και εξηγεί γιατί ένα ταγμένο στις τέχνες members club -όπως το δικό του- δεν αποτελεί συνώνυμο της μασονικής στοάς
Αν δεν ήταν club, θα μπορούσε να είναι γκαλερί. Ναι, το «Salon de Bricolage» με το εστέτ γαλλικό όνομα, τη νεοϋορκέζικη αισθητική, την ιταλική φινέτσα και την έντονη αίσθηση της πατροπαράδοτης, καλώς εννοούμενης και ίσως εσχάτως ξεχασμένης ελληνικής φιλοξενίας είναι ίσως το πιο παρεξηγημένο «μεταρρυθμιστικό έργο πολιτιστικής αναβάθμισης ιδιωτικής πρωτοβουλίας», για να δανειστούμε την ορολογία από τον στίβο της πολιτικής, που φαίνεται να έχει καταπιεί κάθε άλλη έκφανση του κοινωνικού βίου μας τα τελευταία χρόνια και συνεχίζει με αυξανόμενη λαιμαργία. «Οταν αποφάσισα να δημιουργήσω το “Salon de Bricolage” ως μια κλειστή λέσχη μελών, ήταν γιατί με ενοχλούσε η ηθική ισοπέδωση που επικρατούσε και η νοοτροπία των μπουζουκοτραφών Νεοελλήνων τού ξέρεις-ποιος-είμαι-εγώ και τού έχω-χρήμα-μπαίνω-οπουδήποτε. Εδώ το ζητούμενο δεν είναι να έχεις χρήμα», μου εξηγεί ο Χρύσανθος Πανάς, ιδιοκτήτης της λέσχης αλλά και της θερινής όασης του «Island».
Αλλωστε, όντας και ο ίδιος μέλος του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης από μικρός, η ιδέα ενός club όπου θα συγκέντρωνε ανθρώπους με κοινές ανησυχίες και ενδιαφέροντα του φαινόταν κάτι παραπάνω από οικεία. Στη δική του περίπτωση, εκεί θα διοχέτευε με περισσότερη ορμή και έμπρακτα την αγάπη του για τα εικαστικά, τη λογοτεχνία, τις τέχνες εν γένει.
το διαμέρισμα
Μιλάμε για έναν έφηβο ο οποίος με το πρώτο του χαρτζιλίκι αγόρασε ένα έργο τέχνης του Χρήστου Θεοφίλη - το πρώτο της αξιόλογης συλλογής του, κομμάτια της οποίας κοσμούν και τους τοίχους του «Salon de Bricolage». Λίγα χρόνια αργότερα, όταν μαζί με τον αδελφό του Σπύρο έστησαν το «Island», έβαλαν τον Βασίλη Φωτόπουλο -δις τιμημένο με Oσκαρ σκηνογραφίας- να τους σχεδιάσει το μενού. «Οταν έχεις ένα εστιατόριο, το βασικό μέλημά σου είναι να παρέχει καλό φαγητό. Με το “Salon de Bricolage” θέλω να πάω ένα βήμα παραπέρα και να προσφέρω τροφή όχι μόνο για το σώμα αλλά και για το πνεύμα», διευκρινίζει και συνεχίζει με ένα παράπονο: «Με ενοχλεί να χαρακτηρίζουν τη λέσχη “λέσχη των πλουσίων”. Εμείς είμαστε καθαρά art oriented. Εχουμε πρόγραμμα διαφόρων πολιτιστικών events, συνεργαζόμαστε με μουσεία για prive ξεναγήσεις, φιλοξενούμε performances, διοργανώνουμε παρουσιάσεις βιβλίων. Θέλω να βλέπω το “Bricolage” ως κοιτίδα δημιουργικότητας», λέει και το αποδεικνύει όχι μόνο με λόγια όταν, μεταξύ άλλων, μου αναφέρει πως είναι φοιτητής για τρίτη φορά στη ζωή του, αυτή τη φορά κάνοντας μεταπτυχιακό στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο. «Φυσικά και υπάρχει και το networking μεταξύ των μελών», διευκρινίζει, «αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουμε απορρίψει ανθρώπους οι οποίοι μπορεί να έχουν χρήμα αλλά όχι το κατάλληλο επίπεδο. Θυμάμαι ένα περιστατικό με κάποιον που είχε κλοτσήσει την πόρτα και είχε σπάσει το τζάμι γιατί του εξηγούσαμε και δεν μπορούσε να καταλάβει ότι πρόκειται για κλειστό club όπου χρειάζεσαι κάρτα μέλους για να μπεις. Κλασικός ισοπεδωτικός Ελληνάρας, από τους ανθρώπους που δεν σέβονται. Εξάλλου, τα events πολιτιστικού χαρακτήρα είναι τόσα και με τέτοια συχνότητα στη λέσχη που από μόνα τους αποθαρρύνουν κάποιον που ενδιαφέρεται μόνο για τις σαμπάνιες. Δεν είμαστε ρατσιστές. Σαφέστατα είναι ένα μέρος ελιτισμού. Αλλά