Το 1972 στη Καλιφόρνια, ο William Stoneham, ένας μη αναγνωρίσιμος ζωγράφος καταφέρνει να κλείσει μια συμφωνία για να εκθέτει πίνακές του σε μια γκαλερί, έναντι 200 δολαρίων το μήνα.
Χωρίς ποτέ να είναι συνεπής και με την ημερομηνία παράδοσης να πλησιάζει, έπρεπε να εμπνευστεί από κάτι, για να παραδώσει δύο πίνακες που χρωστούσε. Η γυναίκα του μόλις είχε γράψει ένα ποίημα και το είχε ονομάσει «Τα χέρια που του αντιστέκονται». Το ποίημα ήταν εμπνευσμένο από τα παιδικά χρόνια του Stoneham σαν υιοθετημένο παιδί.
Ξεκίνησε να δημιουργεί μανιωδώς και ο πίνακας ήταν έτοιμος μόλις σε 3 ημέρες. Απεικόνιζε τον ίδιο μπροστά σε μια τζαμαρία, να κοιτάει έξω. Μόνο που το αποτέλεσμα ήταν λίγο ανατριχιαστικό. Το κορίτσι που στεκόταν δίπλα του δεν είχε μάτια στο πίνακα ενώ από την τζαμαρία φαίνονταν κάποια παιδικά χέρια που έμοιαζαν να ανήκουν σε φυλακισμένα παιδιά.
Ο πίνακας πουλήθηκε δύο χρόνια μετά. Τον αγόρασε ένας ηθοποιός. Και από εκεί ξεκίνησε η κατάρα των 3 ετών. Στα 3 χρόνια ακριβώς πέθανε ο αγοραστής. Μετά από 3 χρόνια πέθανε ο ιδιοκτήτης της γκαλερί. Στα επόμενα 3 χρόνια πέθανε ο νέος κάτοχος. Και από τότε τα ίχνη του χάνονται.
Ώσπου το 2000 κάποιος τον εμφανίζει να πουλιέται στο ebay. Η περιγραφή που το συνόδευε, περίεργη. "Ο πίνακας είναι στοιχειωμένος. Τα παιδιά που απεικονίζονται τη νύχτα ζωντανεύουν."
Τελικά ο πίνακας αγοράστηκε από μια γκαλερί, έναντι 1.000 δολαρίων. Αλλά το θέμα πήρε τέτοιες διαστάσεις που όλοι ζητούσαν από τον δημιουργό του νέους πίνακες, γιατί φοβούνταν τον πρωτότυπο.
Ο αυθεντικός πίνακας έμεινε στα αζήτητα, αλλά ο ζωγράφος βγάζει τα προς το ζην απλά αντιγράφοντάς τον!
Το 2016, ο συγγραφέας Darren Kyle O'Neill δημοσίευσε ένα βιβλίο με τίτλο «Τα χέρια που του αντιστέκονται: Να είστε προσεκτικοί με αυτά που αγοράζετε», ένα δραματοποιημένο απολογισμό της ιστορίας του μυστηριώδους πίνακα.
Σε συνέντευξή του, ο O'Neill μίλησε για την δικιά του πρώτη συνάντηση με το απειλητικό έργο τέχνης: «Πρώτη φορά το είδα στο διαδίκτυο όταν έμενα στο Ντουμπάι. Το εκτύπωσα και το άφησα σε ένα τραπέζι δίπλα σε κάποια άλλα έγγραφα που εκτυπώθηκαν στον ίδιο εκτυπωτή με το ίδιο χαρτί. Μετά πήγα στην Ιταλία για ένα μήνα. Όταν ήρθα πίσω, ο κλιματισμός είχε καταστραφεί και όλα τα τρόφιμα είχαν χαλάσει. Η τηλεόραση, τα σεντόνια, η κούνια και τα ρούχα της κόρης μου, όλα τα κοστούμια μου στο ντουλάπι και τα έγγραφα είχαν μουχλιάσει. Αλλά ακριβώς δίπλα τους, το μόνο πράγμα που ήταν τελείως άθικτο ήταν η εκτύπωση του πίνακα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου