Παράλληλα, με αφορμή το τόσο συναρπαστικό, αλλά και πολύ συγκινητικό βίντεο που αναρτήθηκε πρόσφατα στον ιστότοπo jw.org, με τίτλο, «Ένα Κάστρο Όπου η Πίστη Δοκιμάστηκε», σχετικά με τους θρησκευτικούς αντιρρησίες στην γειτονική Ισπανία, ξύπνησαν, όπως καταλαβαίνεις, μνήμες.
«Αναμνήσεις-Πίσω στο Χρόνο!»
«Δεκαετία του 1960 και 1970, Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου (ΣΦΜ). Εκεί βρισκόμασταν νεαροί στρατεύσιμης ηλικίας, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη, ναι, από κάθε γωνιά της Ελλάδας, με ποινές φυλάκισης από 8-10 χρόνια ο καθένας!
Όχι, δεν ήμασταν στη φυλακή για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου, ούτε είχαμε ιδιοτελή κίνητρα. Δεν υπήρχαν ανάμεσά μας επώνυμοι ή ανώνυμοι, ήμασταν απλά γνωστοί σε όλους, ως Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά, καταδικασμένοι σε βαρύτατες ποινές, για λόγους θρησκευτικής συνείδησης!
Το «έγκλημά μας;» Όπως πολύ ορθά διατυπώνεται σε συγκεκριμένο πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη: «Η αντίρρηση συνείδησης υπαγορεύεται από ένα σύστημα εσωτερικών αξιών, που έρχεται σε σύγκρουση με αυτό που επιτάσσει συγκεκριμένος κανόνας δικαίου, στο πλαίσιο μια έννομης τάξης, και εκδηλώνεται με την άρνηση συμμόρφωσης προς συγκεκριμένη επιταγή. Το φαινόμενο αυτό εκδηλώθηκε για πρώτη φορά σε συλλογικό επίπεδο, με την άρνηση των πρώτων χριστιανών να στρατευθούν. Η αντίρρηση συνείδησης για θρησκευτικούς λόγους συνδέθηκε, σε μεγάλο βαθμό, με την άρνηση στράτευσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά.» (Περιοδικό «Το Σύνταγμα» 3/2000)
Ναι, ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα των πρώτων Χριστιανών, είχαμε και εμείς, έναν πολύ ανώτερο και εξυψωμένο στόχο. Με την αυστηρά ουδέτερη στάση μας, να αποδείξουμε την ακλόνητη οσιότητα και υπακοή μας στην εντολή του Ιησού Χριστού:
«Σας δίνω μια καινούργια εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον, όπως εγώ σας αγάπησα. Να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να προσεύχεστε για εκείνους που σας διώκουν.» (Ιωάννης 13:34-35, Ματθαίος 5:44)
Θυμάμαι τα σχόλια της αείμνηστης Αμαλίας Φλέμιγκ:
«Άνθρωποι που δέχονται να περάσουν τα νιάτα τους στην φυλακή, να τραβήξουν όσα ξέρουμε πως τράβηξαν στην Μακρόνησο, όσα τράβηξαν από τους βασανιστές της χούντας, δεν είναι απατεώνες. Πήγα και τους είδα στις στρατιωτικές φυλακές στο Μπογιάτι και στην Αυλώνα. Βρήκα κάτι συμπαθητικά παιδιά, καρτερικά, υποταγμένα με τη δύναμη που δίνει η οποιαδήποτε πίστη.» (Περιοδικό «Ταχυδρόμος» 11/12/1975)
Επιπρόσθετα, και ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ευρωβουλευτής του Συνασπισμού, ανέφερε σε διεθνές συνέδριο στην Αθήνα, τον Νοέμβριο του 1993:
«Είδα στα μάτια των νέων παιδιών, που φυλακίζονται, προκειμένου να υπερασπιστούν την ελεύθερη συνείδησή τους, την έκφραση ότι δεν αδικούν κανέναν. Και το απλοϊκό ερώτημα, αν όλοι πηγαίνουν φυλακή, ή αρνούνται τη στράτευση λόγω συνειδησιακής αντίρρησης, τι θα γίνει, έχει την απάντηση ότι θα ζούμε σε μια άλλη, καλύτερη κοινωνία.» (Σεμινάριο στο ξενοδοχείο «Intercontinental” στις 2-3 Νοεμβρίου 1993, με θέμα, «Η Ελευθερία της Θρησκευτικής Συνείδησης στην Ελλάδα»)
Πέρασε σχεδόν μισός αιώνας από τότε, και κάποιοι από τους συναγωνιστές μας δεν βρίσκονται στη ζωή. Μερικοί εκτελέστηκαν (Γιάννης Τσούκαρης, Γιώργος Ορφανίδης), κάποιοι βασανίστηκαν μέχρι θανάτου (Βασίλης Καραφάτσας), κάποιοι άλλοι έχασαν πρόωρα την ζωή τους σε ατύχημα, (Γιώργος Πόγκας, Παναγιώτης Κατέχος, Τηλέμαχος Παππάς, Νίκος Κεχαγίδης), και άλλοι 15 έχουν πεθάνει μέχρι σήμερα από ασθένεια!