ελιτισμού του πολιτισμού και όχι του χρήματος. Επιμένω σε αυτό. Δεν θέλω να κατηγορώ τα μπουζούκια αλλά η Ελλάδα σε κάποιο σημείο ξέφυγε. Πλέον εγώ στοχεύω στην ποιότητα. Οσο για εκείνους που μιλάνε για τους γόνους από τα βόρεια προάστια, ναι, έχουμε και -κάποιους- γόνους καλών οικογενειών οι οποίοι ταυτόχρονα είναι καλλιεργημένοι, μορφωμένοι, πολυεπίπεδοι. Αλίμονο εάν εξαντλούμε τη σκιαγράφηση ενός ανθρώπου με την έκφραση “γόνος εύπορης οικογένειας”. Δεν υπήρξαν άνθρωποι που έχουν αφήσει το στίγμα τους στον πολιτισμό που ήταν από αστικές οικογένειες; Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Το θέμα είναι τι παράγεις. Και αυτοί είναι που συνεισφέρουν τα μέγιστα στα fund-raising events που κάνουμε κατά καιρούς για την ενίσχυση της προώθησης διάφορων σκοπών. Οπως το βραβείο που θα προσπαθήσουμε να θεσπίσουμε ως λέσχη από φέτος: ένα βραβείο -σαν υποτροφία- σε έναν τελειόφοιτο της Σχολής Καλών Τεχνών για μεταπτυχιακές σπουδές. Η επιλογή του θα γίνεται με τη βοήθεια των καθηγητών του στο τελευταίο έτος και μιας ομάδας ειδικών. Και φυσικά θα προβάλλουμε τη δουλειά του και θα παρακολουθούμε την πορεία του. Ο φοιτητής θα μας ενημερώνει για ποια σχολή ενδιαφέρεται και εμείς θα καλύπτουμε μέρος των διδάκτρων», αποσαφηνίζει.
η κουζίνα
«Κατά καιρούς έχω δυσαρεστηθεί από τα media που δεν ήθελαν να καταλάβουν τη δημιουργική πλευρά αυτού του concept», εξομολογείται και συνεχίζει: «Λέω “γιατί οι Ελληνες να είμαστε τόσο στενόμυαλοι;". Η χώρα δεν θα πάει μπροστά μόνο με τις πολιτικές αποφάσεις. Χρειάζεται και ιδιωτική πρωτοβουλία. Μην κοροϊδευόμαστε. Δεν ζούμε σε χώρα του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού! Μαζί με την οικονομική υπάρχει και βαθιά πολιτισμική κρίση και εμείς βοηθάμε προς αυτή την κατεύθυνση. Τι θα πρέπει να κάνουμε, δηλαδή, επειδή υπάρχει κρίση; Αν ήθελα να βγάλω λεφτά αυτή την εποχή, δεν θα πήγαινα να φτιάξω κάτι κλειστό, αλλά ένα κοσμικό εστιατόριο μαζικής προσέλευσης. Ξέρω πώς να το κάνω. Αλλά επέλεξα κάτι άλλο. Εμείς εδώ αποδομούμε την κοσμικότητα. Ακόμη και το “Island” που είναι πιο κοσμικό, κάθε χρόνο προσπαθώ να το αναβαθμίζω. Βάλαμε τη Βουλιαγμένη στον παγκόσμιο χάρτη. Και θέλω να κάνω το ίδιο και για την Αθήνα. Γι’ αυτό προχωρήσαμε και στις αδελφοποιήσεις (affiliations) με δύο από τα πιο γνωστά art oriented clubs του Λονδίνου. Αυτό σημαίνει ότι με την κάρτα μέλους του “Salon de Bricolage” κάθε μέλος μας μπορεί να μπαίνει τόσο στο “The Arts Club” όσο και στο “The Hospital Club” του Πολ Αλεν της Microsoft. Κι φυσικά κάθε μέλος των λονδρέζικων clubs μπορεί να έρχεται σε μας και να γνωρίζει μια άλλη πλευρά του κέντρου της Αθήνας. Εχουμε ήδη πολλά ξένα μέλη που αποζητούν το privacy της λέσχης. Πρέσβεις που θέλουν να κάνουν ένα δείπνο εκτός πρεσβείας. Ετσι γεννήθηκε και η ιδέα των διαμερισμάτων που λειτουργούν ακριβώς πάνω από τη λέσχη ως ξενοδοχείο για τα μέλη (για ένα corporate dinner ή μια mini έκθεση, π.χ., κοσμημάτων) ή για φίλους μελών μας που επισκέπτονται την Αθήνα και θέλουν κάτι πιο “ζεστό” από ένα ξενοδοχείο». Τελικά, όταν ο Χρύσανθος λέει πως αντιλαμβάνεται το «Salon de Bricolage» ως «home away from home» για τα μέλη του, το εννοεί σχεδόν κυριολεκτικά.
το εστιατόριο
το lounge
O Xρύσανθος Πανάς, ιδιοκτήτης και εμπνευστής του concept club «Salon de Bricolage»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου