ασανσέρ), το μικρότερο μουσείο του κόσμου δεν κλείνει ποτέ τις πόρτες του για το κοινό, καθώς τα εκθέματά του είναι ορατά για τους πολίτες 24 ώρες το εικοσιτετράωρο επτά μέρες την εβδομάδα.
Στην πραγματικότητα, είναι ανοιχτό μόνο 16 ώρες την εβδομάδα, δηλαδή τις πρωινές ώρες του Σαββάτου και της Κυριακής, όμως οι ενδιαφερόμενοι έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν τα αντικείμενα που εκτίθενται σε αυτό όλες τις ώρες κάθε μέρα, καθώς προστατεύονται από μια γυάλινη πόρτα.
Τα εκθέματα πολλά, όμως έχουν κάτι που δεν έχουν τα εκθέματα των συμβατικών μουσείων, είναι διαφορετικά, διότι πρόκειται για απλά καθημερινά αντικείμενα από διάφορους συλλέκτες ή πράγματα που έφεραν και φέρνουν στο μουσείο οι ιδρυτές του. Συνολικά το μουσείο περιλαμβάνει αυτή τη στιγμή περίπου 200 αντικείμενα από 15 διαφορετικές συλλογές. Μερικά από αυτά είναι αλεξίσφαιρα σακίδια ώμου με θέμα τους ήρωες του Ντίσνεϊ, χαρτονομίσματα και κέρματα της Αμερικής που όμως έχουν υποστεί μεγάλη φθορά και μερική καταστροφή από αστυνομικούς, αντικείμενα από μια ψεύτικη ανασκαφή στον πλανήτη Άρη, καθώς και προσωπικά αντικείμενα που έφτιαξαν με τα χέρια τους φυλακισμένοι, όπως ζάρια φτιαγμένα από ψωμί και οδοντόβουρτσα που μοιάζει με κανονική.
Οι περισσότεροι ίσως θεωρούν ότι τέτοιου είδους αντικείμενα ανήκουν στα σκουπίδια, γιατί δεν έχουν καμιά αξία και δεν υπάρχει κανένας λόγος να εκτίθενται σε ένα μουσείο, ακόμα και ένα μουσείο «του δρόμου», όπως αυτό για το οποίο μιλάμε.
Οι ιδρυτές του μουσείου, Alex Kalman και οι αδελφοί Benny και Josh Safdie, ωστόσο, φαίνεται πως έχουν διαφορετική άποψη για την αξία των πραγμάτων. Συγκεκριμένα, σε συνέντευξη του ο Kalman ρωτήθηκε για το μουσείο, την ποιότητα και τη σημασία των εκθεμάτων και έδωσε εξηγήσεις για την ύπαρξη αυτού του παράξενου χώρου.
Ο ίδιος θεωρεί ότι τα διάφορα αντικείμενα δεν έχουν αξία όταν είναι πολύ ακριβά, αλλά όταν υπάρχει από πίσω τους μια ιστορία που τα κάνει ξεχωριστά και ιδιαίτερα. Κανένα από τα εκθέματα του μουσείου δεν είναι ακριβό και κανένα δεν είναι έργο τέχνης, δηλαδή δεν δημιουργήθηκε για να προάγει την έννοια της τέχνης και με σκοπό να φιλοξενηθεί στο μουσείο. Αντίθετα, όλα είναι αντικείμενα καθημερινής χρήσης, που όμως κουβαλούν μαζί τους πρωτόγνωρα στοιχεία και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, μια οδοντόβουρτσα δεν θεωρείται κάτι ξεχωριστό, όμως αυτή η οδοντόβουρτσα που εκτίθεται στο μουσείο δεν είναι του εμπορίου.
Την έχει φτιάξει με τα χέρια του ένας φυλακισμένος από διάφορα υλικά που δίνονται στη φυλακή για να μπορεί κάποιος κρατούμενος να πλύνει τα δόντια του (γιατί εκεί οι κανονικές οδοντόβουρτσες θεωρούνται επικίνδυνες και δεν δίνονται στους τροφίμους της φυλακής), διότι ο ίδιος ήθελε να υπάρχει κάτι που να του θυμίζει τη ζωή που είχε έξω από τη φυλακή.