| Οι αντιρρησίες συνείδησης στην Ελλάδα* |
| Δεκαετία | Άτομα | Τελική ποινή (σε χρόνια) | Εκτιθείσα ποινή (σε χρόνια) |
| 1940 | 127 | 448 | 283 |
| 1950 | 79 | 372 | 226 |
| 1960 | 137 | 663 | 482 |
| 1970 | 288 | 960 | 612 |
| 1980 | 1.279 | 4.972 | 2.975 |
| 1990-1994# | 818 | 2.635 | 1.153 |
| Σύνολο: | 2.728 | 10.050 | 5.731 |
| Ισόβια: 26 |
| Θανατική καταδίκη: 42 |
| Εξορία: 68 |
| Εκτελέστηκαν: 2 |
| Βασανίστηκαν έως θανάτου: 5 |
| * Δεν περιλαμβάνονται οι αντιρρησίες που κατέφυγαν στο εξωτερικό. |
| # Στοιχεία μέχρι το 1994. |
| Πηγές: |
| * Κώστας Τσαρούχας, Αντιρρησίες Συνείδησης, 14η έκδοση, 1996, Ελληνικά Γράμματα. |
| * Human Rights Without Frontiers (Ανθρώπινα Δικαιώματα Χωρίς Σύνορα), "Greece: Deliberate Violations of Human Rights" (Ελλάδα: Εσκεμμένες Παραβιάσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), Βρυξέλλες, 1992. |
Ένα όμως είναι βέβαιο, ότι αυτά τα «παιδιά της ακεραιότητας», όπως τους αποκαλούμε, βρίσκονται στην ασφαλή μνήμη του Θεού, και ασφαλώς τους θυμόμαστε με σεβασμό και βαθιά εκτίμηση, αναμένοντας με ζωηρή προσμονή και προσδοκία τον καιρό που θα πραγματοποιηθούν τα λόγια του Ιησού, όπως καταγράφονται στον Ιωάννη 5:28-29:
«Έρχεται η ώρα, κατά την οποία όλοι όσοι είναι στα μνήματα θα αναστηθούν!»
Όλοι οι υπόλοιποι, συνεχίζουμε τον αγώνα μας, κάτω από διαφορετικές συνθήκες ζωής πλέον. Κάποιοι ίσως έχουμε έντονες ανησυχίες και στενοχώριες, και άλλοι αρκετά σοβαρά προβλήματα λόγω υγείας, καθώς τα γηρατειά καταφτάνουν απειλητικά!
Όμως, όλοι έχουμε την ίδια έντονη και διακαή επιθυμία στην καρδιά μας, όπως και τότε, να συμβάλλουμε στον αγιασμό του Ονόματος του Ουράνιου Πατέρα μας, με κάθε τρόπο, υπερασπίζοντας με σθένος τις αρχές της Αγίας Γραφής!
Ποιες λοιπόν είναι οι αναμνήσεις μας από εκείνη την εποχή; Χωρίς αμφιβολία, η αλήθεια είναι ότι θεωρούμε εκείνη την περίοδο της φυλάκισής μας, πολύ-πολύ όμορφη, αξιόλογη, ναι, το πιο σημαντικά υπέροχο γεγονός στη ζωή μας!
Θυμόμαστε με νοσταλγία, αλλά και ανείπωτη συγκίνηση εκείνα τα χρόνια, που εκδηλώναμε με πολύ έμπρακτο τρόπο την αυτοθυσιαστική αγάπη, την φροντίδα, την στοργή, την περίσκεψη ο ένας προς τον άλλον, την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, και όλα αυτά σε μια απίστευτα συλλογική συμβίωση, παρά τις δυσκολίες των διαφορετικών χαρακτήρων!
Θυμόμαστε την θερμή υποδοχή και το αγκάλιασμα, όταν οι παλαιότεροι φυλακισμένοι Μάρτυρες, υποδέχονταν τους νέους φυλακισμένους. Θυμόμαστε επίσης τον σεβασμό, την υπακοή, και την εκτίμηση των νεότερων προς τους παλαιότερους.
Και ο Θεός έβλεπε και παρατηρούσε προσεκτικά την πορεία μας, ώσπου τελικά έφερε την απελευθέρωση, δίνοντάς μας μια υπέροχη πρόγευση της παγκόσμιας απελευθέρωσης που πλησιάζει γοργά!
Αν και τα χρόνια έχουν περάσει, οι δεσμοί αγάπης που γαλουχήθηκαν και σφυρηλατήθηκαν σε εκείνη την σκοτεινή περίοδο, παραμένουν μέχρι σήμερα πολύ ισχυροί, έστω και αν πέρασε μισός αιώνας και πλέον από τότε, έστω και αν οι δυνάμεις, χρόνο με τον χρόνο μάς εγκαταλείπουν.
Αποβλέποντας με ακλόνητη πεποίθηση και σιγουριά στην Ημέρα που ο στοργικός μας Δημιουργός, θα τερματίσει την πονηρία, την αδικία, την καταδυνάστευση, την βία, το έγκλημα, τις φυσικές καταστροφές και θα εξαλείψει κάθε δάκρυ, πόνο και θλίψη από τα μάτια των ανθρώπων, σιγοτραγουδούμε με συγκίνηση:
Πώς περάσανε τα χρόνια,
Και ασπρίσαμε σαν χιόνια.
Χρόνια δύσκολα, μα ωραία,
Που ενώσαν την παρέα.
Βασίλης Δεδότσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου