Θύμα του κυνηγιού και της συρρίκνωσης των βιοτόπων το τσακάλι

Ένας μεγάλος θηρευτής κινδυνεύει να περάσει στο παρελθόν
Αποτελεί ένα από τα πλέον παρεξηγημένα ζώα μετά από το λύκο, όχι μόνο στη χώρα μας
αλλά παγκοσμίως. Αν και ο χαρακτηρισμός ενός ανθρώπου με το όνομα του συγκεκριμένου ζώου υποδηλώνει άτομο ιδιαίτερης εξυπνάδας και ευφυΐας, παρόλα αυτά έχει κατηγορηθεί για πολύ περισσότερα απ’ όσα στην πραγματικότητα ευθύνεται και έχει κυνηγηθεί έντονα ως «επιβλαβές είδος» μέχρι το 1990.

Το ζώο αυτό είναι το τσακάλι, ο μεγαλύτερος χερσαίος θηρευτής που υπάρχει στην Πελοπόννησο. Το τσακάλι εξαπλώνεται σε περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας και στη Σάμο, με την τωρινή κατανομή του να αποτελεί μικρό τμήμα της παλαιότερης κατανομής του στον Ελλαδικό χώρο, ελέω κυνηγίου.

Μοιάζει με σκύλο ή μικρό λύκο, αλλά είναι πιο λεπτόσωμο ζώο και με μακρύτερα αυτιά, με μήκος σώματος μέχρι και  μέχρι και 15 κιλά. Διαβιεί σε ελώδεις/ βαλτώδεις περιοχές, δάση, αγροτικές, ακόμα και περιαστικές περιοχές.

Είναι δειλό και ανθρωπόφοβο ζώο και για το λόγο αυτό έχει υιοθετήσει κυρίως νυχτερινό τρόπο ζωής.

Η παρουσία του γίνεται αντιληπτή κυρίως από το χαρακτηριστικό ουρλιαχτό του. Δημιουργεί κοινωνικές ομάδες αλλά απαντάται και μονήρες. Παρότι ανήκει στην Τάξη των «σαρκόφαγων», δεν είναι αποκλειστικά σαρκοφάγο ζώο. Μεγάλο μέρος της τροφής του αποτελεί η φυτική ύλη, ενώ περισσότερο χαρακτηρίζεται ως καιροσκόπος παρά ως ενεργός θηρευτής.

Αν και δεν χαρακτηρίζεται πλέον ως «επιβλαβές είδος», παρόλα αυτά ακόμα δεν προστατεύεται σε εθνικό επίπεδο. Παρομοίως και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η προστασία του είναι «χαλαρή» καθώς περιλαμβάνεται στους καταλόγους ορισμένων συμβάσεων. Το τσακάλι επιτελεί ένα σημαντικότατο οικολογικό ρόλο στα οικοσυστήματα που διαβιεί, ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο.

Όντας ο μεγαλύτερος χερσαίος θηρευτής, «ρυθμίζει» τους πληθυσμούς των τρωκτικών και ερπετών, ενώ ως πτωματοφάγο ζώο καθαρίζει τη φύση από εστίες μολύνσεων. Η μεγάλη προσαρμοστικότητά του το καθιστά ικανό να επιβιώνει ακόμα και σε περιόδους με έλλειψη κυνηγιού, αφού αναπληρώνεται από φρούτα και καρπούς.

Οι άμεσες πιέσεις πάνω στους πληθυσμούς του τσακαλιού (κυνήγι, δηλητηριασμένα δολώματα) αλλά και οι έμμεσες πιέσεις που δέχονται μέσω της συρρίκνωσης, υποβάθμισης και κατακερματισμού των βιοτόπων τους δεν αποτελούν εχέγγυα για την επιβίωση του τσακαλιού.

Ένα μοναδικό είδος που στην αρχαιότητα είχε λατρευτεί ως θεότητα στην αρχαία Αίγυπτο, κινδυνεύει να περάσει στο παρελθόν της Ευρώπης.

Πηγή: econews.gr