Τα εκθέματα του συγκεκριμένου μουσείου όμως δεν είναι πάντοτε τέτοιου είδους αντικείμενα από συλλέκτες, αλλά είναι και προσωπικές επιλογές των ιδρυτών. Πιο συγκεκριμένα, οι υπεύθυνοι του μουσείου έχουν και οι ίδιοι την τάση να συλλέγουν αντικείμενα τα οποία θεωρούν ιδιαίτερα, διότι υπάρχει από πίσω μια ωραία ή έξυπνη ιστορία. Παραδείγματος χάρη, ένα έκθεμα του μουσείου είναι μια μικρή πινακίδα που βρήκε ο Kalman και οι φίλοι του σε ένα μοτέλ που είχαν φιλοξενηθεί κάποτε.
Η εν λόγω πινακίδα δεν θα είχε καμιά σημασία και αξία, αν δεν ήταν ο έξυπνος τρόπος που σκέφτηκαν οι ιδιοκτήτες του μοτέλ για να αποτρέψουν την αρπαγή διάφορων πραγμάτων από τα δωμάτια. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι στο μοτέλ ανακάλυπταν συχνά πυκνά ότι έλειπαν διάφορα αντικείμενα από τα δωμάτια κατά την αποχώρηση ορισμένων πελατών τους. Αντί, λοιπόν, να βάλουν κάμερες ασφαλείας ή να έχουν όλα τα αντικείμενα κλειδωμένα σε ένα κουτί, αποφάσισαν να βάλουν μια τέτοια πινακίδα που ονοματίζει τα αντικείμενα του δωματίου (σεντόνια, πετσέτες, μαξιλάρια, ρολόγια, κουβέρτες), τιμολογώντας τα όμως πολύ ακριβά.
Επίσης, από κάτω από τον τιμοκατάλογο υπήρχε η σημείωση ότι αν κάποιος πελάτης δεν ζητήσει να αγοράσει τα συγκεκριμένα αντικείμενα, αλλά αυτά λείπουν από το δωμάτιο με την αποχώρηση του, τα αντικείμενα θα χρεωθούν στο λογαριασμό του αυτομάτως!
Γενικότερα, το μουσείο αυτό έχει μια διαφορετική φιλοσοφία από όλα τα άλλα μουσεία του κόσμου και αυτά που το διαφοροποιούν δεν είναι μόνο ο χώρος στον οποίο βρίσκεται, η έκταση και τα εκθέματά του. Είναι η ιδέα πίσω από αυτό, είναι η φιλοσοφία των ιδιοκτητών του, είναι η αίσθηση που αφήνει στον επισκέπτη του. Όπως αναφέρει ο Kalman, όταν κάποιος μπαίνει στο μικρό αυτό χώρο, ανεξάρτητα από το μέγεθος και την περιοχή, νιώθει ότι βρίσκεται σε ένα πραγματικό μουσείο, κάτι που αποπνέεται από τα εκθέματα και τον τρόπο με τον οποίο είναι τοποθετημένα στο σημείο, αλλά και την ιστορία που έχει το κάθε ένα ξεχωριστά.
Οι υπεύθυνοι του μουσείου θεωρούν ότι η εξέλιξη της οδοντόκρεμας μέσα στα χρόνια, η αλλαγή των σλόγκαν, η συσκευασία τους καθώς και οι συγκρίσεις που γίνονται από χώρα σε χώρα για το ίδιο προϊόν παρουσιάζει μεγάλο πολιτιστικό ενδιαφέρον.
Επίσης, η συλλογή ορισμένων παπουτσιών του Al Goldstein, που έγινε γνωστός μέσω της πορνογραφίας, δημιούργησε μια αυτοκρατορία και τελικά έμεινε στον άσσο είναι εξίσου ενδιαφέρον έκθεμα.
Η συλλογή του μουσείου επεκτείνεται για τρίτη χρονιά και οι συλλέκτες όλου του κόσμου έχουν ανοικτή πρόσκληση σε περίπτωση που επιθυμούν να προστεθεί η συλλογή τους στο συγκεκριμένο μουσείο. Αυτό που τονίζουν οι ιδρυτές του μουσείου είναι ότι δεν επιθυμούν κανένα αντικείμενο που θεωρείται έργο τέχνης, αλλά αναζητούν καθημερινά αντικείμενα που για κάποιο λόγο είναι ξεχωριστά και ιδιαίτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου