Ο Ισπανός «Μόγλης» τελικά προτιμάει τους ανθρώπους από τους λύκους

Κάποιοι τον αποκαλούν «ο Ισπανός Μόγλης». Είναι ένας άνθρωπος που ισχυρίζεται ότι έζησε για 12 χρόνια, από την τρυφερή ηλικία των επτά ετών μέχρι λίγο μετά την ενηλικίωση
του, σε ημιάγρια κατάσταση, μέσα σε ένα δάσος στους πρόποδες της οροσειράς Σιέρα Μορένα, περιστοιχιζόμενος από λύκους και φίδια.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο βρετανικό BBC ο Μάρκος Ροντρίγκες Παντόχα θυμάται πως ήταν έξι ή επτά χρονών όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1950 ο πατέρας του αναγκάστηκε, λόγω φτώχειας, να τον πουλήσει σε ένα ζευγάρι κτηνοτροφών σε μια ορεινή πόλη της νότιας Ισπανίας.

Σύντομα ο θετός του πατέρας πέθανε και η μητριά του άρχισε να συμπεριφέρεται στο μικρό Μάρκος με βαναυσότητα. Ο πιτσιρίκος έκανε αυτό που πολλά παιδιά στην ηλικία του θα φοβόντουσαν να πράξουν: το έβαλε στα πόδια και πήγε να ζήσει μόνος του σε ένα δασός στους πρόποδες της οροσειράς Σιέρα Μορένα, κοντά στη πόλη Κόρδοβα.

«Έζησα δίπλα στα ζώα κι αυτά με καθοδηγούσαν τί να τρώω και πώς να κυνηγάω το θήραμα μου. Όταν έτρωγαν αυτά, έτρωγα κι εγώ. Όταν τα αγριογούρουνα έβρισκαν αγριόριζες και κονδύλους μέσα στο χώμα, τους πέταγα πέτρες, εκείνα έφευγαν τρομαγμένα κι εγώ κατόπιν έτρωγα τα λαχανικά», λεει σήμερα ο Παντόχα που η τύχη του άλλαξε όταν μπήκε κατά λάθος σε μια φωλιά λύκων.

«Μπήκα σε μια σπηλιά και βρήκα μερικά μικρά λύκων να κάθονται και να περιμένουν τη λύκαινα να τους φέρει φαγητό. Όταν το ζώο μπήκε στη σπηλιά και με είδε με κοίταξε αγριεμένο, αλλά μόλις άρχισα να ταΐζω τα μικρά της με το κρέας που ειχε φέρει, μου πέταξε κι εμένα ένα κομμάτι ενώ μετα άρχισε να με γλείφει με τη γλώσσα της. Από εκείνη τη στιγμή και μετά κατάλαβα πως με θεωρούσε μέλος της οικογένειας της», θυμάται ο 67χρονος Ισπανός.

Σαν άλλος… Ταρζάν είχε, όπως λέει, για καλύτερό του φίλο όχι ένα χιμπατζή, αλλά ένα φίδι. «Ζούσε μαζί μου, εγώ του έδινα γάλα κι εκείνο με ακολουθούσε παντού, προστατεύοντας με», λεει και θυμάται μέχρι και τη στιγμή που, λόγω έλλειψης ανθρώπινης επικοινωνίας, σταμάτησε να μιλάει και κόντεψε να ξεχάσει μέχρι και αυτά τα πενιχρά ισπανικά που ήδη γνώριζε. Στα 19 του τον βρήκε η Εθνοφυλακή να περιφέρεται στο δάσος και τον περισυνέλεξε.

Όταν του πρόσφεραν ένα πιάτο σούπα να φάει, ο Μάρκος ειχε ξεχάσει μέχρι και να τρώει με «ανθρώπινο» τρόπο και αποπειράθηκε να φάει όπως θα έκανε ένα ζώο: έβαλε τα χέρια του στο καυτό μπολ και κάηκε, βγάζοντας μια κραυγή πόνου.

Το πιο δύσκολο, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι όταν χρειάστηκε να επιστρέψει στην κοινωνία μετά από 12 χρόνια στην άγρια φύση. «Δεν ήξερα πού να πάω και τι ακριβώς να κάνω. Με ενοχλούσε ο θόρυβος από τα αυτοκίνητα, η οχλαγωγία, φοβόμουν μέχρι και να διασχίσω το δρόμο. Ήταν η πιο τρομακτική εμπειρία της ζωής μου. Ήθελα να επιστρέψω στα βουνά», λεει ο Παντόχα που έκανε (ή, τουλάχιστον, προσπάθησε να κάνει) διάφορες δουλειές από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα κι άλλαξε πολλούς τόπους διαμονής, από τη Μάλαγα μέχρι τη πόλη Ράντε, στη Γαλικία, στα βόρεια της χώρας, όπου ζει από τα τέλη του 1990 μέχρι σήμερα.

Το 2010 ο Ισπανός σκηνοθέτης Χεράρδο Ολιβάρες έκανε την ταινία «Entrelobos» (Ανάμεσα στους Λύκους) με θέμα τη ζωή του Μάρκος, ο οποίος σήμερα δηλώνει ευτυχισμένος για πολλά πράγματα που του προσφέρει ο δυτικός πολιτισμός. «Συνήθισα τη ζωή σε ένα σπίτι και μου αρέσει που μπορώ κι ακούω μουσική όποτε θέλω και συναναστρέφομαι τους ανθρώπους, κυρίως δε τις γυναίκες», καταλήγει με νόημα ο 67χρονος Ισπανός.