθήματα για την απόκτηση του βασικού πτυχίου, δεν γνώριζα το σύστημα υγείας, έπρεπε να αποδεχτώ ότι ήμουν ένας γκασταρμπάιτερ για τους Γερμανούς συναδέλφους μου, αλλά και για τους ασθενείς, έπρεπε να προσπαθήσω να αποδείξω ότι αξίζω και στους ασθενείς και στο νοσοκομείο ότι είμαι γιατρός και μάλιστα ένας καλός Έλληνας γιατρός».
Χειρουργική επέμβαση και... πριμ
Από το 2011 εργάζεται στο νοσοκομείο Alfried Krupp Krankenhaus, ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία του κρατιδίου του Ντίσελντορφ. Η κλινική, στην οποία είναι ειδικευόμενος έχει 60 κλίνες, ένα διευθυντή και 12 γιατρούς, ειδικευμένους και ειδικευόμενους.
«Εργάζομαι κάθε μέρα τουλάχιστον δέκα ώρες. Θεωρητικά έχω οκτάωρο, αλλά στην πράξη κανείς ειδικευόμενος δεν διανοείται να φύγει, εάν δεν συμπληρώσει 10ωρο. Το νόμιμο ωράριο είναι 40 ώρες την εβδομάδα συν δύο εφημερίες. Την επομένη κάθε εφημερίας όμως ο γιατρός δεν εργάζεται, έχει ρεπό -κάτι πρωτόγνωρο στην αρχή για τους Έλληνες γιατρούς που έρχονται με ρεκόρ 36 ωρών εφημερίας στο νοσοκομείο» λέει.
Ο καθαρός μισθός του τον πρώτο χρόνο ως ειδικευόμενου ήταν 2.300 ευρώ το μήνα, χωρίς να υπολογίζονται οι εφημερίες -πληρώνονται με την ώρα. Πλέον, ο μισθός του ανέρχεται στα 5.000 ευρώ το μήνα, καθαρά και χωρίς εφημερίες.
«Κάθε νοσοκομείο είναι μια μικρή ιδιωτική επιχείρηση που θέλει πελάτες γιατί θέλει και έσοδα. Η σύνδεση της εργασίας μας με την αποδοτικότητά μας είναι σαφής και ξεκάθαρη από την πρώτη στιγμή της συνέντευξης. Ο μισθός μου ανέβηκε, διότι η κλινική έχει καλές επιδόσεις. Πραγματοποιούμε 6.000 επεμβάσεις το χρόνο, που είναι υψηλός αριθμός. Το νοσοκομείο δίνει μπόνους και στο διευθυντή και σε μας. Προσωπικά, εκτιμώ τα χρήματα που παίρνω, ιδίως αν σκεφτώ πόσα παίρνουν οι συνάδελφοί μου στο ΕΣΥ. Ωστόσο, αυτά τα πέντε χρόνια άξιζαν για την κλινική εμπειρία, τη γνώση και την εκπαίδευση που απέκτησα» λέει ο κ. Καρκατζούλης.
Με το βλέμμα στραμμένο στην Ελλάδα
Με αυτά τα εφόδια πλέον, ο Μεσσήνιος γιατρός δρομολογεί την επιστροφή του στην Ελλάδα, το ερχόμενο έτος που ολοκληρώνει την ειδικότητα. Η απόφασή του ξενίζει όχι μόνο τους Έλληνες συγγενείς και φίλους του, που αδυνατούν να καταλάβουν «γιατί θέλω να επιστρέψω» αλλά και τους Γερμανούς.
«Οι συνάδελφοί μου προσπαθούν να καταλάβουν, αλλά μάταια...» λέει γελώντας. Πάντως, παραδέχεται πως υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελαν όχι να καταλάβουν, αλλά ούτε και να τον ακούσουν, «όπως όταν κυκλοφορούσαν τα πρωτοσέλιδα της BILD με προσβλητικά σχόλια για τους τεμπέληδες Έλληνες, τους κλέφτες Έλληνες, τους Έλληνες που μας χρωστάνε λεφτά και τους πληρώνουμε».
Το κλίμα έχει αλλάξει τώρα, εκτιμά, κάτι που αποδίδει και στον προσωπικό μόχθο και αγώνα που καταβάλλει κάθε ένας από τους χιλιάδες Έλληνες γιατρούς και οι οποίοι απεικονίζουν ζωντανά την εικόνα μιας άλλης Ελλάδας στο εξωτερικό, ανατρέποντας μελανά στερεότυπα με την επιστημοσύνη, την εργατικότητα, την ικανότητα τους.
Ηρώ Ζάχου, ειδικευόμενη παθολόγος στο νοσοκομείο Klinikum Duisburg
Η 27χρονη Ηρώ Ζάχου βρίσκεται τους τελευταίους οκτώ μήνες ως ειδικευόμενη γιατρός στη Γερμανία -εκπαιδεύεται στην παθολογία στο νοσοκομείο Klinikum Duisburg. «Δεν είχα άλλη επιλογή από το επιλέξω μια ευρωπαϊκή χώρα για ειδικότητα» λέει στο η νεαρή γιατρός.
Αποφοίτησε από την Ιατρική σχολή Πάτρας το καλοκαίρι του 2012 -θέση για ειδικότητα στη δερματολογία που αποτελεί το ζητούμενο γι' αυτήν «ανοίγει» σε ελληνικό νοσοκομείο το 2018. Η φυγή είναι διέξοδος και μονόδρομος για την Ηρώ Ζάχου όπως και για εκατοντάδες Έλληνες γιατρούς.
«Σεπτέμβριο του 2012 άρχισα εντατικά μαθήματα γερμανικής για να πάρω το πρώτο πτυχίο, όπως κι έγινε μέσα σε έξι μήνες, στη συνέχεια ζήτησα κι έλαβα άδεια άσκησης επαγγέλματος από τη Γερμανία και ξεκίνησα την αποστολή αιτήσεων» περιγράφει τη διαδικασία που ακολούθησε.
Τον Φεβρουάριο του 2013 η κυρία Ζάχου γίνεται δεκτή στο νοσοκομείο του Klinikum Duisburg.
Εφημερία με δέκα ασθενείς
«Έπεσα στα βαθιά» παραδέχεται, «αλλά το προτιμώ από την απραξία». Το ωράριο της είναι κάθε μέρα δεκάωρο -παρότι η σύμβαση που υπέγραψε προβλέπει 40 ώρες την εβδομάδα- συν δυο εφημερίες. Ο μισθός της είναι 2.300 ευρώ το μήνα χωρίς τις εφημερίες.
«Τα καθήκοντά μου είναι πολλά, πολύ περισσότερα σε σχέση με αυτά που γνώριζα από την πρακτική μου ως γιατρός σε ελληνικό νοσοκομείο. Πρέπει να βρίσκομαι στο νοσοκομείο στις 8 πμ. Το πρόγραμμα ξεκινά με σύσκεψη του τμήματος, ενημέρωση για τα περιστατικά, οδηγίες του διευθυντή. Πριν την επίσκεψη στους θαλάμους κάνουμε όποιες εργασίες αφορούν τους ασθενείς, όπως αιμοληψίες, αλλαγές κ.ά. εργασίες που στην Ελλάδα γίνονται από νοσηλευτές. Μετά την επίσκεψη στους ασθενείς γίνεται πάλι σύσκεψη. Ακολουθεί πρόγραμμα μελέτης, έχουμε επίσης πολλή δουλειά για τη συμπλήρωση του ιατρικού φακέλου του ασθενή. Πρέπει να αναγράφεται για ποιο λόγο νοσηλεύεται, τι συμπτώματα είχε, σε ποιες εξετάσεις υποβλήθηκε, ποια θεραπεία ακολουθεί και γιατί κοκ. Το εξιτήριο κάθε ασθενή είναι μια πολυσέλιδη αναφορά που αποστέλλεται ηλεκτρονικά στον οικογενειακό γιατρό που τον παρακολουθεί» εξηγεί.
Στις εφημερίες της, η κυρία Ζάχου έχει την ευθύνη για όλο τον Παθολογικό τομέα, δηλαδή για καρδιολογικά, πνευμονολογικά, ογκολογικά, γηριατρικά και γαστρεντερολογικά περιστατικά. Ο επιμελητής γιατρός είναι σε ετοιμότητα από το σπίτι του και τον καλούν όταν προκύψει μη διαχειρίσιμο πρόβλημα.
«Φαίνεται πολύ αγχωτικό αλλά υπάρχει μια σημαντική διαφορά σε σχέση με τις εφημερίες στο ΕΣΥ. Οι ασθενείς που προέρχονται είναι λίγοι και είναι πράγματι επείγοντα περιστατικά» λέει, κι αναφέρει ότι στην πιο πρόσφατη εφημερία της είδε δέκα ασθενείς!
Εργασία και μπόνους αποδοτικότητας
Η απόδοση της είναι συνδεδεμένη με την αμοιβή της -ξέρει ότι η εργατικότητα και η σωστή διαχείριση περιστατικών ανταμείβεται. Όπως και ότι θα την επιπλήξουν αν συνταγογραφήσει εξέταση ή φάρμακο χωρίς να τεκμηριώνει την απόφαση της εγγράφως.
«Τα δημόσια νοσοκομεία λειτουργούν όπως οι ιδιωτικές Μονάδες Υγείας» λέει. Η σύμβαση της τελειώνει σε λίγους ξένες και πρέπει να αναζητήσει άλλο νοσοκομείο. Θα ήθελε να μείνει στο Ντίσελντορφ, αλλά δεν είναι εύκολο: «τις καλές θέσεις τις κυνηγούν όλοι, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, ίσως επιχειρήσω να βρω θέση στην ειδικότητα μου έστω σε κάποια περιοχή που δεν είναι πρώτης επιλογής, πχ στην πρώην ανατολική Γερμανία ή σε κάποια νησιά της βόρειας θάλασσας, και μετά να διεκδικήσω θέση σε καλύτερο νοσοκομείο».Πάντως, μέχρι το 2018, χρονολογία που θα άνοιγε θέση ειδικευομένου στο ΕΣΥ, θα έχει ολοκληρώσει την ειδικότητά της και θα σχεδιάζει το επόμενο βήμα της στην ιατρική σταδιοδρομία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου